Ο Β. Ζεβελάκης γράφει για τον Μάνο Λουκάκη -μικρό αφιέρωμα

ΠΟΙΗΤΙΚΌ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2016 

Οι επιλογές μου - δεν ήρθε ακόμη η ώρα να γράψω - οδηγούν τα βήματά μου στη γενέθλια γειτονιά. Το παλιό αρχοντικό κατεδαφίζεται. Θυμάμαι τα παιδικά παιγνίδια - και το ξύλο που έφαγα - ξεχνάω τις απώλειες;  Αδυνατώ να βάλω όρια στη μνήμη. Επανέρχονται στο σήμερα του μυαλού ήχοι, αρώματα και πρόσωπα. Τον θυμάμαι πάντοτε στο καφενείο του κ. Λάμπρου. Τον γνώρισα μέσα από την ποίησή του. Επαρκής δικαιολογία τα χρόνια που μας χώριζαν... Ο θάνατος τον βρήκε στην Αθήνα. Η μικρή πόλη του Αγίου Νικολάου - τόπος γενέθλιος του ποιητή - τον έκλαψε και τον κήδεψε... Τελευταία πράξη και μια υπόσχεση ανεκπλήρωτη: "Ακόμα δεν εμύρισε/ Ροδάκινο και περγαμόντο/ Η ποίησή μου./"[1]

Οι φίλοι του, στο Ηράκλειο, τον αναζητούν. Επισκέφτονται τα μέρη που σύχναζε. Προσπαθούν να επαναφέρουν στιγμές και στιγμιότυπα. Τους είδε δακρυσμένους. Συνόδεψαν τον ποιητή στην έξοδό του.

Εκείνος, στάθηκε για μια στιγμή,  ταραγμένος και λυπημένος. Θέλησε να κάμει μια βόλτα στα βήματά του... Αντάλλαξαμε με μια καλημέρα και μια από τις φράσεις της περίστασης: "Να είμαστε καλά, να τον θυμόμαστε"... Και να τον διαβάζουμε! Έφυγε και έγραψε. Ένα κείμενο για τον Μάνο Λουκάκη, όχι μια νεκρολογία. Το διάβασα και άφησα ένα σχόλιο. Μου απάντησε με μια έκλπηξη: Το ακύρωσε... Με ιδιόχειρη αφιέρωση μου δώρισε την ποιητική του συλλογή "Επαρχία Τεμένους", μου φανέρωσε έναν ποιητή που αγνοούσα... 

Ο κ. Βασίλης Ζεβελάκης - η φιλία του με τιμά - γράφει στη μνήμη του Μάνου Λουκάκη. Αναζητά τον "ωχρό μελισσοκόμο"...  Αποτυπώνει, ταιριάζει τις λέξεις, την απώλεια. Με μια προτροπή : "Ψάξτε τους ποιητές της γειτονιάς σας, γράψτε τις μπροσούρες και τις προτάσεις σας- ίσως έτσι μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος - χωρίς την τέχνη άραγε αξίζει κάποιο αποτέλεσμα;"  Την ακολουθώ: 

ΑΝΘΟΣ[2] 

Πλατιά σανίδα

νέος νεκρός

νερά κινούμενα

πράσινα ξύλα

καλοτάξιδος

ψαλμός νυκτικός κατάσαρκος

ακούγεται ως πέφτει, κοιμήσου

όρκος δεν ανοίγει

ο διπλός αυλός δεν επιστρέφει

θα μείνεις όμορφος

ως ήσουν καλός

σπέρμα θανάτου

Την ακολουθώ... Σε τούτη την πόλη - το δύστροπο Ηράκλειο - συναντάς τους ποιητές. Αρκεί να περπατάς και να αφουγκράζεσαι... Τούτη η συνάντηση θέλει να είναι μια σκηνή από την πόλη. Ένα στιγμιότυπο πυκνής απόλαυσης...

[1]Μάνος Λουκάκης, Χαρτομάντης, εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2008

[2]Βασίλης Ζεβελάκης, Επαρχία Τεμένους, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1987 

Κατοικούσα τότε στο 664

Κατοικούσα  τότε στο 646.

Φοβόμουν ότι πλησίαζε το τέλος.
Όμως δεν γινόταν τίποτα. Η ημερομηνία πήγαινε πάντα μπροστά.

Το ημερολόγιο έγραφε 4 έκτου του 2016

Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ...

γράφει ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης


Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ...

Ξέρετε,  θυμάστε,  κάποιοι.. . εκείνος  που μας έμαθε τι θα πει πολιτική και διαφορετική σκέψη...

εκείνος που εναντιώθηκε στο συντηρητισμό της ίδιας της αριστεράς...αυτός που είπε ότι ούτε και με 51% δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε μόνοι μας πρέπει να απαιτούμε τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις...

Πως δε βγήκαν ακόμη οι ρεμπεσκέδες της δήθεν ανανεωτικής αριστεράς όπως καυχιόνται σαν γύφτικα σκεπάρνια, ότι είναι να μπλέξουν εγκώμια...

Άλλα και οι άλλοι δήθεν κεντροαριστερά όλα, που όλοι προσπαθούν να κρατάνε και λίγη ανανέωση, όπως το τίμιο ξύλο, ή το μαγιόξυλο και να το κάνουν φυλακτό.

Εεεε ρε να μπορούσε να βγει από  μια γωνιά,  με το φραγγέλιο στο χέρι και να τους πάρει ο διάολος και να τους σηκώσει, όλους μαζί αγκαλιά.

Κατοικούσα τότε...XV

Κατοικούσα τότε...XV

Κατοικούσα τότε...σε μια υπολανθάνουσα Εστία. Σε μια φωτιά.

Κάθε φορά, που προσπαθούσαν να σβήσουν την φωτιά, η μικρή Σοφία έπαιρνε την Καλοσύνη, ο μικρός τυφλός αγκάλιαζε την μητέρα -που είχε πεθάνει χρόνια- και εγώ, που δεν ήξερα τίποτα τριβόμουν στην καλοσύνη και την μητέρα. Διεκδικώντας την ελπίδα.

Κρίμα, που τότε δεν γνώριζα πολλά ούτε και για την ελπίδα. 

Το ημερολόγιο έγραφε 24.05.2016

Τα δεύτερα, δικά μου! - 22.05.2016 -

Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [22.05.2016]

Ιταλία: «Έφυγε» ο ιστορικός ηγέτης του ριζοσπαστικού κόμματος Μάρκο Πανέλα

Όσοι μεγαλώσαμε κάτω από τη στέγη του PGI πάντα είχαμε στραμμένο το ένα αυτί  στον  Μάρκο Πανέλα...

Σε ηλικία 86 ετών, έφυγε από την ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, ο ιστορικός ηγέτης του ιταλικού ριζοσπαστικού κόμματος, Μάρκο Πανέλα.

Νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Ρώμης.

Στην μακρά πολιτική του καριέρα υπήρξε υπερασπιστής των πολιτικών δικαιωμάτων και ένας από τους πρώτους οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Επί δεκαετίες αγωνίστηκε για την προώθηση επαναστατικών αλλαγών στην συντηρητική ιταλική κοινωνία.

Μάνος Λουκάκης Προτού Χαράξει - Μικρό Αφιέρωμα -

Ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΠΡΟΤΟΥ ΧΑΡΑΞΕΙ

Άλλο δε σάλεψε

Το σύρμα στο μπαλκόνι απ` τον αέρα

Πίσω απ` το τζάμι σκύβεις πάλι,

Όλες τις φράσεις

Τις αρμόζει πρόωρη συγγνώμη,

Και μια ανεπιθύμητη στιγμή ηλιοφάνειας

Στην κάτω αριστερή γωνιά

Του κρεβατιού.


ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ: Χαρτομάντης , εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ,  ΑΘΗΝΑ 2008

Κατερίνα Τοράκη: Μάνος Λουκάκης (1951-2011) "... ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στης γης ετούτη...".

"... ουλή σημασίας τηλαυγής ..."

Μάνος Λουκάκης (1951-2011)

"... ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στη γης ετούτη..."

- Μικρό αφιέρωμα -

Τον γνώρισα στη δεκαετία του `70, στον Οδηγητή, με τα αστεία του και τις σοβαρές αναλύσεις του. 

Τον ξαναβρήκα μέσα από τα γραφτά του τα ποιητικά και χάρηκα που τον είχα γνωρίσει και από κοντά κάποτε.

Και ρίγησα φέτος όταν διάβασα τα Επιλεγόμενά του στην έκδοση για τη Σπιναλόγκα των εκδόσεων Καστανιώτη με τα δύο κείμενα των Θέμου Κορνάρου και Γαλάτειας Καζαντζάκη.

