Κάθε Κυριακή απόγευμα

Το "τετράδιο εξόδου" με χαρά φιλοξενεί το πρώτο κείμενο της φίλης  Χρυσάνθης Βαμβακίδη σε μια συνεργασία που φιλοδοξεί να πλουτίσει με τη ματιά της την δική μας οπτική. 

 

της Χρυσάνθης Βαμβακίδη

Έπινε τον καφέ της σκέτο και λάτρευε τις μαύρες σοκολάτες. Θαρρείς πως γεύτηκε τη γλύκα στο ζενίθ κι άλλο δεν την άντεχε...Ψέματα. Συνήθισε στις πίκρες όπως συνήθισε τη μοναξιά της και την αγάπησε μέχρι το τέλος της. Εκείνο το απόγευμα δεν είχε δύναμη, ένιωθε τα πόδια της να μην την υπακούν. 

Με δυσκολία έφτασε στην αυλή να πιει τον καφέ της. Συνήθως εκείνη την ώρα της τηλεφωνούσε. Κάθε Κυριακή απόγευμα τα τελευταία 6 χρόνια.

Συναντήθηκαν πριν έξι χρόνια τυχαία σε κάποιο ταξίδι του στα βόρεια. Το βλέμμα της στο βλέμμα του κι ο ήχος της φωνής του. Το ίδιο πάθος. Τρόμαξαν. Ήταν όμως φτιαγμένοι να ζουν μακριά ο ένας απο τον άλλον. Καθώς τον αποχαιρετούσε της υποσχέθηκε πως δεν θα χαθούνε ξανά. "Κάθε Κυριακή θα ανταμώνουμε και θα τα λέμε, στο υπόσχομαι". Κι έτσι έγινε.

Ύστερα ήρθε το σκοτάδι στη ζωή της. "6 μήνες ζωής", της είπε ο γιατρός της. Κι εκείνη έζησε 6 χρόνια.. Τα απογεύματα της Κυριακής κι ο ήχος της φωνής του της χάριζαν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Δεν του είπε ποτέ για την αρρώστια, ήθελε μόνο να γελάνε.

Ήτανε Κυριακή απόγευμα, πριν φύγει από το σπίτι ήθελε να ακούσει τη φωνή της. Κάθε Κυριακή ένιωθε την ανάγκη να ακούσει τη φωνή της και να την φαντάζεται όμορφη κι αέρινη να του χαμογελά.  Σήκωσε το τηλέφωνο. Σκοτάδι. Τον βρήκανε πεσμένο στο πάτωμα και δίπλα του ένα "νεκρό" τηλέφωνο. Τον πρόδωσε η καρδιά του...

Είχε φορέσει εκείνο το λευκό φόρεμα που φορούσε όταν συναντήθηκαν για τελευταία φορά. Ήπιε δυο γουλιές καφέ, κοίταξε το ρολόι της, δεν δούλευε εδώ και χρόνια, όμως ήξερε πως είχε αργήσει. Εκείνο το απόγευμα το τηλέφωνο δεν χτύπησε. Εκείνος ο καφές θα ήταν ο τελευταίος και δίπλα του η μαύρη σοκολάτα θα θρηνούσε ένα κομμάτι της.

Έκλεισε τα μάτια της κι έφερε την μορφή του στο μυαλό της... Άρχισε να ψυθιρίζει τους στίχους από το ποίημα "Η σονάτα του σεληνόφωτος". "Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου......."

Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Την βρήκαν καθισμένη στην καρέκλα και χαμογελαστή. Με τα μάτια κλειστά.

Αν ποτέ κοιτάξεις τα αστέρια στον ουρανό θα δεις δυο που είναι δίπλα δίπλα. Αντάμωσαν στην πιο φωτεινή τους διάσταση και δεν χώρισαν ποτέ ξανά.

Ήταν ένα όμορφο ηλιόλουστο απόγευμα Κυριακής!
 

Ο έρωτας ήταν εκεί.

σημείωση "τετραδίου"

Η Χρυσάνθη ζει και εργάζεται στη Λάρισα.