Χωρίς γκολ!

Μια από τις πιο περίτεχνες ενέργειες στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία θεωρείται η προσποίηση με την οποία αποφεύγει ο Πελέ τον τερματοφύλακα της Εθνικής Ουρουγουάης Μαζούρκεβιτς (όπως φαίνεται στη φωτογραφία) στο παγκόσμιο Κύπελο του 1970 στο Μεξικό. Μια βαθιά μπαλιά-σέντρα έχει στόχο να τροφοδοτήσει τον «βασιλιά» που ξεμαρκάρεται και τρέχει να προλάβει την μπάλα στο ύψος του ημικυκλίου έξω από τη μεγάλη περιοχή. Πλην όμως ο εξαιρετικός και έμπειρος Μαζούρκεβιτς έχει «διαβάσει» την φάση και κάνει μια θυελλώδη έξοδο, προσπαθώντας να προλάβει και να κόψει την μπάλα με τα πόδια έξω από την περιοχή, πριν την τσιμπήσει ο Πελέ – μια φάση πολύ συνηθισμένη σήμερα, αλλά σπάνια για τερματοφύλακα πριν από 45 χρόνια. Όλα δείχνουν ότι θα έχουμε σύγκρουση κι ίσως κάποιο φάουλ, αλλά εκεί μιλάει η ποδοσφαιρική ευφυΐα του Πελέ. Προλαβαίνει να σταματήσει, κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά του, αφήνοντας τη μπάλα που σκάει μπροστά του να προχωρήσει, αποπροσανατολίζει έτσι και αποφεύγει το Μαζούρκεβιτς, ακολουθεί την πορεία της μπάλας και την έχει στρωμένη μπροστά του σε κενό τέρμα, λίγο προς τα δεξιά. Την χαϊδεύει ελαφρά και τη στέλνει προς τα δίχτυα. Όμως η μπάλα χτυπάει στο κάθετο δοκάρι και βγαίνει άουτ. Η μαγεία- μαγεία, αλλά άσφαιρη, χωρίς αποτέλεσμα.

Πριν ένα χρόνο, ο Τσίπρας μπλοκάρισε την προεδρική εκλογή κι οδήγησε την χώρα σε εκλογές που όποιος στοιχημάτιζε ότι θα τις κερδίσει (αν έβρισκε θύμα που θα ποντάριζε το αντίθετο) θα ήταν σαν να κλέβει εκκλησία. Έξι μήνες αργότερα, προκάλεσε δημοψήφισμα, θριάμβευσε το «όχι» που υποστήριξε, αλλά με ένα μαγικό τρόπο το μετέτρεψε σε «ναι». Έχασε τη δεδηλωμένη στη Βουλή, στηρίχθηκε στην αντιπολίτευση για να περάσει η συμφωνία κι αφού τους αποκοίμισε, πήγε ξανά σε κάλπες, στις οποίες ξανακέρδισε, βύθισε τη Νέα Δημοκρατία σε μια κρίση εσωστρέφειας, το Ποτάμι σε ένα χαμηλό ποσοστό που το θέτει σε μια υπαρξιακή κρίση, άφησε το ΠΑΣΟΚ να επιζεί και να χαίρεται που έχει μόλις 6%, δουλεύει όλο το σύστημα με το φλερτ προς τον Λεβέντη (που θυμίζει έντονα το φλερτ και το άδειασμα προς τον Κουβέλη πέρσι τέτοια εποχή), αλλά δυόμιση μήνες τώρα δεν έχει αρχίσει να κυβερνά. Περίτεχνες πολιτικά ενέργειες, χωρίς αποτέλεσμα.

Ο Χατζηπαναγής (που αν είχε παίξει σε μεγαλύτερη ομάδα ή τουλάχιστον στην Εθνική, δεν θα είχε μείνει πολύ καιρό στην Ελλάδα) οδήγησε τον Ηρακλή σε μερικές εξαιρετικές νίκες και στην κατάκτηση ενός κυπέλου, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη, σε ένα ισόπαλο ματς με τον Παναθηναϊκό, οι φίλαθλοι έχουν να θυμούνται ότι ντριμπλάρισε τρεις φορές στην ίδια φάση τον Οικονομόπουλο, αλλά γκολ δεν έβαλε. Έκανε μαγικά, χαιρόταν το παιχνίδι, όταν είχε κέφια προκαλούσε απίστευτες ανατροπές, αλλά συμβιβαζόταν με την ιδέα πως όλοι αναγνώριζαν το ταλέντο και την αξία του, παραμένοντας σε μια μικρή ομάδα, μη διεκδικώντας να κάνει το παραπάνω βήμα. Έπαιζε για τη χαρά του παιχνιδιού κι αυτό του έφτανε.

Τη δεκαετία του ’80 στις ατέρμονες φοιτητικές συνελεύσεις υπήρχαν συνδικαλιστές που απολάμβαναν φανερά τις συζητήσεις επί της διαδικασίας, γνωρίζοντας πολλές φορές ότι η συζήτηση δεν θα έφτανε ποτέ επί της ουσίας. Υπήρξαν περιπτώσεις που σε παρέμβαση επί της διαδικασίας μιας παράταξης απαντούσε ζητώντας το λόγο επί του προσωπικού συνδικαλιστής άλλης παράταξης και αφού το «επί προσωπικού», έπρεπε να προηγηθεί, υπήρχε ανταπάντηση με πρόταση μομφής προς το Προεδρείο, πρόταση που σε κάθε περίπτωση η συζήτησή της προηγείτο όλων των άλλων. Ήταν προφανές ότι… τα παιδία έπαιζε. Κουβέντα να γίνεται, παιχνίδι να παίζεται. Άλλωστε, η κορυφαία υποτίθεται συνδικαλιστική διαδικασία, η Γενική Συνέλευση της ΕΦΕΕ, ήδη από το 1984 και κάθε δύο χρόνια που διεξάγεται, η συζήτηση εξαντλείται στα διαδικαστικά θέματα, εκλέγεται Κεντρικό Συμβούλιο χωρίς ουσιαστική πολιτική συζήτηση (για συζήτηση σχετικά με τα σπουδαστικά θέματα ούτε λόγος) και στη συνέχεια το ΚΣ σταθερά αδυνατεί να συγκροτηθεί σε σώμα και να εκλέξει Πρόεδρο και Γραμματέα.

 ΄

Διαδικασία χωρίς ουσία, παιχνίδι χωρίς γκολ, κυβέρνηση χωρίς να κυβερνά. Το επικίνδυνο σε όλα αυτά είναι ότι συνήθως οι παίκτες κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ο Χατζηπαναγής ντρίπλες απέναντι στους δύστυχους αντιπάλους του, οι συνδικαλιστές στα αμφιθέατρα συζητήσεις ανούσιες και ο Τσίπρας αυτό που ξέρει καλύτερα: εκλογές. Και το δυστύχημα είναι ότι τις εκλογές ξέρει να τις κερδίζει, ακόμη κι όταν κάνει κωλοτούμπες, πλην όμως πιρουέτες που χαρίζουν θέαμα και θα μείνουν στην Ιστορία, ακόμη κι όταν δεν σκοράρει, δεν ξέρει να κάνει. Αλλά είπαμε, Τσίπρας είναι, δε είναι και Πελέ!

Αναγνώστης Κέντρος

 πηγή: Portnet