Ξεκινά με το απόσπασμα από το Λευιτικόν (ΙΓ', 1-2): "Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν και Ααρών λέγων · ανθρώπω εάν τινι γένηται εν δέρματι χρωτός αυτού αφή λέπρας..." Και αναλύοντας το  κείμενο αυτό, το αντιστρέφει και εγκαθιστά όπως λέει "... μια νέα, ισχυρή και πρωτότυπη, πολυσημότερη, βαθύτερη, δική μου, σχεδόν απολύτως σύγχρονη, νοηματική ολότητα..." 

Και μιλά για για τους Απέναντι, για τον πατέρα του το γιατρό, για τον Έρωτα, για το νησάκι - Μακρύ Αγκάθι και για τον Τόπο, όπως τον νιώθει εκείνος, δεμένο με το Χρόνο και τον Πόνο, όχι διατηρητέο, όχι ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους όπως το θέλουν πολλοί. 

Και όταν άκουσα, πριν λίγες μέρες που πήγα κι εγώ εκδρομή στη Σπιναλόγκα, όπως τόσοι και τόσοι, με το σύλλογο γυναικών του χωριού, ένα παιδί, μόλις αντίκρυσε το νησί από το καίκι που πλησιάζαμε να αναφωνεί  "Τι ωραία!" και όταν φτάσαμε ένα άλλο είπε "είναι ωραιότερο από κοντά!", θυμήθηκα ξανά το κείμενο του Λουκάκη που καταγγέλλει: "... Δίχως ούτε τόσο να τους περάσει από το μυαλουδάκι τους ότι, δόξα τω Θεώ, η πραγματική ομορφιά του Τόπου (οποιουδήποτε τόπου) κάθε άλλο παρά ζημιώνεται από την ολοκληρωτική, απαιτητική, καταβροχθιστική και ανένδοτη λειτουργία της Μνήμης που είναι Μνήμη. Μνήμη και όχι, ξαναλέω, καρικατούρα γραφικο"ιστορικούλικων πληροφοριών ή κουραστικών και αφιλοσόφητων οικολογολαγνειών."

Ο Μάνος Λουκάκης, αναπαύεται τώρα στον Τόπο του τον Άγιο Νικόλαο. Το κείμενό του το διάβασα και το ξαναδιάβασα, το διέδωσα, το κουβέντιασα και ένιωθα την ανάγκη να τον βρω να του πω ότι ήταν από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει.  

"Και ξανοίγουμε τότε, στο βάθος το Απέναντι. Τον στάζοντα  Τόπο. Υπέροχα ξεκομμένο, υπέροχα αποκαλυπτικό, υπέροχα άδειο και υπέροχα συνειδητό. Όπως ο Χρόνος με κεφαλαίο, όπως η Μνήμη με κεφαλαίο και όπως το Φως - όταν τολμά και μένει, στις γονιμότερες ώρες του, σκοτεινό και ανυποχώρητο".

της καλής φίλης Κ. Κουράκη, από το ιστολόγιο Καγκουρώ

Μάνος Λουκάκης Ρυθμολογία - Μικρό αφιέρωμα -

ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ

Πληθαίνουν οι κουρτίνες

Στα παράθυρα,

Όστρια κάτω από τα μπαλκόνια σας

Καθυστερώ,

Και μονοπάτι αντίκρυ ανοίγομαι,

Μετρονομώ το αδύνατο,

Όμως όλο πληθαίνουν οι κουρτίνες

Στα παράθυρα,

Μ` αυτό το πρωινό το χρώμα της χολής,

Ακόμα δεν εμύρισε

Ροδάκινο και περγαμόντο

Η ποίησή μου.


Μάνος Λουκάκης 1951-2011: Χαρτομάντης, εκδόσεις Καστανιώτη

ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ «Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου» -μικρό αφιέρωμα-

 «Οι θάνατοι

Στων ματιών μας τις κόρες ασύλητοι αλλά/ 

Ποιες λέξεις θα ημερώσουν/ 

Τα Σάββατα;» 

«Το πεπρωμένο των κυμάτων της».

«Η γη/ Ξενοδοχεί/ Τις λέξεις». Μ' αυτό το τρίστιχο, ένα τέλειας οικονομίας χαϊκού, επιλέγουμε, σκόπιμα, να αρχίσουμε την αναφορά μας στην τελευταία ποιητική συλλογή του Μάνου Λουκάκη με τίτλο «Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου». Σκόπιμα, επίσης, παραφράζουμε το τρίστιχο ως εξής: «Η ποίηση/ Ξενοδοχεί/ Τις λέξεις», για να υπογραμμίσουμε το μεγάλο, σχεδόν γενικευμένο πρόβλημα της σημερινής ελληνικής ποιητικής γραφής. Το πρόβλημα ότι η ποίηση, πρώτη από όλες τις μορφές λογοτεχνικής γραφής, θα έπρεπε να «στεγάζει» τις λέξεις που όχι μόνο να περιέχουν αληθινό και ουσιώδες «διανοητικό νόημα» (όπως επισήμανε σε βαρύνουσας σημασίας επιφυλλίδα του ο Νάσος Βαγενάς, με τίτλο «Η κρίση του ποιητικού λόγου» - «Βήμα» 14/1/2001), αλλά και να «παραδίδει» αυτό το νόημα κατανοητό από τον αναγνώστη της ποίησης.

Επειδή ο Μ. Λουκάκης είναι ένας αληθινά προοδευτικός, στοχαστικός, αβόλευτος... άνθρωπος και δημιουργός, μπορεί αλλά και οφείλει, λόγω των ιδιοτήτων του (φιλόλογος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας), να «αφουγκραστεί» τον προβληματισμό αυτού του σημειώματος για το πού βαδίζει η ποίησή μας. Για το αν υπηρετεί το αισθητικό, αλλά κυρίως κοινωνικό χρέος της, σήμερα. Εποχή «γενικότερης κρίσης και ιδιάζουσας σύγχυσης αξιών», όπως σωστά υπογραμμίζει ο Ν. Βαγενάς. Ο καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ποιητής, επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι «η σημερινή κρίση του στίχου είναι οξύτερη στην ελληνική ποίηση, όπου η κυριαρχία του ελεύθερου στίχου υπήρξε ολοκληρωτική». Κρίση, «που προκαλείται από την ανεξέλεγκτη χρήση του ελεύθερου στίχου και από τις θλιβερές επιπτώσεις σε αυτήν του μεταμοντερνισμού».

Οι επισημάνσεις του Ν. Βαγενά παρέχουν μια «βάση» παρατήρησης των ποιητικών διανοητικών νοημάτων του Μ. Λουκάκη. Διανοητικά νοήματα, τα οποία σε αρκετά ποιήματα της συλλογής περιέχουν ουσία, αισθαντικότητα, αισθητική πληρότητα, ποιητική προσωδία και επιπλέον είναι κατανοητά. Αλλού όμως, το δυσνόητο των λέξεων, η αδύναμη ποιητική προσωδία, ο κρυμμένος ή θολός συμβολισμός (λέξεων, στίχων, θέματος, «μυθοπλασίας»), καθιστούν νοηματικά δυσπρόσιτα ορισμένα ποιήματα. Τότε, ο υπομονετικός αναγνώστης που διαισθάνεται κάτι να κυλά κάτω από τις λέξεις, χρειάζεται να διαβάσει ξανά και ξανά, λέξη λέξη στίχο στίχο για να βρει τη «φλέβα» του νοήματος. Γεννάται, όμως, το ερώτημα: Τι είναι ή πρέπει να είναι και να νοείται ως ποίηση; Ενα ακατανόητο, μη προσλήψιμο από όλους λογοτεχνικό είδος; Αφορά ολίγους επαΐοντες; Δεν πρέπει να είναι έκφραση κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, αλλά εγωτισμού, αυτιστικού αυτοεγκλεισμού του ποιητή σε προσπελάσιμα μόνον από αυτόν διανοητικά, θεματολογικά και μορφοπλαστικά «τείχη»;

Στη συλλογή του Μ. Λουκάκη συναντάται, ευτυχώς συχνότατα, η αληθινή, γεμάτη διανοητικά νοήματα, λυρική ποίηση. Ποίηση συλλογικών αισθημάτων, βιωμάτων, πόνων, παθών, πόθων, αξιών. Ποίηση, για την οποία «διψά» ο καιρός μας και με την οποία, σαν να 'ναι άλλος «Ορέστης», μπορεί, αύριο, να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση...

Από αυτήν επιλέγουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς στίχους: 

«Δεν μπορώ σ' ετούτο το παρόν μου μητέρα/ Ν' αλησμονήσω τη νύχτα που περπάτησες δίπλα μου» («Σκιές των δέντρων στους μπλάβους σοβάδες»).

«Ο ήλιος στριφώνει/ Τα τρύπια πελάγη μας/ Με τ' ανθισμένα σπλάχνα νεκρών/ Και τους βοστρύχους ανάστατους/ Των ποιητών/ Να λάμπουν./ Ομως στο νότο/ ξημερώνει φαντάσματα /Λένε» («Το τρανζίστορ»).

