Νίκος Επιτροπάκης 1931-16.01.2015

πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

στην Κατερίνα Ε. 

Ο κ. Νίκος δεν μένει πια εδώ. Κουρασμένος, καταπονημένος, πολλά τα κτυπήματα στο γερασμένο σώμα του. Ο θάνατός του σφραγίζει μια γενιά της πόλης, που δεν την γνωρίσαμε στην ακμή της, αλλά στο τέλος της. Η γνωριμία μας, πριν από λίγα χρόνια, εδώ στην γενέθλια πόλη, έφερε μπροστά μας έναν παλαίμαχο δημοσιογράφο -ποιητή.

Ο κ. Νίκος  υπηρέτησε όλα τα είδη της δημοσιογραφίας σε εφημερίδες και περιοδικά. Άρχισε ως πολιτικός γελοιογράφος, συνέχισε ως ρεπόρτερ, εσωτερικός αρθρογράφος, σχολιογράφος, χρονογράφος, επί της ύλης, σελιδοποιός, με ιδιαίτερη επίδοση στον πολιτικό στίχο και στις παραπολιτικές στήλες, παράλληλα με ευθυμογραφήματα και διάφορες στήλες σε περιοδικά ποικίλης ύλης. Εργάστηκε και σε αθλητικές και σατυρικές εφημερίδες. Για αρκετά χρόνια θήτευσε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση με διάφορες εκπομπές.

Έγραψε τρία παιδικά θεατρικά έργα “Δαίδαλος και Ίκαρος” (1990), “Το κυνήγι του θησαυρού” (1991) και “Μιλάτε Ελληνικά” (1992), που παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη από το “Παιδικό Θέατρο Μακεδονίας” Γιάννη Μαλούχου. Επίσης έγραψε σε συνεργασία με άλλους τις τηλεοπτικές επιθεωρήσεις “Γαλαξίες του ‘70” (ΕΡΤ 1970) και “Πρωτοχρονιάτικη Αθήνα” (1971), καθώς και ραδιοφωνικές επιθεωρήσεις και πολλά άλλα. Σενάρια σε αμέτρητες βιντεοταινίες. Έχει εκδόσει τρία βιβλία Απρόοπτα της ζωής 1979, Ευρωφουστανέλλα 1983, και την ποιητική συλλογή Πανσπερμία το 2012. 

Μια ανάγκη, το τέλος που έρχεται, η νοσταλγία οδηγεί την πένα του στην ευχή:

Βρήκα παλιούς συμμαθητές  με απουσίες αρκετές ( πολλές δεκαετίες).

Με το κρασί γουλιά, γουλιά να θυμηθούμε τα παλιά,  γλέντια και ασωτίες.... 

[...]

Είπαμε για τα τωρινά, μ’ ευχή να σμίξουμε ξανά, αλλά χωρίς απόντες

ίσως στο ίδιο καπηλειό...

Έπεσε και κουτσομπολιό και μεταξύ μας σπόντες.

[...]

[Συνάντηση, από την ποιητική του συλλογή]

Η τελευταία μας συνάντηση ήταν συγκινητική. Με βήμα βαρύ και αργό, με θέληση και πείσμα για ζωή και προσμονή για το βιβλίο της Κατερίνας, ήρθε μαζί με την οικογένεια του στην παρουσίαση. Σε κάποια από τα διηγήματα της συλλογής "Οι Λοιποί Συγγενείς", η φιγούρα του κάνει μικρά περάσματα.


Διαβάστε: 
Κείμενο του Γιώργου Ζεβελάκη από το καλό ιστολόγιο ΑΛΚΜΑΝ