Τα δεύτερα, δικά μου! [02.11.2014]

Κλείνουν κύκλοι και μένουν σημάδια. Η πόλη βάζει τα καλά της. Μια βροχή ζωογόνα, λυτρωτική. Το χώμα μουσκεύει, η σκόνη χάνεται, μια λεμονιά υποδέχεται το φθινόπωρο. Μια γιορτή έρχεται στο φως. Το καλοκαίρι, φέτος, έκρυβε πολλά μυστικά. Ο γενέθλιος μήνας πολλές αλήθειες. Τώρα, η καθημερινότητα είναι ωχρή. 

 

Τα δεύτερα, δικά μου!...Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

υγ.1 διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

υγ.2 Ακόμα πιο κοντά στην γενέθλια γειτονιά με οδηγούν τα βήματά μου.

Α.ΣΤΕΓΟΣ [02.11.2014]

 

 

1. Η παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Σκουτέλη, επίκουρου καθηγητή στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης, με τίτλο “Ο Πόλεμος Χωροτάκτης – Το δίκτυο των πόλεων – οχυρών στο κατά θάλασσαν κράτος της Βενετίας 16ος – 17ος αι.”, των εκδόσεων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Πειραιώς, γίνεται σήμερα, Κυριακή 2 Νοεμβρίου, στις 7:30 το απόγευμα στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων.

Την εκδήλωση οργανώνουν ο Δήμος Χανίων, η Δημοτική Πινακοθήκη και το βιβλιοπωλείο Πετράκη.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Ελίζα Παναγιωτάτου, ομότιμη καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής Σχολής Ε.Μ.Π., ο Γιάννης Φίλης, καθηγητής Σχολής ΜΠΔ Πολυτεχνείου Κρήτης, πρώην πρύτανης, η Αμαλία Κωτσάκη, επίκουρη καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής Πολυτεχνείου Κρήτης.

Την παρουσίαση θα συντονίζει ο Χαράλαμπος Γάσπαρης, διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών ΕΙΕ.

Αντιγράφουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου -και ευχόμαστε στον κ.Σκουτέλη καλοτάξιδο και ευπώλητο.

" Το κατά θάλασσαν κράτος της Βενετίας, από τη χερσόνησο της Ίστριας και τις κτήσεις στο Ιόνιο έως την Κύπρο, αποτέλεσε για τους Βενετούς μιαν εκτεταμένη διοικητική περιφέρεια με ελαστικά γεωγραφικά όρια, τόσο ως προς τις χρονικές περιόδους της συμπερίληψης όσο και ως προς την ίδια τη φυσική υπόσταση τέτοιων ορίων. Ενώ έως το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα τα εδάφη στην ανατολική Βαλκανική και στο Αιγαίο αποτελούσαν όχι μόνο διαμετακομιστικούς σταθμούς, αλλά και την κυρίως αγροτική γη του κράτους, με την είσοδο στον 16ο αιώνα αρχίζουν να αντιμετωπίζονται ως ασπίδα για την αναχαίτιση του οθωμανικού επεκτατισμού.

 

Η οργάνωση της πόλης των εμπόρων, των τεχνιτών και των εκκλησιαστικών ταγμάτων υποτάσσεται σταδιακά στο ενδεχόμενο του πολέμου. Η Ζάρα, όπως ο Χάνδακας, η Σίμπενικ, η Κέρκυρα, το Σπάλατο, το Ρέθυμνο και τα Χανιά, θα δεχτούν επεμβάσεις αρχιτεκτόνων και μηχανικών του στρατού, άλλοτε ως στοιχεία νεωτερισμών στο αστικό τοπίο, άλλοτε ως σπασμωδικές λύσεις σε μια πυρετώδη κίνηση ανθρώπων και ιδεών.

Στο βιβλίο, οι πρωταγωνιστές, οι οχυροί τόποι, τα λιμάνια και οι πόλεις, αλληλεπιδρούν στην προοπτική οργάνωσης ενός συχνά ανομολόγητου σχεδιαστικού υπόβαθρου, με πρώτιστο κριτήριο τις πιθανές συρράξεις. Ο επικείμενος πόλεμος, ως χωροτάκτης, καθορίζει πλέον την καθημερινότητα, όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο, σφραγίζοντας οριστικά την προσπάθεια για περισσότερη ενότητα και συνοχή σε μια από τη φύση της κατακερματισμένη περιφέρεια". 