«Ακούς των νταμαριών το βρόντο μου λες/ Τον μεταφράζεις χαλίκι χαλίκι στο στέρνο, Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει/» («Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει»).

«Οι θάνατοι/Στων ματιών μας τις κόρες ασύλητοι αλλά/ Ποιες λέξεις θα ημερώσουν/ Τα Σάββατα;» («Το πεπρωμένο των κυμάτων της»).

«Μισάνοιξε/ Να δει τ' αμπέλια,/ Να δει την άνοιξη/ Λοξά/ Η δικαιοσύνη,/(...) «Το νόημα/ όλων των σωμάτων/ Σπαρταράει/ Σε μια παλάμη», «Μισή σταλιά νερό/ Στη στέρνα/ Πες πως έσταξε,/ Πάει τελέσαν,/ Το δάκρυ τ' αρχαγγέλου/ Πες πως έσταξε (...)» («Καντάτα ενός Ορέστη»).

Α. Ε.

Σελιδοδείκτης - 10.05.2016-

Σελιδοδείκτης

ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ 

ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΣ

εκδόσεις  Καστανιώτης 

Αθήνα 2008

γράφει ο Νίκος Σιδέρης 

ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ

Την ποίηση του Μάνου Λουκάκη τη γνωρίζω. Η συλλογή «Χαρτομάντης» είναι σπονδυλωτή. Τα μέρη ΙΙ και ΙΙΙ μου φάνηκαν οικεία. Το μέρος Ι («Πολύ το άσπρο το λιλά το ροζ / Λιγότερη η ώχρα»), ωστόσο, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Θεωρώντας ότι τα μέρη ΙΙ (μικρού μεγέθους ποιήματα) και ΙΙΙ (εκτενής «σουΐτα») πλαισιώνουν και υποστηρίζουν το Ι, θα περιοριστώ σ’ αυτό.

Η μορφή, ένα ευαίσθητο κατόρθωμα της τέχνης, ισορροπεί πάνω από δυο αβύσσους: Μπαρόκ ρητορεία και θρυμματισμός της αίσθησης. Το καταφέρνει με την ενότητα τόνου και ύφους, την αρχιτεκτονημένη συναρμογή των μερών, και κύρια μέσω του «κόκκινου νήματος» που διαπερνά τον σωρείτη εικόνων, αισθήσεων και στοχασμών του όλου. «Κόκκινο νήμα», συνεκτικός ιστός, που απαρτίζεται από παραλλαγές σ’ ένα βαθύ ερώτημα: Πως επιστρέφει το παν; Ή, αλλιώς: Τι μπορεί να περιμένει ένας άνθρωπος όταν νοσταλγεί μια αίσθηση πληρότητας, ίσως χαμένη για πάντα; «Ξέρω / Θα λες φιλοσοφώ» σχετικά με «τα πράγματα της ανθρωπότητας» (σελ. 18): Ο ποιητής έχει επίγνωση και των επισφαλειών του εγχειρήματός του. Ωστόσο, τολμά. Και καταφέρνει να διαβεί στην αντίπερη όχθη των φαντασμάτων, κρατημένος από μια ποιητική κατασκευή: Ένα μοτίβο συναρθρώνει τα μέρη και την αίσθηση του όλου. Το μοτίβο είναι η επιστροφή του παντός κατά τμήματα.  Οκτώ παραλλαγές πάνω σ’ αυτό είναι η σπονδυλική στήλη του ποιήματος.

Πέθανε ο ποιητής Μάνος Λουκάκης -Μικρό αφιέρωμα-

Πέθανε τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Μαΐου ο φιλόλογος, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας Μάνος Λουκάκης, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Γεννημένος στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1951, μεγάλωσε με κρητικές μαντινάδες και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει φιλολογία από έρωτα προς την ποίηση, όπως έλεγε, γιατί ήθελε να γνωρίσει καλά την αρχαία, τη βυζαντινή και τη νεότερη παράδοσή μας. Εργάστηκε ως κλασικός φιλόλογος στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση στο Ηράκλειο και στην Αθήνα για 25 χρόνια και παράλληλα άσκησε κριτική βιβλίου στο Βήμα, στο περιοδικό Μετρό και σε άλλα έντυπα.

Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin

Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin

Άρθρο του Γιώργου Δημακόπουλου στην athensvoise.gr

Εάν η Ελλάδα το 2010 δεν χρεοκόπησε στη δραχμή και δεν έγινε Αργεντινή δεν το οφείλει μόνο στην τότε κυβέρνηση και τους πολίτες, κατά κύριο λόγο το οφείλει σε 3 πολίτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους την έξαρση της βίας. Στις 5 Μαΐου, 6 χρόνια πριν, στην πρώτη κορύφωση της αντιμνημονιακής υστερίας, όταν η υπογραφή του μνημονίου σήμανε την ευκαιρία για την επανάληψη σε παρωδία του κινήματος του «Δεκέμβρη του ’08» αλλά με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά νεοναζί, αριστεριστές, παραστρατιωτικούς, δεξιούς υπερπατριώτες, συνδικάλες, επαγγελματίες επαναστάτες, κλεφτρόνια και μπαχαλάκια. Ένα περίεργο αμάλγαμα αυτόνομων ομάδων που βρήκε την ευκαιρία να κάνει παιχνίδι σε βάρος των πολιτών, κρυμμένο ανάμεσα στους μπερδεμένους πολίτες. Ένα κράμα από «αγωνισταράδες» που αν τους έβαζες όλους μαζί σε ένα γήπεδο θα πλακώνονταν μεταξύ τους, μέχρι να μη μείνει κανένας ζωντανός, γιατί για αυτούς οι εχθροί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Τις επόμενες ημέρες, μετά το σοκ της βίας και των 3 νεκρών από τα χέρια των αγωνισταράδων, οι διαδηλώσεις έγιναν περισσότερο ειρηνικές, περισσότερο βουβές, οι πολίτες έμειναν μετέωροι ανάμεσα στη βία και την αλήθεια της χρεοκοπίας, ξεχώρισαν από το πλήθος της βίας, και οι περισσότεροι επέλεξαν και πάλι την ειρήνη, τον καθημερινό αγώνα για το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών και τον ορθολογισμό. Από τους 8 εργαζόμενους στην τράπεζα οι 5 σώθηκαν, αλλά οι 3 εγκλωβίστηκαν στο κτίριο και πέθαναν από ασφυξία από τον εμπρησμό του χώρου εργασίας τους.

Τα δεύτερα, δικά μου! -08.05.2016-

Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [08.05.2016]

Κατοικούσα τότε... XIV

Κατοικούσα τότε... στον λεπτό μίσχο ενός ανθισμένου εντόπιου γιασεμιού.

Είχα αφήσει - καταλαβαίνετε τους λόγους- όλα μου τα χωρατά στις διακοπές. Δεν τα ξέχασα, τα άφησα. 

Εσύ πήρες μαζί σου το αλεξήλιο και συνεχίσαμε για λίγο. 

Κουράζει ο έρωτας.

[Αυτό που εγώ λέω έρωτα, την κάθε φορά].

Το ημερολόγιο έγραφε: 02. Μαΐου 2016  

“Πού είναι η μάνα σου μωρή;”

 Λάβαμε το παρακάτω Δελτίο Τύπου και με χαρά [διπλή] το αναδημοσιεύουμε: 

Με μια εκ βαθέων, προσωπική μαρτυρία και συγχρόνως ένα ιστορικό ντοκουμέντο επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι η Βέρα Κρούσκα, η οποία πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Πού είναι η μάνα σου μωρή;» της Δήμητρας Πέτρουλα.

Το έργο θα παρουσιαστεί στο Cyta Astoria στο Ηράκλειο 
την Τετάρτη 11 Μαΐου στις 9 το βράδυ.

“Πού είναι η μάνα σου μωρή;”

Μια μαρτυρία - ιστορικό ντοκουμέντο

Εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της "Χ". Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας που επέζησε της σφαγής κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφών της, των άλλων συγγενών της, σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που σταλάζει όμως από την ψυχή της ελπίδα, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκε να περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια και να ζήσει «τρέχοντας» κι όχι αργά και φυσιολογικά. 

Ανοικτά ΜΜΕ / Νέα αρχή

Μαθήματα από την απεργία

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ... ώρα για μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δημοσιογράφοι μέλη των συνδικαλιστικών μας ενώσεων αλλά-εξαιτίας των αρχαϊκών τους δομών- και μη μέλη, εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για το τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο των Μ.Μ.Ε.

H κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία, κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλάδου. Απειλητικά σημάδια εμφανίζονται για την ελευθερία του Τύπου από κυβερνητικές επιλογές αλλά και από συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις (βλ. πρόσφατες διαγραφές από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ). Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης καταργεί το ισχύον καθεστώς στο χώρο των Μ.Μ.Ε. χωρίς να το αντικαθιστά από κάτι σαφές και υγιές. Με την άστοχη και αδιέξοδη απεργία της ΠΟΕΣΥ, αντί να πληγεί η υπεύθυνη κυβέρνηση, της δόθηκε χείρα βοηθείας δια της αφωνίας και επλήγησαν τα ίδια τα Μ.Μ.Ε.

