Τα δεύτερα, δικά μου! [09.11.2014]

Κλείνουν κύκλοι και μένουν σημάδια. Η πόλη βάζει τα καλά της. Μια βροχή ζωογόνα, λυτρωτική. Το χώμα μουσκεύει, η σκόνη χάνεται, μια λεμονιά υποδέχεται το φθινόπωρο. Μια γιορτή έρχεται στο φως. Το καλοκαίρι, φέτος, έκρυβε πολλά μυστικά. Ο γενέθλιος μήνας πολλές αλήθειες. Τώρα, η καθημερινότητα είναι ωχρή. 

 

 

Τα δεύτερα, δικά μου!...Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

υγ.1 διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

υγ.2 Ακόμα πιο κοντά στην γενέθλια γειτονιά με οδηγούν τα βήματά μου.

Α.ΣΤΕΓΟΣ [09.11.2014]

 

 

1. Μνήμη

 ...σαν έπεσε η κόκκινη σημαία παλιές πληγές ξέρασαν το αίμα τους.

Το καλοκαίρι του `80 τους κάλεσε. Μικρό το διαμέρισμά του μα θα βολευτούν. Η ελληνική κοινότητα τους περιμένει. Πρώτο ταξίδι στην Ευρώπη –τότε δεν μπορούσε να φανταστεί πόσα θα ακολουθήσουν- και η συνάντηση με τον πατέρα του επτά χρόνια μετά… [τρέχει τώρα η δική μου γραφή –ένα μικρό άλμα κάνει-  σε κάποια από τα χαρτιά του Πέτρου υπάρχει μια φράση ζωής: «Έζησα δύο δικτατορίες. Μια μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, την απουσία της Ελευθερίας. Και μια μόνος μου, την απουσία του πατέρα μου. Η κάθε μια κράτησε επτά δυσαναπλήρωτα χρόνια».]

Οι διακοπές στο Βερολίνο ένας άλλος κόσμος. Δεν υπάρχει κάτι που να μην του τραβάει την προσοχή. Μένει με το στόμα ανοικτό όταν μαθαίνει ότι η πόλη είναι χωρισμένη στα δυό. Εκείνος με θέα την παραλία της Καβάλας δεν μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχουν παιδιά που ξυπνούν και αντικρίζουν ένα τείχος. 

Δεν ξεκολλάει από τον πατέρα του, έχει απορίες, απαιτεί εξηγήσεις, είναι γεμάτος  ερωτήσεις.  Γίνεται πιεστικός, θέλει μια απάντηση: «πότε θα γυρίσεις;» Τελειώνουν όμως οι μέρες της χαράς, μαζεύουν πράγματα, ο Πέτρος τις εμπειρίες του και γυρίζουν εκείνοι. Ο πατέρας του κάνει ένα μικρό σημείωμα προς την ηγεσία του Κόμματος και πρώτη φορά ζητά την επιστροφή του στην Ελλάδα. Να αναλάβει ένα πόστο στο εσωτερικό. 

2.  Ενδιαίτημα

Φωλιάζει  στο μυαλό και στο κορμί η έγνοια να αγγίξεις μια στιγμή μονάχα τη φωτεινή πλευρά των ανθρώπων: 

[...]Κράτησα βέβαια και σημεία αναφοράς. Δυό από τα γράμματά σου, τη μελαγχολία του Φάνη, το κόκκινο πουλόβερ, τα όνειρα μας του Φθινοπώρου. Για τις πορείες του σήμερα

[...] Επιχειρούμε να ζήσουμε. Σε καθρέπτες θρυμματισμένους συνομιλούν τα πολλαπλά μας εγώ. Μέγιστη η δυσκολία του εμείς

[...]Τυχαίες συναντήσεις, επαναφέρουν τον παρελθόντα χρόνο Σκόρπια σπίρτα, ικανά να δώσουν φως, σε αποσυνάγωγες συμπεριφορές, δάνειου ενεστώτα

[...] Μένω μόνος στο χάος του κόσμου Ψάχνω τα λόγια του καιρού  να βρω Ξεχνώ μαζί σου τη βαριά ανάσα Καταργεί τη μοναξιά το φωτεινό του δρόμου σου

[...]Αφήσαμε πίσω μας το δρόμο τη σκόνη των ονείρων μας αφήσαμε και ξοδευτήκαμε ξοδευτήκαμε. Ξοδευτήκαμε στις μικρές πλατείες της γενέθλιας πόλης. Αφήσαμε πίσω τους ίσκιους μας και μετρηθήκαμε μετρηθήκαμε. Μετρηθήκαμε με το μπόϊ των νεκρών μας... στις νεκρές πλατείες της γενέθλιας πόλης

[...]Δεν είναι λέξεις είναι πληγές

[...] "και προχωρούσα"... Αρκεί να έχεις μια σφαίρα μόνιμη συντροφιά
 
[...]Λιτός καθαρός και κάθιδρος. Απομονώνω το Θήτα να πλησιάσω τον θάνατο.


