.... Έχει αποκτήσει πια ικανές
συνήθειες, είναι ορισμένος. Ξυρίζεται πάντα από το ίδιο μάγουλο. Προτιμά σκέτο
τον καφέ του. Καπνίζει τσιγάρο χωρίς φίλτρο. Πίνει με διάρκεια ουίσκι. Σκέφτεται
πάντοτε αριστερά και ψηφίζει κατά κρίση.
[ ...] Αγαπά εξακολουθητικά όσες
γυναίκες τον αγάπησαν. Ποθεί εκείνες που τον αρνήθηκαν, με πόθο αυξανόμενο.
Προτιμά τα σκοτεινά χρώματα και τη Ζωή. Φωνάζει. Είναι νευρικός, έχει πάντα μια
παραίτηση στην κωλότσεπη.
Βιοπορίζεται την ημέρα, ζει τη
νύχτα. Διαβάζει ποίηση. Έγραψε πρόσφατα τον στίχο "Άσε το φως ... Τώρα
μπορώ ξανά να σε κοιτάζω, Έρωτα" με πένα parker. Γυρνά ανά τακτά
διαστήματα στο παρελθόν του και μένει εκεί.
Ανακάτευε φωτογραφίες. Διάβαζε
ξανά τα γράμματά της. Έκλεινε αυτή τη φορά όλους τους λογαριασμούς. Έθαβε μαζί
με τις κούτες και το παρελθόν τους. Κοντοστάθηκε μπροστά στον τελευταίο φάκελο.
Αρχειοθετούσε τα τηλεγραφήματά της. Βρέθηκε μπροστά τους. Ήταν πάντα
ολιγόλογη. Έβλεπε να περνούν σκηνές της
κοινής τους ζωής. Δεν τελειώνει τίποτα. Υπάρχουν οι λέξεις. Ζεσταίνουν και
παγώνουν. Υπάρχουν δύο, τρεις, τέσσερις λέξεις να τον ταλαιπωρούν: "σ`αγαπώ", "έρχομαι στις πέντε", "δεν θα ανεβώ. Αντιπρόσκληση".
Δεν θέλησε να προσθέσει ούτε μια
λέξη. Κάτι στριφογύριζε στο μυαλό του. Μα το `διωξε, χωρίς επιστροφή, η μαγεία
της ανάγνωσης. Η μαγεία της ανάμνησης.
σημείωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου