στην Κ.
Αυτή η φράση έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Ως άγχος για ένα ήπιο πέρασμα, μια εναλλαγή. Μια αναζήτηση. Μια εποχή. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι.
Οι γαζίες θα ανθίσουν και φέτος. Ήταν -άλλες εποχές και άλλο αίσθημα-
δέντρο, που συναντούσες συχνά στα παρτέρια των αστικών κατοικιών. Στα
πάρκα και στους κήπους των περιοχών με ζεστό και ήπιο κλίμα. Αγκαθωτά τα
κλαδιά , αραιό το φύλλωμα, χρυσοκίτρινα τα άνθη, ελαφρό μα κυρίαρχο το
άρωμα της.
Η γαζία είναι η Ακακία η φαρνέσιος της οικογένειας των
Μιμοσιδών. Στα χίλια δέντρα που φυτεύθηκαν στην πόλη δεν έχω δει ούτε μία... Μία, ως μικρό μονοπάτι στην πλούσια
και δαιδαλώδη ανάπλασή της. Μια διασταύρωση, μια επιλογή για τη διαδοχή. Ένας δρόμος για το φθινοπώρο.
Ίσως οι
εργολάβοι να μην έχουν ανάγκη αναπόλησης ή να διαθέτουν πλήθος
γεωτεχνικών επιχειρημάτων (που μας διαφεύγουν, των αφελών) και να
πείθουν για τις επιλογές τους. Ίσως πάλι να υπάρχουν στις μέρες μας ευγενικοί κύριοι που να στολίζουν την μπουτονέρα τους με ένα λουλούδι. Ίσως αύριο να μην υπάρχω εγώ. Ένα παιδί όμως θα μαθαίνει τα γράμματα από την αρχή. Μια νέα καθηγήτρια θα του διδάσκει το Θήτα....
Ο ποιητής θα μας παρηγορεί με το στίχο "Οι παλιές γαζίες μοσχοβολούν ακόμα". [1]
[1] ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου