Τα δεύτερα, δικά μου! [20.09.2014]

 

Κλείνουν κύκλοι και μένουν σημάδια. Η πόλη θέλει να βάλει τα καλά της. Μια γιορτή να `ρθει στο φως. Στην αρχή του φθινοπώρου απομονώνω το Θήτα... Της θλίψης, της θύμησης, του θανάτου. Το καλοκαίρι, φέτος, έκρυβε πολλά μυστικά. 

 

Τα δεύτερα, δικά μου!...Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

 
 

υγ.1 διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

 

υγ.2 Ακόμα πιο κοντά στην γενέθλια γειτονιά με οδηγούν τα βήματά μου.

 

Α.ΣΤΕΓΟΣ [20.09.2014]

1. ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Ο έρωτας έλαμπε στο πρόσωπο της

Την φώτιζε την  κάθε στιγμή

Το πρόσωπο της έλαμπε πιο δυνατά από τον έρωτα

Φώτιζε τη στιγμή της απόλυτης ηδονής , την αέναη στιγμή της κορύφωσης

Βυθισμένος στη σχισμή του στήθους της απόδιωχνα τη λάμψη· φοβισμένος επέστρεφα σε ανήλια δωμάτια

Χρόνια είχαν μείνει τα παράθυρα κλειστά και η παλιά πόρτα είχε βαρύνει από την ακινησία της. Τα αρώματα του κήπου έχουν χαθεί πια, ο κηπουρός πέθανε πριν δέκα χρόνια και κανείς δεν νοιάστηκε για το λευκό γιασεμί της αυλής

Μέσα στην αδυναμία μου να επιδιορθώσω το παρελθόν, θέλησα να ανοίξω το ερειπωμένο σπίτι  να δεξιωθώ τους νέους μου φίλους για τελευταία φορά.. 

Θέλησα , μέσα στην αμηχανία του παρόντος, να ανοίξω

Έφυγα χωρίς αποσκευές , ταξίδι στα μάτια της

Τώρα ! Χωρίς γυρισμό

Στα υγρά της μάτια μαζεύω δροσιές για την έρημο της μοναξιά. 

Ηράκλειο, 03.01.2000

 

2. ΟΝΕΙΡΟ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Όνειρο. Ανικανοποίητο των αναμνήσεων

Όνειρο που χάθηκες στο χθες , στη θλίψη και στην έξαψη

Η έλξη γεννήθηκε ˙ έδωσε φωτιά και πάθος 

Εσύ το αρνήθηκες

Μορφή χαμένων "φωτογραφιών " στην αναζήτηση βιώνεις  τη φύση σου

Τον έρωτα μου - ματιά και θέση - πρόδωσες

Δύναμη  γυναίκας άντλησες στη σκέψη του μακρινού πόθου

Ύπαρξη και τέλος μαζί

Έγνοια και παραλήρημα  στην τραγική απόσταση ιδρωμένων κορμιών 

Τώρα, σε πορείες ασύμπτωτες κυνηγώ σκιές.

Θεσσαλονίκη, 05.10.1991

 
3. ΑΛΛΟΘΙ

Οι αναμνήσεις αναβλύζουν

το δικό τους χυμό και χείμαρρος ο πόθος,

ξεχάστηκε το χθες του έρωτα,

κατατρώγει παρόν και μέλλον.

Οι αισθήσεις χαμένες ως το πρώτο φιλί των χρόνων των εφηβικών ˙

ζωντάνεμα  της θύμησης, της έλξης, του πόνου.

Οι πράξεις.

Αδύναμες οι λέξεις

Να καλύψουν δεν μπορούν το κενό .

Ηράκλειο, 21.04.1992

4. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ακολουθώ πορείες

Σκέψεις  σκοτεινές μα όχι ανήλιες˙ 

αδυνατώ  να δω στο φως των προβολέων. 

Κοιτώ, ζητώ  στη χαραμάδα του δικού σου χαμόγελου, τη λάμψη. 

Κοιτώ, 

όχι πια πίσω από τις λέξεις, 

μα το πρόσωπο, 

τους σπασμούς 

στο χάδι που μου χάρισες.

 Θεσσαλονίκη, 26.05.1995

 5.    Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΙΝΕΙ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ

      

Στο επόμενο τσιγάρο, θα σου πω μια άλλη ιστορία. Μα ακόμα καπνίζω εκείνο το πρώτο. Εκείνη τη στιγμή,  ήδη αναπολώ, το χέρι μου στο στήθος της. Όχι, το άγγιγμα στο στήθος της, όχι, όχι, το στήθος της. Θα πρέπει στα πάρκα να χαμηλώσουν το φωτισμό. Και να απαγορεύσουν την είσοδο σε ενήλικες. Πόσο μας τρόμαζαν τότε. Όπως μας τρομάζει τώρα, η απόσταση από εκείνη τη στιγμή. Όπως μας τρομάζει η σύγκριση ή η απόρριψη. Ή η αρρώστια. Την είδα, ένα φθινοπωρινό απόβραδο, πρώτη φορά μετά από χρόνια και δεν της μίλησα… Με κάθε ευκαιρία, στέλνω τα χαιρετίσματα μου, εγκάρδιες αγκαλιές, ενίοτε ξεθαρρεύω, της στέλνω φιλιά. Το βράδυ εκείνο, έστρεψα αλλού το βλέμμα μου - πάλι μία, μόνο μία - λάθος κίνηση και συνέχισα το δρόμο μου: Κρασί με φίλους και πιο αργά ποτά με γυναικεία συντροφιά. Σε μια ταξινόμηση συναισθημάτων  έγραψα: ‘’Εκείνη τη νύχτα επιχείρησα έξοδο στην πραγματικότητα. Απέρριψα τη θαλπωρή ενός παιδικού μου έρωτα και ήπια – στο κενό του αλκοόλ – όλη τη θλίψη μου. Εκείνη τη νύχτα επιχείρησα μια έφοδο… Ένα γαλάζιο άνθος το στήθος σου στο πέλαγος κάθε ώρα με πληγώνει σκληρότερα.’’

 

 Ηράκλειο, 30.05.2007

 

υγ. [...] η μελαγχολία του Φθινοπώρου ήρθε να ταιριάξει με τα υγρά της μάτια.