 

 

2. "Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα". Αιρετικός, προκλητικός, εκφραστής της αλήθειας μέσα από ταινίες όπως το «Ακατόνε», η «Μάμα Ρόμα» και το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι ( 1922- 1975 ) παραμένει ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες, όχι απλώς της πατρίδας του της Ιταλίας αλλά του παγκόσμιου κινηματογράφου.

 

Ο P.P.Pasolini στον τάφο του Α.Gramsci

"Αν διάλεξα να είμαι κινηματογραφιστής και όχι μόνο συγγραφέας, είναι επειδή προτίμησα αντί να εκφράζω την πραγματικότητα με σύμβολα, όπως είναι οι λέξεις, να εκφράζω μέσω του κινηματογράφου την πραγματικότητα με την πραγματικότητα".

Διαβάζουμε στην βιογραφία του Παζολίνι από τον Rene de Ceccatty: "Όσοι, όπως εγώ, είχαν την μοίρα να μην ερωτεύονται σύμφωνα με τον κανόνα, καταλήγουν να υπερεκτιμήσουν το θέμα του έρωτα. Κάποιος φυσιολογικός μπορεί να υπομείνει -τι τρομερή λέξη- την αποχή από τον έρωτα, τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά σε εμένα, η δυσκολία να ερωτευτώ μετέτρεψε σε εμμονή την ανάγκη να ερωτεύομαι, γιατί η λειτουργία δημιούργησε υπερτροφία στο όργανο, ενώ στην εφηβεία μου, ο έρωτας μου φαινόταν μια άπιαστη χίμαιρα".
 

Η ζωή του Παζολίνι, σκηνοθέτη, ποιητή, μυθιστοριογράφου, θεωρητικού της τέχνης και της λογοτεχνίας, εκτυλίχθηκε και ως τραγικό πεπρωμένο και ως σύμβολο της πιο γενναιόφρονης ελευθερίας. Αυτή την γενναιότητα την πλήρωσε ακριβά με σκάνδαλα, δίκες και τέλος ως θύμα μιας μυστηριώδους δολοφονίας, σε μια παραλία της Όστια, τη νύχτα της 2ας Νοεμβρίου του 1975.

 

 

3. Μπορούμε να ελπίζουμε. Υποστηρίζουμε  με πάθος εξακολουθητικό  ότι μπορούμε να ελπίζουμε. Ότι σήμερα -ακριβώς στη δίνη μιας κρίσης- είναι δυνατόν  να υπάρξει διέξοδος. Η ίδια η κρίση, τη στιγμή που φέρνει στο φως τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις του συστήματος, κυοφορεί πολλαπλές λύσεις. Ανταγωνιστικές μεταξύ τους, αλλά λύσεις. 

Οι ανάγκες μας παραμένουν:  Απαιτούμε από την πολιτική να επεξεργαστεί και να διαμορφώσει ένα συνεκτικό σχέδιο ισχυρού ρεφορμισμού, το οποίο οφείλει να συμπεριλάβει και να αναδιατάξει τα κομμάτια του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού. Αναφερόμαστε  και επιμένουμε στην αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική.

Επιμένουμε ότι μας συνεγείρει η προοπτική της συλλογικής δραστηριοποίησης και συζήτησης για τη μόρφωση του αναγκαίου για την κοινωνία μας προγραμματικού λόγου των μεταρρυθμίσεων. Το ζητούμενο αυτό μας αφορά όλες και όλους: οφείλει να ενεργοποιηθεί με ανοχή και ατομική δημοκρατική στάση προς κάθε κατεύθυνση και απόχρωση,  δίχως προκαταβεβλημένους κανόνες, βολονταριστικό στόμφο, από πριν δοσμένους ρόλους και σεβάσμιες ιεραρχίες.

Είμαστε ανήσυχοι. Άλλοι γράφουν εκ νέου την ιστορία...Επαναφέρουν τις "κομμένες κεφαλές". Προετοιμάζουν την αποκατάσταση του "μεγάλου αρχηγού". Οχυρώνονται στην αυτοκατάργηση τους. Άλλοι επιχαίρουν ότι η τακτική του "ώριμου φρούτου" αποδίδει και στο μεγάλο ντέρμπυ θα είναι αυτοί οι νικητές. Εκείνοι -οι πιο κοντινοί μας σύντροφοι- αλληθωρίζουν, πάντα προς μια κατεύθυνση...