Αμαλία Τσακνιά Σε φίλο ποιητή

ποιητικό ανθολόγιο 2016

Σε φίλο ποιητή

Ένα φθινόπωρο για σένα

ένα για μένα. 

Μια κατακόρυφη πτήση για σένα

μια κατακόρυφη πτήση για μένα. 

Η αναζήτηση του αναλλοίωτου για σένα

η επιβεβαίωση της φθοράς για μένα. 

Η γλύκα της μελαγχολίας για σένα

η πορεία της απελπισίας για μένα.

Μα πάντοτε παράλληλα και ταιριασμένα:

'Ενα για σένα

ένα για μένα. 

Αμαλία Τσακνιά ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1969-1984  εκδόσεις  ΣΤΙΓΜΉ, Αθήνα 2000  

Η Αμαλία Τσακνιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Το 1950 αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων και εργάστηκε από το 1953 μέχρι το 1968 στη φαρμακευτική εταιρεία ΑΒΒΟΤΤ. Ήταν παντρεμένη με τον ποιητή και κριτικό Σπύρο Τσακνιά (1929-1999), με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Εύη. Το 1953 δημοσίευσε την εμπερίστατη ανθολογία "Κινέζικη ποίηση", την οποία δούλευε και εμπλούτιζε συνεχώς. Το 1977 κυκλοφόρησε, ιδίοις αναλώμασιν, συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων της (έγραφε από παιδί) με τίτλο, "Το δέντρο". Μέχρι το θάνατό της (1984), μετά από επώδυνη ασθένεια, συνέχισε αδιαλείπτως να γράφει και να μεταφράζει ποίηση, πεζογραφία και θέατρο. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και μεταφραστεί στα γερμανικά, αγγλικά και σλοβένικα.

Αλέξης Δαμιανός: «Μια δυνατή φωτιά»

Αλέξης Δαμιανός: «Μια δυνατή φωτιά»

Δέκα χρόνια από τον θάνατό του 

 και 50 χρόνια από την προβολή της πρώτης του ταινίας, 

στην Αλκυονίδα οργανώνεται ένα αφιέρωμα (5-11 Μαΐου)

 με την προσδοκία να παρουσιάσει 

ολοκληρωμένο το έργο του σκηνοθέτη, 

αλλά και άγνωστες πλευρές του.

γράφει η Γιούλα Ράπτη

Η τραχιά εμφάνισή του και η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του για ελευθερία από τη μία, και η βαθιά ευαισθησία και καλλιέργειά του από την άλλη, έφτιαξαν ένα πρόσωπο ιδιαίτερο στην ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού κινηματογράφου. Πολλοί μιλάνε για έναν από τους αυθεντικότερους δημιουργούς κι ας γύρισε μόλις τρεις ταινίες. Ο Αλέξης Δαμιανός άλλωστε, εκτός από σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, υπήρξε ποιητής και θεατρικός συγγραφέας -δύο λιγότερο γνωστές πλευρές του.

Κινηματογραφιστής μοναχικός, με δικό του σύστημα διδασκαλίας, βιωματικό, άνθρωπος της φύσης, γήινος και ταυτόχρονα φευγάτος, απομακρυσμένος από την πόλη, με μεγάλα διαστήματα αυτοεξορίας, ταγμένος για πολλά χρόνια στα Βασιλικά της Εύβοιας, στην οικογένεια, στην πανταχού παρούσα γυναίκα και φύλακα-άγγελό του, Αρτεμη, και στα παιδιά του.

Η πλευρά που σίγουρα γνωρίζουν όλοι είναι του δημιουργού της «Ευδοκίας», μιας ταινίας εμβληματικής, την οποία το 1985 η Πανελλήνια 'Eνωση Κριτικών την ανακήρυξε ως τη σημαντικότερη ελληνική ταινία όλων των εποχών.

Το νόμισμα και το νόημα

«Η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα όταν υπηρετούν τον άνθρωπο». Αυτή η δήλωση του προέδρου της δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου προκάλεσε, εύλογα, αίσθηση και απορίες για το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι πρόκειται για έμμεση σύνδεση του ευρώ με τη λιτότητα και επομένως για συμμετοχή στη συζήτηση περί εγκατάλειψης της ευρωζώνης. 

Γιατί στην περίπτωσή μας η συμμετοχή στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ αποτελεί ύψιστο πολιτισμικό πλεονέκτημα και αγκίστρωση στον κύκλο των πιο προηγμένων χωρών της Δύσης. Δεν θέλουμε επίσης να υποθέσουμε ότι ο ΠτΔ καλλιεργεί ατμόσφαιρα ρήξης με τους πιστωτές ενώ ο κίνδυνος της χρεοκοπίας είναι πραγματικός και έρχεται όλο και εγγύτερα.

Να θυμίσουμε ότι οι θεσμοί αποκτούν νόημα όταν λειτουργούν με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος πέρα από κομματικές σκοπιμότητες και κρυφές ατζέντες.

Κύριο άρθρο της Μεταρρύθμισης

ΓΛΗΓΟΡΙΑ ή ΓΡΗΓΟΡΙΑ

ΓΛΗΓΟΡΙΑ ή ΓΡΗΓΟΡΙΑ

Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Φαιστού. 

Βρίσκεται σε υψόμετρο 332μ., στις πλαγιές του Ψηλορείτη.

Η ονομασία του χωριού προέρχεται από τη λέξη γρήγορος ή γλήγορος. Κατά μία άλλη εκδοχή προέρχεται από το όνομα της ιδιοκτήτριας του πρώτου κτίσματος στον οικισμό, το χάνι της Γρηγορίας - Γρηγορία από όπου πλέον παρατονισμένο αναφέρεται Γρηγοριά. Σε αυτή δε την εκδοχή συμβάλει και η δεύτερη ονομασία Γληγορία όπου η παράφραση με -λ- αντι -ρ- συνηθίζεται στα ονόματα αλλά όχι στο επίθετο.

Αναφέρεται στην επαρχία Πυργιωτίσσης από τον Fr. Barozzi ως Gligoria, από τον Καστροφύλακα το 1583 ως Gligoria με 186 κατοίκους., αλλά και από το Βασιλικάτα το 1630 με το ίδιο όνομα.

Στην πρώτη τούρκικη απογραφή τους 1671 αναγράφεται ως Gligorya με 31 χαράτσια ( 16 πλουσίων, 7 μεσαίας τάξεως και 8 πτωχών οικογενειών).

Στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 (Pashley) αναφέρεται ως  Gligoria με  21  οικογένειες εκ των οποίων οι 3 είναι χριστιανικές και οι 18  μουσουλμανικές.

Ευγένιος Σπαθάρης: τελευταίος χαιρετισμός

Ο Σωτήρης Σπαθάρης έκλεψε στα 1911, την αγαπημένη του Τριανταφυλλιά. Τη στεφανώθηκε το 1913 και εκείνη του στάθηκε, τον έσωσε από το "κακό", τον έβαλε δηλαδή στον σωστό δρόμο. Φτιάξαν τα οικονομικά του, σταμάτησε την οικοδομή και αφιερώθηκε στην μεγάλη του αγάπη: στον Καραγκιόζη. Μπόρεσε να ζει την οικογένεια του από τον μπερντέ του Θεάτρου Σκιών. 

Η ζωή και το έργο του Ευγένιου Σπαθάρη αρχίζει με τις φιγούρες του πατέρα του τις μεταπλάθει μέσα από τις μοναδικές δημιουργίες τουδίνει συνέχεια στο Θέατρο Σκιών  ζωή στον Καραγκιόζη

Ο Καραγκιόζης είναι η ίδια του η ζωή! Το νήμα της κόπηκε το βράδυ του Σαββάτου. Ο Ευγένιος Σπαθάρης πέθανε στα 85 του χρόνια. Τώρα οι μαθητές του αναλαμβάνουν... Θα αποδειχθούν άξιοι μιας μεγάλης μορφής; Ο δικός τους δρόμος, ο δικό τους χρόνος είναι εδώ...

Με τα λόγια του Κώστα Μπίρη, αποχαιρετούμε τον μεγάλο Καραγκιοζοπαίκτη:

"... Όπως η προσωπικότητα του ήρωα ήταν υπέροχη, έτσι υπέροχα ήταν σκηνοθετημένος και ο θάνατός του, αν με αυτόν τελείωνε το έργο. Τη στιγμή που ξεψυχούσε, μια λάμψη έγχρωμη φώιζε από  μέσα το πανί, ενώ από πάνω ένας άγγελος κατέβαινε κρατώντας σταυρό και στεφάνι, για να πάρειτην ψυχή του. Το στοιχείο αυτό των αποθεώσεων που τερμάτιζαν τα ηρωικά έργα του Καραγκιόζη, ήταν δανεισμένο από τη σκηνοθεσία των αντίστοιχων έργων του ζωντανού θεάτρου της εποχής. (...) Όσοι όμως γνώρισαν τον κλασικό Καραγκιόζη του 1900 - 1910 μπορούν να ομολογήσουν ότι η "αποθέωση" ήταν το κορύφωμα μιας αδιάπτωτα υποβλητικής και επιβλητικής συγχρόνως εντύπωσης πυ πότιζε από την αρχή του έργου τη ψυχή του θεατή για τον ήρωα...".

