ΤΙΜΙΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

γράφει ο Λεωνίδας Δρανδάκης

Το σημείωμα αυτό γράφηκε με αφορμή την Εισαγγελική δίωξη και παραπομπή σε δίκη του Γερμανού καθηγητή Χάινς Ρίχτερ βάσει του λεγόμενου ‘αντιρατσιστικού νόμου’ 4285/2014. Η κατηγορία βασίζεται στο ότι ο κ. Ρίχτερ σε ιστορικό έργο του με τίτλο η «Κατάκτηση της Κρήτης», το οποίο εκδόθηκε στα Ελληνικά το 2011 με τον τίτλο η «Μάχη της Κρήτης» αναφέρει ότι “βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής, αλλά και οι άτακτοι Κρήτες”.

Κατά τη γνώμη μου η διεξαγόμενη δίκη στο Ρέθυμνο δεν έχει σχέση με τις απόψεις και το περιεχόμενο του βιβλίου του καθηγητή Χ. Ρίχτερ. Στη δίκη αυτή κρίνεται, αν ιστορική άποψη μπορεί να είναι ελεύθερη στην Ελλάδα. Από το 2008 υπάρχει μια διεθνής πρωτοβουλία που ονομάζεται “Ελευθερία για την Ιστορία”. Έχει υπογραφεί από 1.374 επιφανείς ιστορικούς, από 49 χώρες σε όλο τον κόσμο, η οποία κάνει έκκληση στον ορθό λόγο των πολιτών και υποστηρίζει ότι η ιστορία δεν μπορεί να είναι σκλάβα ούτε της επικαιρότητας, ούτε της εθνικής εξωτερικής πολιτικής του κάθε κράτους, ούτε να γράφεται καθ’ υπαγόρευση της μνήμης, που δεν είναι ενιαία, είναι ανταγωνιστική…

Δεν έχω διαβάσει το επίμαχο βιβλίο του Χ.Ρίχτερ. Η έκδοση έχει εξαντληθεί από το 2011. Η Βικελαία Βιβλιοθήκη, όπου το αναζήτησα, δεν το έχει. (Ας προσέξουν οι αρμόδιοι της βιβλιοθήκης). Από τα σχετικά δημοσιεύματα η άποψη που σχημάτισα είναι ότι ο καθηγητής Χ. Ρίχτερ κρατάει μια μεροληπτική στάση συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα. Τους αγανακτισμένους χωριάτες Κρητικούς που άοπλοι υπερασπιζόταν την πατρίδα τους, με τη Βέρμαχτ η οποία υπερέβη κάθε όριο αντεκδίκησης και θηριωδίας. Τα βουνά της Κρήτης ευωδιάζουν, γιατί τα πάτησαν λεβέντες όπως αυτοί που πολέμησαν στην μάχη της Κρήτης και την Αντίσταση. Η ιστορία της Κρήτης δεν έχει ανάγκη ούτε από υπερβολές ούτε από μυθοπλασίες. Με αυτό το σκεπτικό αντιγράφω την παρακάτω μαρτυρία.

Ο Χρήστος Ρουσόπουλος από το Νέο Χειμώνιο της Θράκης, πολέμησε μαζί με άλλους Θρακιώτες στη Μάχη της Κρήτης στο Ηράκλειο, τον Μάιο του 1941. Κρατούσε ημερολόγιο το οποίο είχε επεξεργαστεί ως ώριμος άνδρας τρεις φορές. Το ημερολόγιο εκδόθηκε μετά τον θάνατο του συγγραφέως, από την Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών (ΕΚΙΜ) με τον τίτλο Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. Οι σημειώσεις του βιβλίου προέρχονται από τα βιβλία των Χρονάκη, Πιτυκάκη και Στρατηγάκη.

