Η κυρία Μωβ # 5

κάθε Κυριακή απόγευμα στο "τετράδιο εξόδου"... 

[με απόφαση του αρχισυντάκτη]

[ περίληψη προηγουμένων] 

Ο Θανάσης Κόκκινος, αδελφικός φίλος του Χρήστου Πολύχρωμου, υποδέχεται στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" την κυρία Μωβ. Τα υγρά του μάτια, μέσα στα μικρά, στρογγυλά, κοκάλινα γυαλιά του είναι η πρώτη  γνώριμη εικόνα, που αντικρίζει η κυρία Μωβ, στη Σαλονίκη. 

  

Αναφορά  π έ μ π τ η 

-Η κυρία είναι σύζυγος εκλιπόντος συναδέλφου. Παρακαλώ, να δείξετε τη μέγιστη προσοχή. Τα λόγια του καθηγητή Κόκκινου έβγαιναν με δυσκολία από το στόμα του. Ταραγμένος, σοκαρισμένος και αιμόφυρτος...

Η προϊσταμένη υπηρεσίας προσπαθούσε να την ηρεμήσει.

-Κύριε καθηγητά, η κυρία έχει μια απλή διάσειση. Είναι, ήδη, εκτός κάθε κινδύνου. Εσείς, όμως χρειάζεσθε επειγόντως φροντίδα! Παρακαλώ...

-Αδελφή! Είμαι μια χαρά. Παρακαλώ, να φροντίζετε την φίλη μου. Τι ατύχημα κι αυτό. Την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Δέκα λεπτά απο το σπίτι μου!

-Κύριε Κόκκινε! Σας διαβεβαιώ! Η κυρία...Μωβ είναι εκτός κάθε κινδύνου! Παρακαλώ, ακολουθείστε με! 

Τον κατάφερε. Παλιά του φοιτήτρια- η προϊσταμένη Μενεξεδί- είχε τον τρόπο της. "Θυμάμαι κάθε σας διάλεξη", του εκμυστηρεύτηκε την ώρα που προσπαθούσε να μαζέψει το αίμα από αριστερό του φρύδι. "Τα σεμινάρια σας είναι εφόδιο ζωής. "Ο πόνος στοιχείο της καθημερινότητας", λέγατε τότε. Πιστεύω μια τοπική αναισθησία να είναι αρκετή για τα δύο ράμματα, που χρειάζεσθε!".

Ο Θανάσης Κόκκινος ένοιωθε ήδη πιο ήρεμος! Το αίμα είχε επανέλθει στο πρόσωπο του και τα μάτια του ήταν πάλι υγρά.  Η αγωνία, ο φόβος, το αναπάντεχο τον  είχαν στεγνώσει. Κι αυτό είναι γνώριμο στοιχείο κινδύνου.

Η Μενεξεδί νοσοκόμα έκοψε το τελευταίο ράμμα. Τρία στο σύνολο στο αριστερό του προσώπου του. Καθαρός, με ένα νέο ξόμπλι κοιτάχθηκε στον καθρέπτη. "Ελπίζω να μην αφήσει νέο σημάδι. Ήμουν, χρόνια τώρα, ο σημαδεμένος της δεξιάς πλευράς." Είναι φανερό πως ανακτά αισθήσεις και χιούμορ...

"Ελάτε, σε μια εβδομάδα όλα θα είναι παρελθόν", είπε η προϊσταμένη! "Ελάτε, πάμε να δούμε τώρα την φίλη σας!"

"Αυτά θα είναι παρελθόν", σκεφτόταν ο καθηγητής καθώς προσπαθούσε να προλάβει την προϊσταμένη στο σλάλομ της μέσα στου πολυδαίδαλους διαδρόμους του νοσοκομείου. Κάθε φορά που ερχόταν εδώ, κάθε φορά βεβαιωνόταν για την επιλογή του να βρεθεί απέναντι: στην έδρα της κοινωνικής Ιατρικής και στα φοιτητικά αμφιθέατρα. 

"Κοιμάται", του είπε σιγανά! "Κοιμάται", επανέλαβε επίσης χαμηλόφωνα..."Να μείνετε, αλλά φροντίστε να μην την ξυπνήσετε"...

"Ευχαριστώ πολύ! Ευχαριστώ για όλα, Μενεξεδί!"

Άνοιξε την πόρτα, έκανε ένα βήμα, γύρισε και την έκλεισε ξανά! Βγήκε στον διάδρομο και αναζήτησε μια έξοδο του νοσοκομείου. Με γρήγορο βήμα βρέθηκε στον εξωτερικό χώρο που βλέπει την πλατεία Χημείου... Η πόλη είχε νύχτα ντυθεί! Βεβαιώθηκε. Το ρολόι του έδειχνε έντεκα και τέταρτο. Τα λιγοστά φώτα του προαυλίου και ο μεγάλος προβολέας της πλατείας τον βοήθησαν. Ανακάλυψε ένα γιασεμί και το κλάδεψε για την περίσταση.

Πήρε το δρόμο πίσω για το δωμάτιο της κυρίας Μωβ. Τα δικά του βήματα ακολούθησε με επαγγελματική σιωπή και τάξη ο βοηθός Λ.

[συνεχίζεται]