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

όλα τα στοιχεία:  ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ τ.17 : ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ

 [Copyright ΤΑ ΝΕΑ ISBN 978-960-469-494-5] 

Χαρμολύπη

" Χαρά μου !! "...
Η φωνή του τάραξε την ησυχία της νύχτας.

Τον κοίταξε, έκανε μια φιγούρα χορευτική  και του έστειλε το  φωτεινό της χαμόγελο.

Η κίνησή της  -  η ύπαρξή της  -  είχε οριστικά ταράξει την ησυχία της ζωή του.

Υ.Γ. αποτελεί ενότητα της επόμενης εγγραφής μου...

Έγραψε - με μολύβι σε χαρτί - τη λέξη  " Θλίψη ". Το Θήτα κεφαλαίο - όπως του έμαθε η πρώτη του καθηγήτρια - τα υπόλοιπα πεζά. 

Στάθηκε πάνω από τα γράμματα και είδα πόσο όμορφα ενώνεται το λάμδα του "  λίγο " με το θήτα της  " θύμησης"  και του " θανάτου ".

Το έγραψε για Εκείνη και της το έδωσε...

Υ.Γ. αποτελεί ενότητα της προηγούμενης  εγγραφή μου...

Σελιδοδείκτης 02.05.2016

Σελιδοδείκτης

Μαρία Γαλανού

Ανθρωπολογικές όψεις του εθίμου της ζωοκλοπής Η ερμηνευτική βάση της νομολογίας του Εφετείου Κρήτης.

εκδόσεις ΣΑΚΟΥΛΑ 

Για πρώτη φορά επιστημονική μελέτη για τη ζωοκλοπή στην Κρήτη. Βιβλίο από την Ηρακλειώτισσα δικηγόρο Μαρία Γαλανού - Οι άγνωστες πτυχές της μάστιγας που στιγματίζει για χρόνια το νησί μας.

Συνέντευξη στον Θάνο Περβολαράκη [ Απαντήσεις που δεν δόθηκαν ποτέ, επιστημονικά και ιστορικά τεκμηριωμένες, αλλά και με σαφήνεια, δίνει μέσα από την έρευνά της στο βιβλίο με τίτλο "Ανθρωπολογικές όψεις του εθίμου της ζωοκλοπής -Η ερμηνευτική βάση της νομολογίας του Εφετείου Κρήτης" η δικηγόρος Μαρία Γαλανού. Η συγγραφέας παρουσιάζει όλες τις διαστάσεις του φαινόμενου της ζωοκλοπής στην Κρήτη μέσα από τις σελίδες της αξιόλογης δουλειάς της, η οποία μόλις κυκλοφόρησε και διατίθεται από το βιβλιοπωλείο Φουκαράκη. ]

Η κ. Γαλανού σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» αναφέρει:

-Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο αυτό;

Το 2003 το Ινστιτούτο Κρητικού Δικαίου προκήρυξε ερευνητικό πρόγραμμα με θέμα «Η ζωοκλοπή στην Κρήτη». Υπέβαλα αίτηση και έγινε δεκτή από το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος. Υπογράψαμε τη σχετική σύμβαση και ξεκίνησα την έρευνα στο Εφετείο Κρήτης.

Τα δεύτερα, δικά μου! 01.05. 2015

Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [01.05.2016]

Σήμερα, ένα νέο μου διήγημα με τίτλο Η ΑΠΩΛΕΙΑ

Μη πετάξεις τίποτα...#21

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...] 

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του.

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..." Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου"


Πού πήγε το ΚΚΕ εσωτερικού;

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη 

Αγαπητέ Αλέξη Τσίπρα,

Μαζί με τα συγχαρητήριά μου για την εκλογή σου, θέλω να επιστήσω την προσοχή σου σ’ ένα θέμα που μοιάζει παρωχημένο, αλλά είναι θέμα αυτοσεβασμού του κόμματος.

Θα γνωρίζεις ότι παλιότερα, το σταλινικό καθεστώς της ΕΣΣΔ έσβηνε από τις επίσημες φωτογραφίες της Κεντρικής Επιτροπής τα πρόσωπα των μελών που είχε εξοντώσει ο Στάλιν. Δεν έφθανε η εξόντωση. Έπρεπε να σβηστούν από την ιστορία της χώρας. Να μην είχαν υπάρξει, να μην είχαν δράσει. Το σπορ αυτό δεν είναι αποκλειστικότητα των κομμουνιστών. Το δανείστηκαν από κείνες τις πολιτιστικά υπανάπτυκτες χώρες, που δε σέβονται την ιστορία τους και θέλουν να τη σβήσουν. Να ξεχάσουν οι πολίτες το παρελθόν τους. Σα να μη συνέβη.

Μια τέτοια χώρα είναι η δική μας. Με μανία αλλάζουμε τα τοπωνύμια για να εξαφανιστούν οι μυριάδες των ανθρώπων που έζησαν στη γη που πατούμε, που συνέβαλαν στην ημετέρα παιδεία. Μέχρι και ο παραδοσιακός τούρκικος καφές, έγινε «ελληνικός». Με την ίδια μανία αλλάζουμε τα ονόματα των δρόμων. Θυμήσου, για παράδειγμα, πόσες οδοί μετονομάστηκαν σε «21ης Απριλίου» και στη συνέχεια σε «Ηρώων Πολυτεχνείου».

Ηράκλειο: 1ο Παγκρήτιο φεστιβάλ δρόμου

Ορίστηκαν οι ημερομηνίες έναρξης και λήξης του 1ου Παγκρήτιου Φεστιβάλ δρόμου στο Ηράκλειο. Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, η ΔΗΚΕΗ και οι εθελοντικές ομάδες Πολιτισμού, Παιδείας, Τουρισμού και Πρασίνου του Δήμου Ηρακλείου ξεκινούν στις 30 Ιουνίου 2016 μία γιορτή τεσσάρων ημερών στους κεντρικούς δρόμους και στις πλατείες με χορό, τραγούδι, χρώματα και εξαίσιες μουσικές. 

Από την Πέμπτη 30 Ιουνίου, ξεκινά μία γιορτή με ζωγραφική, καλλιτεχνικό Graffiti, γλυπτική και κατασκευές (installations), θέατρο δρόμου, χορωδίες, όπερα, μουσικά σχήματα, αλλά και τυμπανιστές, μικρές μπάντες, Break Dance και Hip-Hop, χειροτέχνες, καλλιτέχνες της παντομίμας, κλόουν, ζογκλέρ και ξυλοπόδαρους, performers, και τολμηρούς skaters. 

Στόχος είναι να μεταμορφωθεί το κέντρο της πόλης σε ένα μεγάλο, ανοιχτό θέατρο τέχνης. Γι’ αυτό και καλούνται οι νέοι δημιουργοί, όσο και οι παλαιότεροι και καταξιωμένοι, να συμμετάσχουν και να αφήσουν το στίγμα τους στην πόλη. Να έρθουν σε ζωντανή επαφή με το κοινό και να του προσφέρουν την απόλαυση της μέθεξης σε ό,τι σπουδαίο προσφέρει η τέχνη.      

           

Καλούνται οι Ηρακλειώτες να στηρίξουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις αυτού του φεστιβάλ, που διοργανώνεται φέτος για πρώτη φορά στην Κρήτη. Ζητούμενο είναι να αναδειχθεί το καλλιτεχνικό δυναμικό, να ομορφύνουν υποβαθμισμένα σημεία της πόλης, να εμφανιστούν νέοι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες, φερμένοι από κάθε άκρη του νησιού, της χώρας ή και του εξωτερικού, και να δοθεί η ευκαιρία για μια συνάντηση χαράς και δημιουργίας, που θα ζωντανέψει το κέντρο του Ηρακλείου.

Λόγω των αργιών του Πάσχα, η προθεσμία υποβολής δηλώσεων συμμετοχής  

παρατείνεται μέχρι την 10η Μαΐου 2016. 

Υπενθυμίζουμε ότι οι δηλώσεις υποβάλλονται 

στο γραφείο του καλλιτεχνικού Διευθυντή τού

 Δήμου Ηρακλείου, στο Πολύκεντρο Νεολαίας 

(Ανδρόγεω 2, Ώρες 10-13 π.μ, πλην Σαββάτου και Κυριακής).

 Δήλωση συμμετοχής έχει αναρτηθεί επίσης 

στην ιστοσελίδα τού Δήμου Ηρακλείου (www.heraklion.gr). 