3. Να θυμάσαι 

Διαβάζω ένα παλιότερο σημείωμά μου [από το "εδώ είμαστε"], από τον...μακρινό Ιούνιο του 2012. Το φέρνω κι εδώ. Ο χρόνος είναι πυκνός και επάλληλα τα γεγονότα. Έγραφα τότε: "Ήταν - είναι, θα είναι πάντοτε- ένα κτύπημα σε όλους μας... Το δέχθηκαν η κ.Κανέλη και η κ.Δούρου, τραυμάτισε κάθε δημοκράτη πολίτη, πλήγωσε, καταράκωσε την ίδια την Δημοκρατία. Σήμερα, είναι ύψιστη πράξη η αντίσταση στις προκλήσεις των ναζιστών της Χρυσής Αυγής. Να απομονωθούν οι θρασύτατες ενέργειες των θλιβερών νοσταλγών του Χίτλερ. Σήμερα, είναι υποχρέωση -ως προσπάθεια και στράτευση- η προάσπιση της πολιτικής -ως σχέδιο διεύθυνσης της κοινωνίας. Σήμερα, είναι επιτακτική η ρητή καταδίκη της βίας. Το πολιτικό μήνυμα της μη-βίας να γίνει συνειδητή πράξη.  Σήμερα, είναι ανάγκη να θυμηθούμε, να εμπνευστούμε από τα λόγια του Χαουάρντ Ζιν:   " Η ιστορία της χρήσης βίας για την επίτευξη ενός δίκαιου σκοπού δεν είναι και τόσο ευχάριστη, πιστεύω ότι η βία από τη φύση της διαφθείρει, ότι η βία από τη φύση της δηλητηριάζει την ψυχή του ανθρώπου που τη χρησιμοποιεί. Ακόμη κι όταν μοιάζει να οδηγεί στην επίτευξη ενός σκοπού, τελικά, μετά από όλη τη βία και ενώ φαίνεται πως έχει επέλθει κάποια αλλαγή, ξαφνικά οι αλλαγές εξαφανίζονται και κάτι άλλο συμβαίνει".

Έρχονται λοιπόν ο κ. Στύλιος και οι "μαύρες νύχτες κόκκινες αρλούμπες" να επιβεβαιώσουν ότι ο φασισμός κατοικεί εντός μας. Διατρέχει οριζόντια το σύστημα, τα κόμματα, τις ψευδαισθήσεις. Είναι αδιάφορο το τι πιστεύει κανείς. Η πράξη του τον χαρακτηρίζει. Η ρητορική του κ. υφυπουργού κατά της κ. Κανέλη και ο εμπρησμός των γραφείων της AthensVoice είναι πράξεις φασιστικές. 


4. Η επόμενη νύχτα

[...] Επέστρεψε στο Ηράκλειο. Άφησε το Βερολίνο -"έχει κρύο τον χειμώνα"- για την πόλη μας. Μουσικός, ανέστιος, ξένος. Τι βρήκε εδώ;  Να τον ρωτήσετε... Θα τον συναντήσετε στους δρόμους και στα καφέ του κέντρου. Πάντα με την κιθάρα του και ήχους κλασικού ροκ... Τώρα, μαθαίνει να παίζει ρεμπέτικα. Είναι απίθανη η μητρική μου γλώσσα με τη βραχνή ιρλανδική του προφορά.

Ευγενικός, αξιοπρεπής. "Βγάζει" καπέλο. Καλύπτει με το "τίποτα" τις λιγοστές του ανάγκες. "Σε ευχαριστώ, man!" Στη δεύτερη ρακή, να "στρώσει η φωνή" και "να δέσουν τα χέρια", έγινε περισσότερο εξομολογητικός: "Παλιότερα σκεφτόμουν...για την επόμενη εβδομάδα. Τώρα, στα 48 μου, σκέφτομαι μόνο την επόμενη νύχτα, my friend. Μπορεί να πεθάνουμε αύριο..." 

Με την κιθάρα του και τον Bob Dylan, με έβαλε σε σκέψεις.

5. Άσκηση γραφής [για να αλλάξουμε κλίμα]

-Μπαμπά, θα μου κάνεις ένα αδελφάκι; 

Σκέφτηκε γρήγορα και έκανε λάθος. 

-Μα, δεν είμαστε πια  μαζύ με την μαμά, απάντησε.

-Τι σημασία έχει. Η μαμά μου είπε ότι το μωρό που περιμένει -από τον φίλο της τον Τάκη- τον γνωρίζεις- αδελφάκι μου θα είναι! 

Πάγωσε στο παγκάκι. Δεν ήθελε και πολύ. Ο ιδρώτας έτρεχε ήδη πάνω του. Το μακό του μπλουζάκι είχε αλλάξει χρώμα, το μουσκεμένο σύνολο -ρούχο, σώμα- κόλλησε στο καυτό ξύλο. Τι κεραμίδα ήταν αυτή. Δεν έβγαινε μιλιά. Κοιτούσε τη μικρή να παίζει χαρούμενη με το μπαλάκι της κάτω από την μεγάλη σκιά των δέντρων. Δέκα μέτρα μακριά από το δικό του μαρτύριο. Κοιτούσε κάτω χαμηλά στο χώμα. Έψαχνε τον εαυτό του.

Η κίνηση είχε αυξηθεί. Η φασαρία τον συνέφερε. Ο Σωτήρης σήκωσε τα μάτια. Νέες γυναίκες κυκλοφορούσαν στο πάρκο της πόλης. Συνόδευαν τα παιδιά τους, αναζητούσαν λίγη σκιά και περισσότερη ηρεμία. 

Την ξεχώρισε αμέσως. Άξιζε τον κόπο. Κρατούσε από το χέρι ένα πανέμορφο αγοράκι. Πήρε την απόφασή του. Την πλησίαζε και της είπε: 

-Τι γλυκό αγοράκι! Θα θέλατε να κάνουμε και ένα μαζύ; 

υγ. Σου γράφω "καληνύχτα". Δεν μπορείς ακόμα να διαβάσεις όλα μου τα όνειρα.