Ο Νάνος Βαλαωρίτης γράφει για τον Αλέξη Ακριθάκη

Ο Αλέξης Ακριθάκης πέθανε στις 19 Σεπτεμβρίου 1994  και ετάφη στο κοιμητήριο του Παλαιού Ηρακλείου Αθηνών. Το πως έζησε είναι μια κατάσταση- αδύνατον να εκτεθεί σε οποιαδήποτε εγγραφή. Ο ίδιος έλεγε: "Ηθελα πάντα να γίνω ζωγράφος. Μα μέσα μου είχα την κακιά αρρώστια του καλλιτέχνη...". Το "τετράδιο εξόδου" είναι γεμάτο από το έργο του. Αναδημοσιεύει σήμερα, το σημείωμα του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη από τον κατάλογο της πρώτης ατομικής έκθεσης του Α. Ακριθάκη στο Γαλλικό Ινστιτούτο το 1965. 

γράφει ο Νάνος Βαλαωρίτης

Η σπειροειδής χαίτη ενός αποτυχημένου φεγγαριού που πήγε να γίνει άνθρωπος -χρωματιστή - έντερο-εντομολογία- το γράμμα 4, ο αριθμός Ω, ερωτηματικά, μαμούνια, καρδιές σε όλα τα μεγέθη, σε όλα τα χρώματα, βέλη, φυτά, ανθρωπάκια με φωτιές και ήλιοι, σταυρός ή σφυροδρέπανο, αδιάφορο τι - τριβόλια, όπως τα σκουληκάκια μέσα στο φρούτο. Το ηρωικό κατσαβίδι με το παξιμάδι του και με την αλυσίδα - ο θρόνος της καρδιάς, το απροσδόκητο αυτό ξέσπασμα είναι σαν μια βροχή ανοιξιάτικη που φέρνει πάνω στης γης την επιφάνεια όχι μόνο τα χόρτα και τα λουλούδια αλλά κι όλα τα μικροσκοπικά πλάσματα της οικουμένης.

Ένας αληθινός και λυρικός ζωγράφος, μια μεγάλη έκπληξη, η πρώτη αυτή εμφάνιση, μ' έργα βγαλμένα από μια περιπέτεια μαγική κι απίστευτη στο τέρμα του εαυτού του. Το παντοδύναμο Ονειροστάσιο - Ένας κόσμος αλυσιδωτός - που φουντώνει σα νιογέννητο ηφαίστειο και διακλαδώνεται σε μια αλληλουχία ατέλειωτη.

Δεν είναι τεχνική μονάχα η αναπαράσταση, αλλά μια σειρά από πυροτεχνήματα κι αναλαμπές, αληθινές illuminations με τη διπλή έννοια της λέξης - όπως το θέλησε ο Rimbaud- δηλαδή όχι μόνο εικονογράφηση μεσαιωνικού χειρόγραφου, αλλά και οραματισμοί- έννοια μέσα στην έννοια- μια λαμπρή νέα σελίδα για τα ελληνικά μας μάτια — εμπειρίες θανάτου - μεταμορφώσεις και αναγεννήσεις - βαθιά λατρεία παλλόμενη από αληθινή συγκίνηση μέσα σ' ένα όργιο από χρώματα και σχήματα.

Τόξα και καμπύλες κοσμικής γονιμοποίησης - ονειροδαχτυλουργία μεσ' από τα χέρια ενός αραχνοΰφαντου "Ηφαίστου". 

Και να επιτέλους το ανεκδιήγητο, διηγημένο σε εικόνες, η πεντάμορφη - Αναδυόμενη από τα βάθη του είναι - μια Γραφή Ζωής - που οργανώνεται σε Πηγή Ζωής - αυθόρμητο σύνολο όπως το κρύσταλλο - εξίσου ζαλιστικό και μεθυστικό - Ένα αληθινό πανηγύρι για τα μάτια, που μεταμορφώνει το παν σ' έναν "προσωπικό μύθο" - που περιέχει την ιδέα της παγκοσμιότητας - όπως το μήλο είναι παντού το ίδιο και το δέντρο που έχει τις ρίζες του στο χώμα είναι κι αυτό μια αδιάκοπη συνέχεια, έστω και υποβρύχια όπως τα βάθη της συνείδησης - γεμάτη νησιά με οργιώδη βλάστηση.

Κάπου εδώ κοντά θα είναι ασφαλώς και η Αφροδίτη, των αγγέλων και των σατανάδων η πιστή συντρόφισσα!

Ζήτω ο Ακριθάκης. Όσοι έχουν μάτια ακούν κι όσοι έχουν αυτιά θα δούνε.