Κατοικούσα τότε στο νησί.
Μόνος και η κυρία Αλεξάνδρα είχε μετακομίσει σε άλλη γειτονιά. "Πάει και αυτή η παρέα", σκέφτηκα και θυμήθηκα τις συναντήσεις και τη βοήθεια της στο σπίτι... "Ξέχασε να πάρει τα παπούτσια ή μήπως έφυγε και κείνη ξαφνικά", αναρωτήθηκα και άνοιξα το στενό ερμάριο της κρεβατοκάμαρας. Τακτοποιημένα και ακίνητα, είχαν αγορασθεί δρόμους ν`ανοίξουν.
Ρόλοι σαν παπούτσια που μας στένεψαν πολύ. Κρύωσαν, πάγωσαν, ξύλιασαν. Ρόλοι που ήθελαν τον τσαγκάρη τους. Μα, στον καιρό της κατανάλωσης κι οι μάστορες χαθήκανε και τα αισθήματα...
Γυρίζοντας σπίτι άνοιξα την μπαλκονόπορτα σου γραφείου. Δεν βρέχει ποτέ εδώ και έμεινα έξω στην μικρή βεράντα. Δεν βρέχει ποτέ εδώ και δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω από το να αναζητώ τη γη μου.
Ο κυρ Χαράλαμπος με διαβεβαίωσε: "Άστα εδώ! Είναι καλά παπούτσια. Θα στα γλυκάνω..."
Το ημερολόγιο έγραφε 31 Δεκεμβρίου του 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου