Η κυρία Μωβ #4

κάθε Τετάρτη απόγευμα στο "τετράδιο εξόδου"...

[ περίληψη προηγουμένων] 

 

Η συνάντηση της κ. Μωβ με την φίλη της Μαγδαληνή, λίγο πριν την αναχώρηση της πτήσης για Θεσσαλονίκη, εμπλουτίζει ανέλπιστα το μπλοκάκι  του Κ. Η επιβίβαση έχει ολοκληρωθεί. Το ταξίδι ξεκινά...

  

Αναφορά τέταρτη

"Ο καλός μου Χρήστος". "Ήταν σπουδαίος σύντροφος". Οι κοφτές, γεμάτες συναίσθημα -και δάκρυα- φράσεις της Μαγδαληνής, στριφογύρισαν στο κεφάλι της. Την έφεραν τρία και δεκατρία χρόνια πίσω... Ο Χρήστος Πολύχρωμος  ήταν ο σύντροφος της ζωή της. Η σκέψη πάντα έπαιζε παράξενα παιγνίδια. Τραβούσε εκεί που ήθελε, το παρελθόν ξετύλιγε μπροστά της. Η γνωριμία τους, η χαρά και τα γέλια τους. Ερωτικά απόβραδα σε απόμερα ταβερνάκια. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα.... Ήταν η διαφυγή του. Από την κούραση του ιατρείου, από τον πόνο των ασθενών του, από τα χρόνια που πέρασαν, από..., από... Τα πρώτα τους ραντεβού ήταν πάντα στην παραλία. Ξυπόλητοι να τριγυρνούν στα βοτσαλάκια, γυμνοί να κολυμπούν, μόλις τα τελευταία φώτα θα έσβηναν θα χαιρόταν τον έρωτά τους στην αμμουδιά... 

-"Ένα ποτήρι νερό, παρακαλώ!", πήρε μια βαθιά ανάσα και το ζήτησε από την αεροσυνοδό της business class. 

-"Είστε καλά; Χρειάζεστε κάτι ακόμη;", με έκδηλη την αγωνία στάθηκε πάνω της. 

-"Όχι. Ευχαριστώ! Μια ζάλη ήταν. Με ταλαιπωρούν σ` αυτήν την ηλικία!"

-"Στη διάθεσή σας! "  

Δεν θα είχε άμεση πρόσβαση στην...υψηλή θέση της -το έγραψε στο μπλοκάκι του για την αναφορά- αλλά και τι να συμβεί στην πτήση. Ο Κ. είχε ήδη δέσει τη ζώνη του και ρέμβαζε από το παράθυρο την πόλη που χανόταν. Σε μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά θα ήταν στην Σαλονίκη. Ο Λ. προσπαθούσε να βολευτεί ανάμεσα σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, του υπέδειξαν το μεσαίο κάθισμα της σειράς και δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να μιλούν...

Ψηλά στον αέρα βρήκε αμέσως την διάθεσή της. Η μελαγχολία έμεινε στο έδαφος. Η εικόνα του όμως την συντρόφευε. Ένοιωθε ασφαλής και γαλήνια. Στα δικά τους ταξίδια πάντα καθόταν στο παράθυρο. Εκείνος, επέλεγε διάδρομο... Έπρεπε κάπως να βολέψει τα μακριά του πόδια. Τα χέρια του την αγκάλιαζαν πάντα σφικτά. "Ήταν καλός σύντροφος!". "Ναι Μαγδαληνή, ήταν καλός σύντροφος. Για όλους μας! Για όποιον είχε ανάγκη. Ο ευγενικός γιατρός!". Έκλεισε τα μάτια. Μέσα στον ύπνο οι σκέψεις γίνονται όνειρα...

Τα δικά του όνειρα ήταν πιο πεζά. Μια επιτυχία θα σήμαινε προαγωγή. Νέο πόστο, εκτίμηση. Θα έκλεινε τα στόματα των συναδέλφων του. Ποτέ δεν είδαν με συμπάθεια τον "προστατευόμενο" του Αργηχού. Ο Κ. άνοιξε έναν μικρό χάρτη της πόλης. Σημείωσε το μόνο σταθερό σημείο: Αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. "Μόλις φτάσουμε κουμάντο θα κάνει και πάλι Εκείνη", σκέφτηκε. "Και η ομάδα είναι έτοιμη", συμπλήρωσε από μέσα του και έστρεψε το κεφάλι του προς τα πίσω... Η εικόνα  ήταν απογοητευτική: Ο Λ. διπλωμένος στη θέση του, τα χέρια του στα αυτιά του, όχι λόγια αλλά μικρές ρουκέτες εκτόξευαν τα στόματα των πιο κοντινών συνεπιβατών του. "Ελπίζω να συνέλθει μόλις πατήσει στο έδαφος. Μας περιμένει πολύ δουλειά"...

Αλήθεια, πόσα χρόνια έχουν να συναντηθούν; Τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχουν ανταλλάξει παρά μόνο μεγάλης διάρκειας τηλεφωνήματα. Ναι, έχουν τρία χρόνια να ανταμώσουν. Από την κηδεία του Χρήστου... Εκείνος θα έκανε το "στερνό του ταξίδι", όμως και ο φίλος του ήρθε από πολύ μακριά. Ταξίδεψε από την Αμερική, να φέρει ένα χάδι στον δικό του σύντροφο. Η είδηση τον συγκλόνισε -έλεγε πάντα ότι μόλις το έμαθε "τα έχασα όλα"- όχι όμως και χρόνο. Άφησε ένα βοηθό του στην έδρα του στο πανεπιστήμιο, πήρε μια μικρή βαλίτσα και γραμμή για το Ηράκλειο. Ο Χρήστος είχε επιλέξει να ταφεί στη γενέτειρα πόλη της γυναίκας του. Οι δικοί του συγγενείς κατέβηκαν από την Θεσσαλονίκη. "Τρία χρόνια! Μεγαλώνουμε! Πόσο να έχει αλλάξει;", νέες σκέψεις την απασχολούσαν τώρα...

Η αγκαλιά του ήταν το ίδιο θερμή όπως και τότε. Τα μάτια του υγρά - πάντα έτσι τον θυμάται. Ο Θανάσης Κόκκινος την περίμενε στην αίθουσα αναμονής... Η δική του επιμονή την έπεισε για αυτό το ταξίδι. "Πρέπει να έρθεις. Ίσως τελειώνουν τα ψέματα.", ήταν η τελευταία φράση του, μόλις πριν δύο εικοσιτετράωρα, που επικοινώνησε μαζί της. "Πρέπει να έρθεις..."

" Μπαίνει και τούτος ο γυαλάκιας στην ιστορία. Τον νου κακομοίρη μου! Τον νου σου...". Σφυριές ήταν τα λόγια του Κ. Μέσα στο πλήθος του αεροδρομίου είχε πλησιάζει τον Λ. "Το νου σου και το σχέδιο..."

Πάτησε έδαφος ο καημένος και τεντώθηκε να ανασάνει. Μετά το μαρτύριο των ηλικιωμένων τα λόγια του Κ. του φαινόταν μια μουσική. Μια άγνωστη αλλά θεσπέσια μελωδία. 

[συνεχίζεται]