Μη πετάξεις τίποτα...#18

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

Α.ΣΤΕΓΟΣ

 

"Μη πετάξεις τίποτα..." Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

 
Θυμήθηκα...

τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο

γράφει ο Νικήτας Παρίσης

Πάνε είκοσι χρόνια από εκείνο το πικρό Πάσχα του 1981 που έφυγε ο ποιητής. Κανένας δεν θυμήθηκε αυτήν την επέτειο. Ούτε μια σεμνή εκδήλωση μνήμης και αναφοράς στον ποιητή. Μέσα στον πληθωρικό ρητορισμό του φετεινό επετειακού τρίπτυχου [Παπαδιαμάντης, Σικελιανός, Εμπειρίκος], πνίγηκε και χάθηκε ένας πολλά σημαίνων ποιητής.

Απίστευτο, ειδικά για τον ποιητή Σινόπουλο, να τον έχουν σκεπάσει οι προσχώσεις της λησμονιάς. Η αδέκαστη και η σκληρή δικαιοσύνη του χρόνου δεν σβήνει τόσο εύκολα τον λόγο και τους στίχους του ποιητή` αυτούς τους στίχους που, στα χρόνια της επτάχρονης πνευματικής ξηρασίας, μας μάτωναν με την αιχμή τους τις ξεχασμένες μνήμες και μας έδιναν κουράγιο. 

Αγαπούσε ο ίδιος το ρήμα "σαρώνω" και τη λέξη "σκουπίδια". Πληθωρικές και οι δύο στην ποίησή του. Σαν κάτι να `ξερε ο ποιητής για τον αέρα της ιστορίας που σαρώνει και σωρεύει σκουπίδια. Όμως, ο λόγος των ποιητών δεν είναι σκουπίδια. Δεν σαρώνεται εύκολα. Τώρα που πάλι, μέσα στην παγκόσμια παραζάλη, ξαναπαγώνουν οι δρόμοι της ιστορίας, ο ποιητής Σινόπουλος έχει πολλά να μας πει. 

Ο Σινόπουλος ο ποιητής των αφανών. Αυτή η παράθεση, αυτό το προσκλητήριο άσημων ονομάτων: μνήμες, τόποι, περιστατικά και χαμένα ονόματα, από τις σκοτωμένες μέρες του εμφυλίου σπαραγμού. Και ξαφνικά, μέσα στο πηχτό σκοτάδι, μια μικρή χαραμάδα φωτός για την εκτυφλωτική λάμψη της ποίησης: φύκια, σχιστόλιθοι, όστρακα/ μεγάλη θάλασσα σπιθίζοντας, διαμάντια και/ μεγάλο μαύρο φως. 

Κάτι θα `ξερε ό ίδιος. Αναρωτιόταν συχνά: "Μα τι θα πει κεκυρωμένος!". Να απαντήσουμε εμείς, οι μη ποιητές: να τρυπάς, Σινόπουλε, το πηχτό στρώμα της σιωπής και να ξανάρχεσαι στο φως, ντυμένος τη λάμψη της ποίησης!.. 

Πρόσωπα 21ος αιώνας τχ.146

[ένθετο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ] 22 Δεκεμβρίου 2001