Υπεύθυνες επικοινωνίας κα Ιωάννα Γιάνναρη, τηλ. 6937574944,

 και κα. Μάρα Παναγιωτάκη, τηλ. 6974453675.  

Οι κακοί ξένοι: Τζιάνι Πιτέλα

Στο μεταξύ, έντονα αντέδρασε για την καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος ο πρόεδρος της Ομάδας των Σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο Τζιάνι Πιτέλα, ο οποίος δήλωσε: 

«Δεν μπορούμε να ζητάμε από την Ελλάδα να λάβει πρόσθετα μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι κάποια “γεράκια” θέλουν να σκοτώσουν την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτόν τον εκβιασμό. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για την Ευρώπη. Πρέπει όλοι να δουλέψουμε για να αποφευχθεί η κρίση στην Ελλάδα, στην πορεία προς το δημοψήφισμα στη Βρετανία, ειδικά τώρα που εν μέσω εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών η Ελλάδα τα έχει πάει πολύ καλά με το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2015… Θέλουμε μια δίκαιη συμφωνία για την Ελλάδα, η οποία να περιλαμβάνει και τη συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους».

Άννα Αχμάτοβα Το παραθύρι δεν σκέπασα

Ποιητικό ανθολόγιο 2016

Το παραθύρι δεν σκέπασα

Κοίταξε στην κουζίνα.

Γι` αυτό είμαι τώρα χαρούμενη

Επειδή να φύγεις δεν μπορείς. 

Αποκάλεσε με παράνομη

Κορόιδεψε με από το κακό σου:

Η ερωμένη σου ήμουνα

Η νοσταλγία σου ήμουν, 

05 Μαρτίου 1916

Άννα Αχμάτοβα  ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΟ εισαγωγή-μετάφραση από τα ρώσικα Δημήτρης Β,Τριανταφυλλίδης, εκδόσεις s@mizdat, Αθήνα 2014

Η Άννα Αχμάτοβα (ψευδώνυμο της ρωσίδας Άννας Αντράγιεβνα Γκορένκο), γεννήθηκε το 1889. Μαζί με τον Όσιπ Μάντελσταμ ηγήθηκαν του κινήματος των ακμεϊστών, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους συμβολιστές, επιζητούσαν η ποιητική γλώσσα να μεταφέρει ακριβή νοήματα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Vecher" (Απόγευμα) εκδόθηκε το 1912 και ακολούθησαν μεταξύ άλλων τα έργα: "Chetki" (Το ροζάριο, 1914), "Anno domini MCMΧΧΙ" (1922). Από τότε η φωνή της, την οποία δεν εγκρίνει το νέο σοβιετικό καθεστώς, σίγησε. Από το 1922 όμως, και για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, το καθεστώς τής απαγόρευσε να ξαναδημοσιεύσει ποιήματα, καταδικάζοντάς τη στη σιωπή και την απομόνωση, ενώ το 1946 τη διέγραψαν από το σύνδεσμο των συγγραφέων· ο γιος της Λεβ καταδιώχτηκε επίσης και φυλακίστηκε για πολλά χρόνια. Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956. Ο μεγάλος λυρικός κύκλος "Ποίημα δίχως ήρωα", που τον δούλευε δώδεκα χρόνια, δημοσιεύτηκε στο εξωτερικό το 1962 και το αριστουργηματικό ποίημά της "Ρέκβιεμ" ένα χρόνο αργότερα, στο Μόναχο. Το "Ρέκβιεμ" (1935-1940) εκδόθηκε το 1987 στη Σοβιετική Ένωση, αφού το θέμα του, μια ελεγεία στους κρατουμένους του σταλινικού καθεστώτος, θεωρούνταν αμφιλεγόμενο. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας της ζωής της έγραψε αρκετά ποιήματα, μεταξύ των οποίων και το αυτοβιογραφικό "Poema bez geroya" (Ποίημα χωρίς ήρωα, 1962). Προς το τέλος της ζωής της τιμήθηκε με το βραβείο Αίτνα-Ταορμίνα (1963) και έλαβε διάκριση από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (1965). Πέθανε το 1966. Η Αχμάτοβα ανήκει στους ποιητές που ξεπέρασαν τον συμβολισμό και τον μυστικισμό, αναζητώντας την αναπαράσταση του εξωτερικού κόσμου μέσα από τη δική της ψυχική πολυμορφία. Η ποίηση της διακρίνεται από την καθαρότητα και την πυκνότητα της έκφρασης και από το μεγάλο ψυχικό βάθος.α

Το βιβλίο κοσμεί τη μικρή μας βιβλιοθήκη ως δώρο του εκδότη. Δημήτρη Β, Τριανταφυλλίδη σε ευχαριστώ θερμά και δημόσια.

" Τετράδιο Εξόδου "|

Κατοικούσα τότε...ΧΙΙΙ

Κατοικούσα τότε... μάλλον στο σπίτι μου. Πως το κατάλαβα; Ξέχνα, τις ερωτήσεις. Ας έχομε κάποια απάντηση χωρίς κόπο. Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος...Στα χέρια μου κρατούσα ένα ζευγάρι κλειδιά, τα εξωτερικά του τεράστιου κτηρίου. Καλό σημάδι...

Το ημερολόγιο έγραφε 25. Απριλίου. 2016

" Χτύπα σαν Άντρας "

γράφει ο Σπύρος Καβουνίδης

Πολύς ντόρος για τη διαφήμιση αλυσίδας καταστημάτων με πρωταγωνίστρια αοιδό λαϊκών τραγουδιών. Το “χτύπα σαν άντρας” θεωρήθηκε σεξιστικό και κατά βάση προαγωγό της ανδρικής βίας. Οι ενέργειες της Γ.Γ. Ισότητας των Φύλων ευοδώθηκαν και η διαφήμιση “κατεβαίνει”. Και ξαφνικά, αρκετοί, κατά τεκμήριο, προοδευτικοί (και λιγότερες προοδευτικές) ξεσηκώθηκαν ενάντια στην “κορεκτίλα” (το -ιλα είναι γενικά δυσάρεστο όπως ψαρίλα, μαυρίλα, βαρβατίλα κλπ).

Πράγματι το “πολιτικά ορθό” πολλές φορές είναι ένας τρόπος να απαξιώνει κανείς επιτυχίες του προοδευτικού κινήματος παγκοσμίως. Όμως σήμερα είναι απαράδεκτο, και νομίζω και ποινικά κολάσιμο, να πεις ένα μαύρο συμπολίτη, “αράπη”, συμφωνούμε δεν είναι έτσι;

Αυτοί/ες που διαμαρτύρονται ή κοροϊδεύουν την εντολή απόσυρσης αυτής της διαφήμισης έχουν υπόψη τους ότι διψήφιος αριθμός γυναικών, δολοφονούνται, εδώ, ναι εδώ στην Ελλάδα, κάθε χρόνο από τους συζύγους ή συντρόφους τους;

Ένας ξεκαρδιστικός ύμνος του Αριστοφάνη [από το ΔΗΠΕΘΕΚ]

Λάβαμε και με χαρά [διπλή] αναδημοσιεύουμε το παρακάτω Δελτίο Τύπου...

Ένας ξεκαρδιστικός ύμνος στο συνολικό έργο του Αριστοφάνη.

Μέσα σε μιάμιση ώρα, με καταιγιστικούς ρυθμούς παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του κοινού όλοι οι σπουδαίοι ρόλοι, οι κεντρικές συμβάσεις, τα μοτίβα και η δημιουργική ευφυία του πατέρα της κωμωδίας.

Τη θεατρική παράσταση «Αριστοφανειά- δα», θα παρουσιάσει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης κατά την καλοκαιρινή περίοδο. 

Η πρεμιέρα προγραμματίζεται να δοθεί στις 20 Ιουλίου, στα Νωπήγεια.

Θα ακολουθήσουν παραστάσεις στην Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Μαθήματα Κηποτεχνίας I

Αλήθεια,  πώς σχεδιάζουμε έναν κήπο;

 στοιχεία προσέγγισης  (1)

ΜΑΘΗΜΑ 7ο

Μυστικοί κήποι.
Χρώματα. Ένα άρωμα.

Βρέθηκα απέναντι από ένα γιασεμί.
Φοβήθηκα να το αγγίξω.

Ηράκλειο, 11.06.2011 

ΜΑΘΗΜΑ 6ο

                                              στην Κ. 

Οι κουτσουπιές φύλλωσαν και φέτος.

Να συγκαλύψουν θέλησαν την νέα προδοσία.

