Συνέχιζε την προσωπική του διαδρομή .
Γνώριζε πόσο άξιζε – για τη συλλογική μνήμη – η υπεράσπισή της. Ένοιωθε ήρεμος, γαλήνιος, δεν ήταν αναγκασμένος να εκφράζεται στον αόριστο παρά μόνο για τις ανάγκες της γραφής.
Άλλωστε έβλεπε το παρελθόν του ως συνέχεια ενός ηλιόλουστου αύριο…