Το ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών

 "..Τότε θάπρεπε νάταν που μας έπιασε βροχή
Ανάβοντας τσιγάρο είδα το πρόσωπό σου
στο τζάμι της βιτρίνας
Κάτι ψιχάλες πέσαν στα μαλλιά σου και το σβήσανε.."
 

Άρης Αλεξάνρου

Ο Άρης Αλεξάνδρου ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής. Το ΚΙΒΩΤΙΟ το ένα και μοναδικό μυθιστόρημα του, θέτει το ζήτημα που τον απασχόλησε : "η συζήτηση και η κριτική σκέψη. Το όχι στα θέσφατα" , όπως σημειώνει η σύντροφός του Καίτη Δρόσου.  Αφήνει τρεις ποιητικές συλλογές ["Ακόμα τούτη η άνοιξη" Γκοβόστης 1946, "Άγονος γραμμή" 1952 και "Ευθύτης οδών " Homo humanus 1959], τα δοκίμια με γενικό τίτλο "Έξω από τα δόντια" Βέργος 1977 και το  σενάριο "Ο λόφος με το συντριβάνι" Βέργος 1977. Το μεταφραστικό του έργο είναι μνημειώδες. 

Ο λόγος του Άρη Αλεξάνδρου καθάριος:  "Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. Όπως το έχω ξαναπεί, Δεσμώτης τήδε ίσταμαι τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος. Έχω περάσει από  τα ξερονήσια και τις φυλακές, νοιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νοιώθω αλληλέγγυος και  συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων".  

Η σύζυγος του ποιητή, Καίτη Δρόσου, μιλά για τους γονείς του, την καταγωγή του από την Ε.Σ.Σ.Δ, τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα, τις δυσκολίες επιβίωσης που αντιμετώπισε και το γάμο τους. Σημαντικό μέρος της παρουσίασης της ζωής του λογοτέχνη καλύπτουν η περιγραφή των ιδεολογικών του προσεγγίσεων και διαφωνιών ως προς την κομμουνιστική ιδεολογία και πρακτική, η ζωή του στην εξορία και στις φυλακές κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, οι δυσκολίες επιβίωσης στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας του 1967, αλλά και στο Παρίσι όπου τότε κατέφυγε, αναγκαζόμενος να εργάζεται σε κάθε είδους επάγγελμα προκειμένου να βιοποριστεί. Παραγωγή "Παρασκήνιο" ΕΡΤ 1986

Θερμές ευχαριστίες στην καλή φίλη Σοφία Λιλιμπάκη για την φωτογραφία και το εισαγωγικό απόσπασμα του ποιήματος του Α.Α. και στον καλό επίσης φίλο Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη.

Όμως τώρα τον ξέρουμε

Τον άνεμο που σκουπίζει τα χρόνια μας

Και το πράσινο φύλλο

Που ανάβεις την πίπα σου

- Τώρα που φτάνουνε τα χέρια μας

ως τα δικά σου.

Καίτη Δρόσου

Τι να γυρεύουν Ανοιξιάτικες Ώρες στα μέσα του Φθινοπώρου;