Ηράκλειο, 26.04.2011 

Σελιδοδείκτης 25.04.2016

Σελιδοδείκτης 95ος

Δημήτρης  Β. Τριανταφυλλίδης
Κάτοικος Μεταξουργείου: Ημερολόγιο κρίσης
εκδόσεις  «Επίκεντρο», Θεσσαλονίκη 2012

Ημερολόγιο εποχής
Γράφει η Πέρσα Κουμούτση 

Είναι κοινός τόπος ότι η λογοτεχνία ανέκαθεν καθρέφτιζε την κοινωνία και την εποχή κατά την οποία γράφεται. Δεν νοείται τέχνη που να αποστασιοποιείται από τα προβλήματα τα οποία απασχολούν το σύνολο των ανθρώπων σε μια δεδομένη κεφαλαιώδη στιγμή. Η ίδια η ιστορία μας απέδειξε, ότι κάθε φορά που η πολιτική και κοινωνική κατάσταση μετασχηματίζεται, συνοδεύεται και από ένα νέο λογοτεχνικό ρεύμα. Άλλωστε οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες ανέκαθεν αποτελούσαν κύρια πηγή έμπνευσης σημαντικών συγγραφέων, αφού αυτές, όχι μόνο παίζουν καταλυτικότατο ρόλο στις επιλογές και τη ζωή των ανθρώπων, αλλά σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν την ιδεολογία τους. Στη σημερινή Ελλάδα, η αμφισβήτηση των αξιών, της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με την όλο και αυξανόμενη ανεργία, η κοινωνική αδικία, η διαφθορά, η έλλειψη αξιοκρατίας και άλλα φαινόμενα διαμορφώνουν επίσης ένα νέο τοπίο το οποίο καθορίζει νέες συντεταγμένες και επιβάλλει νέες τάσεις σε ότι αφορά την λογοτεχνία και τη θεματολογία της. Όλα αυτά λειτούργησαν ως σπερματογόνες ουσίες, που προκάλεσαν την σύλληψη και, εν τέλει, την κυοφορία ενός θαυμάσιου έργου: Το Ημερολόγιο κρίσης του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη.

Τάσος Γιαννίτσης: Η αναγκαία υπέρβαση

γράφει ο Τάσος Γιαννίτσης

Χρεοκοπίες ατέλειωτες: 1827, 1843, 1893, 1932, 2010. Το 1999 ήταν η χρονιά που εξοφλήσαμε την τελευταία δόση του χρέους μας μετά την εγκαθίδρυση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Η χρονική διάρκεια μέχρι να δημιουργήσουμε επονείδιστα και επαχθή χρέη, που μας ξανάφεραν σε συνθήκες πτώχευσης, κράτησε μόλις 11 χρόνια. Για αυτά τα 11 χρόνια θα μείνουμε σε διεθνή εποπτεία απροσδιόριστο διάστημα.

«Εξι χρόνια Μνημόνιο» σημαίνει την επιτακτική ανάγκη να αποφασίσουμε τι κάναμε λάθος, τι αφήνουμε πίσω μας και τι βασικές αποφάσεις παίρνουμε. Ομως για να πει κανείς τι πρέπει να κάνουμε, πρέπει συλλογικά να θέλουμε να κάνουμε κάτι. Και δεν είναι διόλου ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα κόσμου που θέλει πράγματι να κάνουμε κάτι, και μάλιστα κάτι που να μην κινείται στη σφαίρα της ουτοπίας. Η συλλογική ευφυΐα μας είναι αναιμική. Δεν πιστεύουμε σε συλλογικές αξίες, ευρωπαϊκές ή και εθνικές, δεν έχουμε κανένα σοβαρό όραμα, όχι μόνο για την οικονομική μας ανάπτυξη, αλλά ούτε για την κοινωνική μας οργάνωση, για την εθνική μας υπόσταση, για το μέλλον μας ή για τα παιδιά μας. Απορρίπτουμε κεντρικές αρχές επιτυχίας, όπως τη συνέργεια, απορρίπτουμε την εμπειρία επιτυχημένων κοινωνιών, φθονούμε τους επάνω, αλλά μόλις καταφέρουμε να τους πλησιάσουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να οπισθοχωρήσουμε. Στη διάρκεια της κρίσης όλα αυτά επιδεινώθηκαν.

Υπάρχει ένα σημαντικό, αν και μειοψηφικό, κομμάτι αυτής της κοινωνίας που καταλαβαίνει την πραγματικότητα, έχει συμπράξει - με μικρή επιτυχία - στον αγώνα για να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα, αλλά προσπαθεί και αναζητεί λύσεις. Υπάρχει ένα άλλο κομμάτι, πολύ μεγαλύτερο, που έχει υποστεί τις επώδυνες συνέπειες της κρίσης, χωρίς να έχει αλλάξει αντιλήψεις, ενώ ένα άλλο τμήμα, επίσης σημαντικό, λειτουργεί έξω από τις εξελίξεις, έχει υποστεί - αν καν έχει υποστεί - τις μικρότερες επιδράσεις της κρίσης, είναι θεατής στο πρόβλημα και το απολαμβάνει κιόλας, πιστεύοντας ότι είναι ασφαλές.

Υπάρχουν επίσης οι δανειστές. Η πεισματική εμμονή τους για εξαιρετικά μεγάλη και σε ασφυκτικό χρόνο δημοσιονομική προσαρμογή, για υπέρμετρη πίεση στα εισοδήματα και στην προστασία εργασιακών δικαιωμάτων, όπως ισχύουν σε πολλές άλλες χώρες στην ΕΕ, για αδιαφορία στη σύλληψη της φοροδιαφυγής και στην ανάγκη αναδιάρθρωσης και αποτελεσματικής λειτουργίας του κράτους, για ελάχιστη στήριξη της παραγωγικής βάσης της χώρας, για αδυναμία κατανόησης της αλυσιδωτής σχέσης που συνέδεσε τις οικονομικές παρεμβάσεις που έγιναν με την κοινωνική και πολιτική αποδιάρθρωση που προέκυψε, εκτόξευσε στα ύψη το κόστος της πολιτικής αποτυχίας. Από την άλλη, και εμείς δεν βοηθήσαμε. Αρνητισμός στον μετασχηματισμό καταστροφικών σχέσεων και πρακτικών, αρνητισμός στη διατύπωση θετικών μορφών πολιτικής, προστασία βαθιά εμπεδωμένων αντι-αναπτυξιακών προσόδων και συμφερόντων, πολιτικές τακτικές συμπλήρωναν τους μηχανισμούς αποτυχίας.

Συνοψίζοντας τα «α-συνόψιστα»: Πριν από το ΑΕΠ, τα δημοσιονομικά, την ανταγωνιστικότητα ή το Ασφαλιστικό, πριν και από την ανεργία, προέχουν οι αξίες με τις οποίες εμείς κατανοούμε και αλλάζουμε τον κόσμο - την πραγματικότητά μας. Με αυτές που είχαμε πτωχεύσαμε. Προφανώς μια μηδενιστική αντίληψη είναι ασυγχώρητη. Πολλές από τις βασικές αξίες μας δεν πτώχευσαν. Σε όσες όμως πτώχευσαν, η λύση είναι μία: πατροκτονία.

Μπορεί να ακούγεται ψυχολογικά δύσκολο, αλλά η εναλλακτική είναι το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Σε μια κοινωνία όπου οι συνθήκες επιδεινώνονται συνεχώς, ο εγωισμός και ο ατομικισμός θα διογκώνονται, θα συρρικνώνουν τη δημόσια σφαίρα και τα αδιέξοδα θα διογκώνονται κι άλλο. Ολο και λιγότεροι θα αποδέχονται να καθορίζεται η τύχη τους - και πολύ περισσότερο να δείχνουν αλληλεγγύη - σε μια συλλογική τροχιά, όπου η κατάρρευση κυριαρχεί και συμπαρασύρει όλους. Οποιος μπορεί, θα προχωράει και θα αδιαφορεί και οι νέοι θα φεύγουν μαζικά. Τα μέτρα που κάθε φορά φαντάζουν επώδυνα, αύριο θα σκεφτόμαστε πόσο λάθος ήταν που τα απορρίπταμε. Αλλωστε, αν κάποια στιγμή χρειάζονται επώδυνα μέτρα, είναι γιατί πολλές επιλογές και ενέργειες που προηγήθηκαν δημιουργούσαν σταδιακά επώδυνες συνθήκες που κάποια στιγμή έκαναν πλέον αναπόφευκτα τα επώδυνα μέτρα. Η αλυσίδα της αιτιότητας είναι μεγάλη.

