Ομοφοβία στην Ελλάδα: Ρατσισμός με ταυτότητα σεξουαλική

Ένα ομόφυλο ζευγάρι δέχεται άγρια επίθεση στην πλατεία Βαρνάβα, μία ανήλικη καταγγέλλει ότι έπεσε θύμα ομοφοβικής επίθεσης στον σταθμό του ΗΣΑΠ , δύο νέοι ακούνε υβριστικά και ειρωνικά σχόλια επειδή περπατούν χέρι-χέρι. Κάπως έτσι μακραίνει ο μαύρος κατάλογος των ομοφοβικών επιθέσεων και κάπως έτσι η ελληνική κοινωνία φαίνεται να «ανακαλύπτει» το φαινόμενο της ομοφοβίας. 

Η ομοφοβία, όμως, δεν «ξύπνησε» ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, απλώς τώρα ακούστηκε η κραυγή των θυμάτων.

Αρνούμενα να αποδεχτούν μοιρολατρικά τη συμβίωση με το φόβο, όλο και περισσότερα θύματα ομοφοβικών επιθέσεων σπάνε πλέον τη σιωπή τους, μιλούν, καταγγέλλουν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. «Τα τελευταία χρόνια η κοινότητα των λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών, διεμφυλικών και μεσοφυλικών έχει ενδυναμωθεί, έχει αυξήσει την ορατότητα της και έχουν δημιουργηθεί μηχανισμοί στήριξης θυμάτων επιθέσεων. Αυτό δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε τα θύματα αυτά να μπορούν να καταγγείλουν τις επιθέσεις. Έτσι λοιπόν έχει αυξηθεί ο αριθμός των επιθέσεων που γίνονται γνωστές» λέει ο Παναγιώτης Δαμάσκος, κοινωνιολόγος, μέλος της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ).

Παράλληλα, όπως τονίζει ο κ. Δαμάσκος έχει παρατηρηθεί και μια σημαντική στροφή της κοινωνίας προς τον συντηρητισμό και τις ακραίες πεποιθήσεις. «Σήμερα ο ρατσισμός έχει σταματήσει να είναι απαξιωτικό φαινόμενο και αποτελεί ιδεολογία κομμάτων που εκπροσωπούνται και στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αυτό και μόνο το γεγονός δίνει χώρο ώστε να αναπτυχθούν φοβικές και βίαιες συμπεριφορές αλλά και κατά κάποιο τρόπο τις νομιμοποιεί».

Έρευνα της ΟΛΚΕ

Η ΟΛΚΕ πραγματοποίησε το 2013 έρευνα μέσω Διαδικτύου στα πλαίσια προγράμματος της ILGA Europe με τίτλο «Step up reporting on homophobic and transphobic violence». Η έρευνα ήταν ανώνυμη και συμμετείχαν 134 θύματα και 98 μάρτυρες περιστατικών ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας στην Ελλάδα.

Βασικά αποτελέσματα:

Όσον αφορά στους χώρους όπου συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, οι τρεις βασικοί είναι το σχολείο (32%), οι δημόσιοι χώροι (26%) και το σπίτι (12%).

Στις περιπτώσεις όπου οι δράστες είναι δημόσιοι λειτουργοί, την πρώτη θέση καταλαμβάνει η αστυνομία με 61,20% και ακολουθούν οι στρατιωτικοί (19,20%) και οι δημόσιοι υπάλληλοι (19,20%).

Όσον αφορά στις διάφορες μορφές βίας: 92 άτομα ανέφεραν περιστατικά ψυχολογικής βίας, συμπεριλαμβανομένου και του εκφοβισμού (bullying),

Τριάντα έξι άτομα ανέφεραν περιστατικά βίας που βασίζονται στην προκατάληψη απέναντι σε γκέι, λεσβίες, τρανσέξουαλ και αμφιφυλόφιλους, όπως: ρητορική μίσους (73,2%), άρνηση υπηρεσιών (25,7%), άρνηση προστασίας από την αστυνομία (7,75%), άρνηση εργασίας ή απόλυση (3,44%) και άρνηση ιατρικών υπηρεσιών (3%).

Συνολικά 23 άτομα ανέφεραν περιστατικά σωματικής βίας όπως χτύπημα ή κλωτσιά (57%), σεξουαλική παρενόχληση και επίθεση (21%), βιασμό (7%), απόπειρα ανθρωποκτονίας (7%) και τραυματισμό με όπλο (5%).

Επίσης, 13 άτομα ανέφεραν βλάβες της περιουσίας τους και τέσσερα άτομα ανέφεραν εμπρησμό ή απόπειρα εμπρησμού.

Στις περιπτώσεις της σωματικής βίας μόνο το 12,5% αναζήτησε ιατρική φροντίδα, ενώ μόλις το 13,4% των θυμάτων κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία.

«Η ειρωνεία είναι ότι έρευνες έχουν δείξει πως οι περισσότεροι δράστες ομοφοβικών, λεσβιοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων και συμπεριφορών είναι οι ίδιοι άτομα με ομοερωτικό προσανατολισμό που τον καταπιέζουν» εξηγεί ο κ. Δαμάσκος.

Πηγή: youpress.gr