Τα δεύτερα, δικά μου! [13.09.2014]

 

Κλείνουν κύκλοι και μένουν σημάδια. Η πόλη θέλει να βάλει τα καλά της. Μια γιορτή να `ρθει στο φως. Στην αρχή του φθινοπώρου απομονώνω το Θήτα...  Τα δεύτερα, δικά μου!...Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά.

 
υγ.1 διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα. 

υγ.2 Ακόμα πιο κοντά στην γενέθλια γειτονιά με οδηγούν τα βήματά μου.

 

 

 

 

Α.ΣΤΕΓΟΣ [13.09.2014]

 

 

 

1. Ο μπαμπάς ταξίδεψε στο Λονδίνο για να δει την αδελφή του. Εκείνη, τον εφοδίασε με ένα εισητήριο απεριορίστων διαδρομών και για όλα τα μέσα. Δεν το ακύρωσε ποτέ κατά την επταήμερη παραμονή του στην Αγγλική πρωτεύουσα. Την ημέρα της αναχώρησης του το χάρισε - γεμάτος υπερηφάνια - στην αδελφή του.

Ο γυιός ένας άνεργος - άεργος, με μια κουβέντα ένας ανεπρόκοπος. Του φταίει όλο το σύστημα, το κράτος... [τα γνωστά]. Όλη μέρα, κάθε μέρα γυρίζει στα καφενεία.

Σκέφτομαι το περιβάλλον που μεγαλώνει ο μικρός γυιός και εγγονός. Ελπίζω πάντα στην συνδρομή της μητέρας του, η οποία είναι μια γλυκύτατη κυρία...

 

 

2. "Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Εμμένουμε σε όλες τις ιδρυτικές μας διακηρύξεις` τις εννοούσαμε επίσης. Θα συνεχίσουμε να τις υπηρετούμε", αναφέρουν στην επιστολή παραιτησής τους τα 23 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Η επιστολή αποχώρησης

Εδώ και πολύ καιρό βρισκόμαστε σε πλήρη αντίθεση με τις επιλογές της ηγετικής ομάδας της Δημοκρατικής Αριστεράς, οι οποίες υπονομεύουν τα συμφωνημένα από την ίδρυση φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κόμματος. Οι πολιτικές επιλογές του κόμματος που συνιδρύσαμε οδήγησαν σταδιακά στην αναίρεση δομικών χαρακτηριστικών του και στην εγκατάλειψη των διακηρυγμένων στόχων του. Το περιβάλλον που διαμόρφωσαν οι επιλογές αυτές είναι απολύτως ασφυκτικό, τόσο για εμάς όσο και για το ίδιο το κόμμα. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών απλώς πιστοποίησε το προφανές, που μόνον η ηγεσία αρνείται να δει ή να παραδεχτεί.

Είναι γνωστό ότι τα συνέδρια στην αριστερά γίνονται είτε για να μιλήσουν τα μέλη του κόμματος, είτε για να σιγήσουν` το επερχόμενο -ένα "συνέδριο ηγεσίας και όχι κόμματος"- ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Δηλώσαμε εξ αρχής ότι δεν θα συμπράξουμε σ’ ένα τέτοιο συνέδριο` το εννοούσαμε.

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Εμμένουμε σε όλες τις ιδρυτικές μας διακηρύξεις` τις εννοούσαμε επίσης. Θα συνεχίσουμε να τις υπηρετούμε.

Υποβάλλουμε την παραίτησή μας από την Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς και από το κόμμα.

Βαρελάς Δημήτρης, Γαλανόπουλος Νίκος, Γιάνναρος Ανδρέας, Δερμιτζάκης Δημήτρης, Επιτροπάκη Κατερίνα, Ζαράνης Ηλίας, Κανελλοπούλου Γωγώ, Καραγρηγορίου Γρηγόρης, Καραφέρη Μαρία, Κελαϊδίτης Ξένος, Κεχαγιόγλου Ελένη, Λιοναράκη Μυρσίνη, Μανδαράκης Βασίλης, Νικολάου Γιάννης,  Όκλαντ Αστριντ Ζωή, Παπαϊωάννου Χαρά, Πιέρρος Γιώργος, Πολίτης Χαϊμ, Πολυμενάκου Φιλιώ, Τριανταφύλλου Θοδωρής, Τσακνιάς Γιώργος, Τσικαρδάνη Ντόρα, Χαϊνάς Κώστας και Σπύρος Λυκούδης.

 

 

3.  Πεθαίνω μια Κυριακή πρωί. Τι έχω να δηλώσω; Τα στοιχεία ενός αναλυτικού βιογραφικού. Μικρές παύσεις. Καπνό. Βιβλία και αποκόμματα. Μια διαγραφή, ένα διαζύγιο και μια συνέχεια. Μικρά κείμενα ... Είσαι η πρώτη -κάθε φορά- αναγνώστρια. Καθημερινά σημειώματα ... Θυμάσαι; Για τα «επείγοντα » της  ημέρας, για τη σχολή, την βραδινή έξοδο (που με αγχώνει πάντοτε), για τη δουλειά στο κόμμα, για το γραφείο,  για τους κοινούς μας φίλους ...  Εκείνο το σημείωμα στο δωμάτιο ... Μόνο εσύ ξέρεις το άγχος μου ... Μόνο εσύ ξέρεις τα λάθη μου ...  Φοβάσαι; Πιάσε ένα όνειρο. Να ξυπνήσουμε μαζύ!  Να ακουμπήσω στον ώμο σου. Εκεί στο μυστικό σου κρυψώνα, να βρεθώ. [...]Επιχειρούμε να ζήσουμε./ Σε καθρέπτες θρυμματισμένους συνομιλούν τα πολλαπλά μας εγώ./ Μέγιστη η δυσκολία του εμείς.

Πάντοτε, έπαιζα ένα παιγνίδι: ''Αγαπημένη μου αναγνώστρια'' ήταν η αρχή. Ξεκίναγα να γράφω για μένα. Με την εικόνα του Άλλου κρυμμένη. Να προβάλλει αργά μέσα από την εσωτερική αναζήτηση. Όπως στα χρόνια των συνελεύσεων, ακουμπούσα το βλέμμα μου σε ένα πρόσωπο, να χάνεται ο κόσμος, να λύνεται ο κόμπος από το στομάχι. Οι συναντήσεις και οι συναναστροφές έγιναν πιο εσωτερικές,  συνομιλούμε με τον εαυτό μας - ο κόμπος είναι δεσμός, δεν λύνεται,  δεν κόβεται. Κυοφορείς την απάντηση. Δεν τη περιμένεις πια. Οι πόνοι αφόρητοι.  Ζεις σε ένα διαρκές μεταίχμιο. Ζεις;

4. Εκείνος και Εκείνος [1972]

5. Ενδιαίτημα. Φωλιάζει  στο μυαλό και στο κορμί η έγνοια να αγγίξεις μια στιγμή μονάχα τη φωτεινή πλευρά των ανθρώπων:
[...]Κράτησα βέβαια και σημεία αναφοράς. Δυό από τα γράμματά σου, τη μελαγχολία του Φάνη, το κόκκινο πουλόβερ, τα όνειρα μας του Φθινοπώρου. Για τις πορείες του σήμερα

[...] Επιχειρούμε να ζήσουμε. Σε καθρέπτες θρυμματισμένους συνομιλούν τα πολλαπλά μας εγώ. Μέγιστη η δυσκολία του εμείς.

[...]Τυχαίες συναντήσεις, επαναφέρουν τον παρελθόντα χρόνο Σκόρπια σπίρτα, ικανά να δώσουν φως, σε αποσυνάγωγες συμπεριφορές, δάνειου ενεστώτα
[...] Μένω μόνος στο χάος του κόσμου Ψάχνω τα λόγια του καιρού  να βρω Ξεχνώ μαζί σου τη βαριά ανάσα Καταργεί τη μοναξιά το φωτεινό του δρόμου σου
[...]Αφήσαμε πίσω μας το δρόμο τη σκόνη των ονείρων μας αφήσαμε και ξοδευτήκαμε ξοδευτήκαμε. Ξοδευτήκαμε στις μικρές πλατείες της γενέθλιας πόλης. Αφήσαμε πίσω τους ίσκιους μας και μετρηθήκαμε μετρηθήκαμε. Μετρηθήκαμε με το μπόϊ των νεκρών μας... στις νεκρές πλατείες της γενέθλιας πόλης
[...]Δεν είναι λέξεις είναι πληγές
[...] "και προχωρούσα"... Αρκεί να έχεις μια σφαίρα μόνιμη συντροφιά

[...]Λιτός καθαρός και κάθιδρος. Απομονώνω το Θήτα να πλησιάσω τον θάνατο

υγ. Στην ξηρασία τούτων των καιρών μπορεί να τρέξει καθαρό ποτιστικό νερό; Νερό για να συνδράμει νέους σπόρους και νέους καλλιεργητές;