 

Μέσα σε αυτές τις αγκυλώσεις... "οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλητα". Απαντοχή ο λόγος και η πράξη εκείνων που "παραμένουν απλαισίωτοι".

 

 

4. Ουγγαρία 1956 Η επέτειος: Κράτησε λιγότερο από δύο εβδομάδες, από τις πρώτες φοιτητικές διαδηλώσεις στη Βουδαπέστη στις 23 Οκτωβρίου, μέχρι την αιματηρή κατάληξη στις 4 Νοεμβρίου.  58 χρόνια πριν σοβιετικά στρατεύματα φτάνουν στην Ουγγαρία. Περισσότεροι από 200.000 Ρώσοι στρατιώτες καταστέλλουν την εξέγερση. Ο πρωθυπουργός Ίμρε Νάγκι αντικαθίσταται από τον Γιάνος Καντάρ.
Η εκτίμηση: Η ουγγρική επανάσταση του 1956 σημάδεψε την πολιτική του Ψυχρού Πολέμου. Είχε προηγηθεί  η Πολωνία , ακολούθησε η χάμενη άνοιξη, η καταστολή της Άνοιξης της Πράγας. Μέσα στο αίμα  εξεγερμένων κομμουνιστών και από το αίμα αυτών "γεννήθηκε"  ο ευρωκομμουνισμός. 
Η σκέψη: Η Ιστορία δεν γράφεται με το "αν". Η ιστορία γράφεται πάντοτε από την μεριά των νικητών. Η ιστορία πάντα θα μιλάει για τους  πολλούς, τους νεκρούς, τους εξόριστους, τους στρατιώτες καμιά ιστορία δεν θα αναφερθεί στο Πρόσωπο του καθένα ξεχωριστά [για να θυμηθούμε τον Χρόνη Μίσσιο]. Σωστά. Οι εξεγέρσεις πνίγηκαν, στραγγαλίστηκαν κάτω από τις ερπύστριες "φίλιων δυνάμεων". 

Τρώει το "αν" ως σαράκι την σκέψη; Τι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κομμουνιστικές εξουσίες στηριγμένες στην τεράστια δύναμη των "μαζών";

Τρώει για μια στιγμή... Η ιστορία δεν γράφεται με "αν". Με αυτή τη μόνη διαδρομή της οφειλούμε να αναμετρηθούμε.

5.  Ο καθηγητής μου των Μαθηματικών, ο κος Δ.Κ., μας έλεγε: "Ευθεία είναι ο δρόμος που πάει ο γαϊδαρος να φάει την...τσαμανδούρα". Αμέσως μετά έκανε τα πάντα για την γοητεία των τεθλασμένων γραμμών. Σημειώσεις με σκίτσα, τη Μαφάλντα, τον Μαρξ σε ποδήλατο. Δωρεάν ιδιαίτερα, αλλά στη Χημεία και στη Φυσική, "κουράστηκα μόνο με τα Μαθηματικά...", μας έλεγε και άνοιγε στο σπίτι του για τους μαθητές του. Μας φώναζε όλους "Παρασκευά" και όλες "Παρασκευούλες". Αφιέρωνε πολλές διδακτικές ώρες για τους μεγάλους μαθηματικούς της ιστορίας. "Πίστευε" τον Άγιο Ονούφριο... Κατέβαινε στην πορεία με το μπλοκ του ΚΚΕ Εσωτερικού. Έκανε μάθημα καταπληκτικό. Θεατρικός λόγος γεμάτος κίνηση. Ο καλός μαθητής της τάξης έπαιρνε έξι στην Γεωμετρία, στην άλγεβρα οι καλοί γινόμαστε περισσότεροι. 

Δεν έγραφε στον πίνακα όταν τα παράθυρα ήταν σπασμένα, καθόταν μαζί μας στα θρανία. 

Πέθανε νέος, πολύ νέος...Τον θυμάμαι πάντα τέτοιες μέρες. Σε μια μοναχική πορεία με τεθλασμένες γραμμές...


υγ. Το φανάρι ήταν πράσινο.