Στα έξι χρόνια Μνημόνιο δημιουργήθηκαν τρία νέα τεράστια εμπόδια. Το πρώτο είναι ότι όσα σημαντικά πρέπει να γίνουν, πολλαπλασιάστηκαν και απαιτούν μεγάλο διάστημα για να αποδώσουν. Ο,τι δεν έγινε για δεκαετίες, πρέπει να ξεκινήσει τώρα και σε πολλά πεδία ταυτόχρονα. Ανάπτυξη χωρίς αναδιάρθρωση του παραγωγικού συστήματος, επενδύσεις, σοβαρές προσαρμογές του εκπαιδευτικού συστήματος, ενίσχυση των τεχνολογικών γνώσεων, της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας, χωρίς μεταρρύθμιση του κοινωνικού, ασφαλιστικού και του νοσηλευτικού συστήματος, χωρίς σοβαρές νέες υποδομές και ένα κράτος που να λειτουργεί, δεν είναι εφικτή. Ο βραχύς βίος των κυβερνήσεων λειτουργεί όμως αποτρεπτικά για την εφαρμογή πολιτικών που σήμερα χρειάζεται η χώρα, καθώς το κόστος θα γίνεται άμεσα αισθητό, ενώ τα οφέλη θα προκύπτουν σταδιακά σε μελλοντικό χρόνο, ευνοώντας πιθανότατα διαφορετικές κυβερνήσεις. Το δεύτερο είναι ότι η δραστική μείωση των εισοδημάτων και των δημοσιονομικών δυνατοτήτων, σε συνδυασμό με την ασφυξία ρευστότητας, σημαίνουν έλλειψη δυνατοτήτων χρηματοδότησης, που κάνει εξαιρετικά δύσκολες τέτοιες πρωτοβουλίες σε ουσιαστική κλίμακα. Τρίτον, ακόμη κυριαρχεί η κουλτούρα του «εύκολου δανεισμού», όπου η χώρα προχωράει με αυξανόμενα νέα δάνεια. Ομως η διόγκωση του δανεισμού, όπως τη γνωρίσαμε πριν από την κρίση, είναι πλέον απαγορευτική. Παρ' όλα αυτά, η αντίληψη ότι πρέπει να πορευτούμε στον δύσκολο και αβέβαιο δρόμο της παραγωγής και μάλιστα της ανταγωνιστικής παραγωγής, παραμένει ανύπαρκτη. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Αν παρά τις όποιες τεράστιες δυσκολίες δεν πληρώσουμε το τίμημα για να περάσουμε από τις Συμπληγάδες, το τίμημα της μη υπέρβασης θα είναι ασύγκριτα πιο βαρύ.

Στα χρόνια αυτά ιδεολογίες, ιδεοληψίες, στερεότυπα, ταμπού τσακίστηκαν. Πολλοί το έχουν καταλάβει. Αυτό που δεν φαίνεται ακόμη είναι η οικοδόμηση του νέου. Ενα νέο που θα μας βγάλει αργά και επώδυνα από την κρίση, θα αρχίσει να εκπέμπει θετικά μηνύματα σε σχέση με την παραγωγή, την απασχόληση, τη φτώχεια, τα εισοδήματα, την αποτελεσματικότητα της πολιτικής. Ενα τέτοιο «νέο» δεν μπορεί να προκύψει από τα κάτω. Θα γίνει μόνο από τα πάνω. Ομως, όλο και πιο σημαντικό τμήμα της κοινωνίας χάνει τις προσδοκίες του στο πολιτικό σύστημα, ενώ λειτουργεί και αντιφατικά. Περιμένει από τις πολιτικές δυνάμεις να συγκρουστούν με ό,τι προκάλεσε την κρίση, ενώ ταυτόχρονα αντιδρά σε κάθε αλλαγή. Περιμένει, επίσης, να δει στοιχεία που να εμπνέουν. Αυτά δεν φαίνονται. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, δειλές και ενοχικές. Εξάλλου, μια υπέρβαση των πολιτικών και άλλων στερεοτύπων, που θα σηματοδοτούσαν αλλαγή προσανατολισμού, θα πληρωθεί ακριβά από όσους πρωτοπορήσουν. Οποιος όμως κατανοήσει ότι αξίζει το τίμημα, ότι αξίζει να πάρει το ρίσκο, όποιος δημιουργήσει ελπίδες που θα αρχίσουν να μετατρέπονται σε πραγματικότητα, θα πιστωθεί και την επιτυχία.

Ο κ. Τάσος Γιαννίτσης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην υπουργός.

πηγή εφημερίδα Το ΒΗΜΑ

Τα δεύτερα, δικά μου! 24.04.2016

Κλείνει η παρένθεση.
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [24.04.2016]

1.Τα μάτια. Μια μόνο φορά τα σήκωσε προς την στράτα των νεκρών του. Τα είχε πάντα χαμηλά, κοίταζε τα παπούτσια του, έβλεπε δρόμους, μονοπάτια, ποτάμια. Έβλεπε ότι είχε μπροστά του πολλές οροσειρές. Θέλησε με κάποιους να μιλήσει: να μάθει αλλά και να πει. Ήταν ο πρώτος τρόπος. 

2. Όταν ο θάνατος έρχεται τόσο κοντά, αναθεωρείς ή συνεχίζεις;  Συνεχίσεις, θαρρώ!Με το ίδιο πείσμα για ζωή! Δηλαδή, την πορεία για τον Θάνατο. 

3. Την νύχτα μόνο. Την νύχτα, εκεί που καθόταν η παλιά του ζωή, εκεί έβλεπε τώρα, αλλαγές, νέες βεβαιότητες.

4. Χορταστικές πτώσεις μιας ολόκληρης γενιάς. Τώρα, που αρχίσουν τα καλά, εδώ είμαι.

5. Ονόμασα το κρεββάτι μας ΓΑΥΔΟΣ.  Ξέρεις, ευρωπαϊκές, νότιες, ερημικές, ασφαλείς παραλίες. Τώρα, θα μπορούσα και ΑΝΑΦΗ να το λέω. Δεν έχω πάει, πιστεύω να μην έχεις αντίρρηση. Ευρώπη, πιο κοντά στον Βορρά που τόσο αγαπώ.

υγ. Από την γωνιά έρχεται ο Βάγιας να βάλει το εφτάζυμο να μυρίσει ποπ απόγευμα η γειτονιά.

19 διάσημοι ξένοι συγγραφείς γράφουν για τον Ανταίο Χρυστοστομίδη

19 διάσημοι ξένοι συγγραφείς γράφουν για τον Ανταίο Χρυστοστομίδη στον τιμητικό τόμο που μόλις κυκλοφόρησε Άγρα, Ίκαρος, Καστανιώτης συμπράττουν για να αποδώσουν φόρο τιμής στον σπουδαίο άνθρωπο των γραμμάτων που απεβίωσε το 2015.

Τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, καθώς ο Ανταίος Χρυστοστομίδης διέσχιζε -«όπως πάντα με κόκκινο» - τον δρόμο, ένιωσε το αριστερό του πόδι να σέρνεται. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία –«κάποιο πιάσιμο θα είναι, κάποιο στραβοπάτημα...». Θα προτιμούσε να μην το σκαλίσει καθόλου – «όσο περισσότερο πηγαίνεις σε γιατρούς τόσες περισσότερες αρρώστειες σου βρίσκουν» - αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. «Πότε αλήθεια συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου έχει αλλάξει; Οι μέρες κυλούν φαινομενικά η μια ίδια με την άλλη, αλλά εσύ νιώθεις να κατεβαίνεις μια σκάλα που δεν ξέρεις πού τελειώνει, αν τελειώνει. Νιώθεις το κορμί σου να τρέμει, να τρέμει χωρίς να σου ζητάει την άδεια, όλο σου το κορμί είναι μια χούφτα νεύρα που λειτουργούν άναρχα...». Όπως αποδείχτηκε, o δημιουργός μιας από τις καλύτερες σειρές ξένης λογοτεχνίας στην Ελλάδα, αυτής του «Καστανιώτη», ο βραβευμένος μεταφραστής του Ταμπούκι, του Καλβίνο, του Πρίμο Λέβι, του Μοράβια, ο εμπνευστής της τηλεοπτικής εκπομπής «Οι κεραίες της εποχής μας» και συγγραφέας της δίτομης πινακοθήκης με πορτρέτα σπουδαίων λογοτεχνών που ακολούθησε, έμελλε να χτυπηθεί από το σπάνιο σύνδρομο ΑLS, μια ασθένεια που παραλύει αργά και βασανιστικά τα πάντα, εκτός από το μυαλό, την ακοή και την όραση.   Ο ίδιος, ως τις 14 Αυγούστου του 2015 που σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του, θ' αντιμετώπιζε την αρρώστεια μ' όλα τ' αποθέματα γενναιότητας και αξιοπρέπειας που διέθετε. «Όταν είσαι άρρωστος και η αρρώστεια σου είναι ανίατη, όλοι προσπαθούν να σε εμψυχώσουν, να πούνε την καλή τους κουβέντα, να σε πείσουν ότι η ψυχολογία είναι το παν, ότι η καλή διάθεση κάνει θαύματα, ανασταίνει νεκρούς, παρατείνει ζωές... Κάνω ό,τι μπορώ, μερικές φορές όμως με παίρνει από κάτω, φυσικό είναι αλλά έτσι και το βάλεις κάτω χάθηκες. Χάθηκα έτσι κι αλλιώς θέλεις να τους πεις, αλλά δεν λες τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να τους φορτώνεις με έναν άχρηστο κυνισμό...».