Η ελπίδα στην κάνη του όπλου

[...] Ο Κάππα έλαμπε από ικανοποίηση για την εκτέλεση των δύο αστυνομικών. Τον βρήκες με την εφημερίδα ακόμα στο χέρι. Τι λες γι`αυτό; σου κάνει, ε; Παστρική δουλειά αλλά δε γίνεται τίποτα με το να καθαρίζουν από έναν τέτοιο το χρόνο, του λες. Ήταν ξαναμμενος, παθιασμένος κι ευτυχής. Άρχισε να διατυπώνει την άποψη πως η 17 Νοέμβρη είναι η πραγματικά επαναστατική πρωτοπορία στην Ελλάδα. Ούτε θεωρητικές σαχλαμάρες, ούτε διασπάσεις. Μπαμ και κάτω! Μόλις που συγκρατιόσουνα να μην ξεσπάσεις ακούγοντας τούτες τις παιδιάστικες παρλαπίπες απόνα άτομο που για πολλούς άλλους λόγους εκτιμούσες. Δε φτάνει τους λες, να κρατούν μερικοί ένα μπιστόλι και να ρίχνουν στ` όνομα του λαού. Ο κάθε επαγγελματίας φονιάς θα μπορούσε να το κάνει αυτό βαλτός, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το λαϊκό κίνημα. Μα τι μου λες σύντροφε, τινάζεται, εσύ πέφτεις στη λογική των ρεβιζιονιστών ότι αυτό ήταν προβοκάτσια, αφού η 17 Νοέμβρη αποδειχνει με τις προκηρύξεις της ότι είναι αριστερή οργάνωση. Όχι ηρέμησε, οι προκηρύξεις  δεν το αποδείχνουν. Αν όντως η σφαίρα είναι από ασφαλίτικη μεριά, λογικό μου φαίνεται να επιχειρούν να το φορτώσουνσε εμάς, εξ ου και οι προκηρύξεις. Πόσες και πόσες φορές δεν έγιναν παρόμοια στην Ιστορία; [...] Το δάκτυλο που τραβάει την σκανδάλη πρέπει να συνδέεται με ένα μυαλό που πολιτικά λειτουργεί σωστά. [...] Το πλατύ κίνημα των εργαζομένων μέχρι αύριο θα νοιώθει ικανοποίηση που καθάρισαν τον αρχιμπάτσο. Μεθαύριο όμως οι εφημερίδες στο σύνολο τους θα τον αμβλύνουν αυτό το αίσθημα και καμμιά δύναμη δε θα μπορεί να κρατήσει στην επιφάνεια την πρώτη εντύπωση. Δεν είναι αφύσικο αυτό. Δεν γίνεται επαναστατική πάλη έξω από τις πλατειές μάζες για λογαριασμό τους τάχα. Δεν είμαστε στην Ελλάδα του `41-`42, δεν είμαστε στην Ιρλανδία, ούτε στην σημερινή Παλαιστίνη... Δεν είμαστε σε μια υποθετική χώρα, σε υποθετικές συνθήκες. Είμαστε στην Ελλάδα του `80 που... Κατάλαβες ότι το αυτί του δεν ίδρωνε από τέτοια... Σε κοίταζε σαν να κοίταζε κάποιον αντεπαναστάτη. Μα μιλάς σαν ρεφορμιστής, σαν να μην πιστεύεις στον ένοπλο αγώνα, σου λέει. Ε, τι του λες τώρα; [...]" (1)

Στην Ελλάδα του `80 τέτοιες αντιπαραθέσεις ήταν "ψωμοτύρι" στις συναντήσεις των φίλων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το "λαϊκό έρεισμα" της "αριστερής" 17 Νοέμβρη συντηρούνταν από κόμματα, ομάδες και "φυσιογνωμίες"  του "χώρου". Η γοητεία του αντάρτη των πόλεων, το ξεκαθάρισμα μισητών "αρχιμπάτσων" και βασανιστών, η δράση, ικανοποιούσε αρκετούς, "που είχαν σιχαθεί τον ψευτοεπαναστατικό βερμπαλισμό".  

Καμιά ρωγμή στην σκέψη τους. Η ευρωπαϊκή εμπειρία, η πραγματική κατάσταση του κινήματος στην Ελλάδα, η σκληρή γραμμή της κυβέρνησης της ΝΔ. 

Κάποιοι είχαν εναποθέσει την ελπίδα στην κάνη του όπλου. Και οικτηρούσαν τον εαυτό τους που δεν μπορούσε να ξεπεράσει το φράγμα του μικροαστισμού τους και να ενωθεί με την "επανάσταση"... 

Μα να τους συναντήσει πάλι στην Ελλάδα του 2016...

(1) απόσπασμα από το βιβλίο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ 

των Κ.ΖΥΡΙΝΗ και Ι.ΜΠΕΡΤΡΑΝ-ΖΥΡΙΝΗ, εκδόσεις ΔΙΟΓΕΝΗΣ, 1982