...καλά, εσύ πέθανες νωρίς

"...Ώσπου μια μέρα 

-ήμαστε τρελά χαρμάνια, δεν είχαμε ούτε τριτάκι να φουμάρουμε, 

μας μίλαγε ένας από την καθοδήγηση, 

πάλι σε απεργία πείνας ή κάτι τέτοιο κατεβαίναμε- 

τέλος, τραβάει που λες ο τύπος κι ανάβει ένα δοκάρι, 

ολόκληρο τσιγάρο, σου λέω... 

Γλάρωσαν τα μάτια μας".

Χρόνης Μίσσιος ...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς εκδόσεις γράμματα 1985

Οι ρίζες των πραγμάτων, των θεαμάτων, των πρωταγωνιστών. Οι μνήμες των πολλών, των αφανών, των αριστερών. Ένα τσιγάρο. Τρίματα καπνού. Η αντίθεση, η διαφορά, το χάος. Η προσωπική ζωή. Η γαμημένη η καθημερινότητα, εκεί που κρίνονται τα πάντα. Εκεί, και στο μετερίζι που διαλέγεις να μείνεις. 

Δεν ισοπεδώνεις καμιά σκέψη, κανένα λόγο. Διεκδικείς το αυτονόητο οι διακηρύξεις να έχουν συνάφεια με την πράξη. Αλλοιώς μπαίνεις και εσύ στη σειρά, στην ουρά της "τάξης", της "ορθοδοξίας", του "έτσι τα βρήκαμε", του δεν μπορούμε να έχουμε νησίδες μέσα στα σκατά. 

Σωστά! Νησίδες μέσα στα σκατά... Ας μας φάνε, λοιπόν, μια ώρα αρχύτερα. Ή καλύτερα ας πνιγούμε μόνοι μας. Αυτό μας πρέπει... 

υγ.

Έχω την Ρηνιώ μου, τα μολύβια μου, και κάτι σελίδες υποκίτρινες παλιάς γραφομηχανής. Σε εκκωφαντική σιωπή γράφω...