«… Μια ομάδα Κρητικών έρχεται κοντά μας. «Γεια σας στρατιωτάκια» μας λένε. «Χτυπάτε τους τους τσερατάδες και μεις ούλοι οι Κρητικοί μαζί σας. Ούλοι οι Ηρακλειώτες, μικροί και μεγάλοι και ούλοι οι Κρητικοί από τα χωριά σε λίγο φθάνουν. Δυο τρεις από αυτούς έχουν πολεμικά όπλα. Από πού τα είχαν πάρει δεν είναι ώρα να τους ρωτήσουμε. Οι άλλοι με τσεκούρια, με δικράνια, με σιδερένιους λοστούς, αλλά και τα διακριτικά κρητικά μαχαίρια με την άσπρη κοκαλένια λαβή.66 Με μαύρο μουστάκι, με την κρητικιά βράκα, με τα κρητικά στιβάνια (μπότες δουλειάς) και με μάτια γεμάτα φλόγα. «Επαέ τηνε λένε Κρήτη. Όποιος τολμήσει να την πατήσει θα το πληρώσει ακριβά και πίσω δεν θα γυρίσει», αυτά λεν και στρίβουν το μουστάκι. Όταν συναντούν Γερμανό σκοτωμένο, με το κρητικό μαχαίρι τους τρυπούν σε πολλά μέρη του άψυχου σώματος του. «Γιάλε τσ’ απεθαμένους σας, τσερατάδες. Ίντα γυρεύετε στην Κρήτη μας μωρέ γουρούνια …» και δος του μαχαιριές.
Ένας δικός μας στρατιώτης τους κάνει την παρατήρηση.
«Λεβέντες» τους λέει «δεν είναι καλά πράματα αυτά. Είναι σκοτωμένοι. Αφήστε τους …».
«Αφήστε μας , μωρέ φανταράκια, να ξεθυμάνουμε λιγάκι»….
(Χρήστου Ρουσόπουλου, Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, εκδ. ΕΚΙΜ, σειρά ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 5, Ηράκλειο 2014, σελ. 94 και 95.)

Η άλλη, τεκμηριωμένη άποψη, αναφέρεται στη σημείωση 66 και είναι από το βιβλίο του Μανώλη Πιτυκάκη, διοικητή Χωροφυλακής Ηρακλείου τότε:  66. «Ο Μ. Πιτυκάκης, αναφέρει πως τη δεύτερη μέρα της μάχης οι άοπλοι Κρητικοί είχαν αντιληφθεί ότι θα μπορούσαν να εξοπλισθούν από τους αλεξιπτωτιστές προκειμένου να τους πολεμήσουν. Έτσι, οπλισμένοι με δρεπάνια, τσεκούρια, τσάπες ή όποιο άλλο πρόχειρο όπλο μπορούσαν να βρουν, παραφύλαγαν τους αλεξιπτωτιστές που έπεφταν και την ώρα που εκείνοι προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από το αλεξίπτωτο τους, εφορμούσαν τους εξουδετέρωναν και έπαιρναν τα όπλα και πολεμοφόδια τους. Έτσι αυξήθηκε η συμμετοχή των πολιτών στις συγκρούσεις. Ο Πιτυκάκης μάλιστα αποδίδει τις φοβερές κακώσεις των νεκρών αλεξιπτωτιστών - για τις οποίες οι Κρητικοί κατηγορήθηκαν από τις Γερμανικές αρχές και υπέστησαν αντίστοιχες κυρώσεις – στα πρωτόγονα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους. (ο.π. σημ.66 σελ.164)

Νομίζω ότι θα πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, ότι ο Έλληνας φαντάρος, που είχε ήδη πολεμήσει με τελείως ανεπαρκή οπλισμό τους πάνοπλους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές και τις επόμενες ημέρες έπρεπε να ξαναπολεμήσει τους Γερμανούς εισβολείς, πως όχι μόνο δεν συνηγορεί αλλά καταδικάζει την ακραία συμπεριφορά προς τους νεκρούς.

Ως επίλογο αυτού του σημειώματος παραθέτω το παρακάτω ψήφισμα που έβγαλε το τμήμα φιλολογίας του Π.Κ. και ας ελπίσουμε ότι θα εισακουστεί: «Το Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης εκφράζει την εντονότατη ανησυχία του σχετικά με την υπόθεση Ρίχτερ. Η δημοκρατική πολιτεία οφείλει να προστατεύει την ανεξαρτησία της επιστημονικής έρευνας και την ελεύθερη δημοσίευση των πορισμάτων της. Τα συμπεράσματα της έρευνας, πειστικά ή μη, είναι πάντοτε ανοικτά σε αμφισβήτηση και αντικρούονται μόνο με επιχειρήματα επιστημονικά θεμελιωμένα, σε περιβάλλον ελεύθερου διαλόγου. Στο πλαίσιο αυτό, καλούμε την Κυβέρνηση να επανεξετάσει τον ‘αντιρατσιστικό νόμο’ 4285/2014. Στόχος αυτού του νόμου θα πρέπει να είναι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι η δυνάμει ποινικοποίηση της ελευθερίας της έκφρασης».