Καθρέπτης

γράφει ο Α.ΣΤΕΓΟΣ

Η επιστροφή στην φθινοπωρινή καθημερινότητα, έχει ήδη απομακρύνει τις λειψές διακοπές, μένει μόνο η γεύση ενός όψιμου ... ροδάκινου. Η εποχή κρύβει μια ενέργεια και επιχειρεί να μεταδώσει τα χρώματα της, σε μικρές καταστάσεις, σε τυχαίες συναντήσεις, σε μύχιες σκέψεις, σε ανομολόγητες πράξεις. Κρύβεται η εποχή στην  παράταση του καλοκαιριού, μα είναι κοντά, οι φυλλοβόλοι θάμνοι θα χάσουν τα φύλλα τους, οι χαμένοι φίλοι θα έρθουν με νέες εξομολογήσεις. Η ζέστη σε οδηγεί στην αναζήτηση μα η υγρασία των ημερών, σε παρακινεί στη συζήτηση. Ή στην εκμυστήρευση... Ενίοτε, η ανάγκη διεκδικεί ένα χώρο δημόσιο. Επιχειρεί την προσέγγιση με τον άγνωστο Άλλον. Τότε, η ανάγκη της εκμυστήρευσης γίνεται κατάθεση.

Έλαβα προχθές – γι αυτό η αργοπορία κε Εκδότα - μια απρόσμενη επιστολή από τον παλιό μου φίλο και συνάδελφο Α.Ν.Χελιδώνη. Ο φίλος μιας πρώιμης νιότης, με παρακαλεί να δημοσιεύσω στην στήλη μου, το ποίημα του Μανούσου Φάσση,  F A I  R   P L A  Y, το οποίο άλλωστε καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της επιστολής - δεν ενδιαφέρουν τα καλά του λόγια , οι ευχές για τη σύζυγο μου και η απάντηση του σε μια προσωπική εκδούλευση, που προ έτους του είχα ζητήσει.  

Αποδέχομαι την πρόταση,  έχω υπόψη μου την κρίση του Η. ΡΟΔΗ(1), «τρυφερή και αγγελική η Ποίηση του Μ.Φ., μπορεί να χρωστά κάτι στον Σολωμό και στον Ρίλκε, δεν παύει όμως, να είναι μια γνήσια και υπεύθυνη λυρική κραυγή μέσα στους ταραγμένους και αλλοπρόσαλλους καιρούς μας » και επαναφέρω και δημόσια την ευχή ο φίλος Α.Ν.Χ. να αποκτήσει μια μονιμότερη σχέση με την Πυξίδα μας...

FAIR PLAY

          Tω φίλω Μ.Αν.

Πόσες χιλάδες ώρες πέρασαν με συνεδρίαση,

σ`αχτίδες, κόβες και κομματικούς πυρήνες,

στο τέλος πάθαμε χρονία  νικοτινίαση

κι ο πονοκέφαλος ούτε περνούσε μ`ασπιρίνες.

 Μάθαμε απ`όξω -βασικά- όλα τα προβλήματα

και την αναγκαιότητα της πάλης  

και γίναμε τα δακτυλοδειχτούμενα τα βλήματα

κρατώντας τον Μάρξ - Έγκελς υπό μάλης.

 Μέρα τη μέρα θα `ρχονταν η Επανάσταση

και περιμένοντας πέρασαν τα χρόνια

κι όμως σ` το λέγαν οι γονείς σου « ας` τα συ

πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα  κωθώνια»

Πάντοτε ο καπιταλισμός βρίσκει περάσματα

και ξεπερνά τις δύσκολες τις κρίσεις.

Κι ένα πρωί : «Απαγορεύονται τ άσματα

και κοπιάστε στο τμήμα για ανακρίσεις».

Τώρα να σπάσεις δεν μπορείς πιά, σε χρωμάτισαν

και σ`έχουν σαν τον ποντικό μέσα στη φάκα

και δεν ξεφεύγεις από του χαφιέ το μάτι σαν

συναναστρέφεσαι τον καθ`ένα μαλάκα.

...........................................................................................

Δεν άκουσες ποτέ τη μάνα σου την άγια

σ` ενοχλούσε και σένα το κατεστημένο,

δεν είδες γύρω σου χιλιάδες τα ναυάγια

δεν το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο.

Αυτό είναι το ποίημα - επιστολή που έλαβα. Επιτρέψτε μου -πολυπληθείς μου αναγνώστες - να συμπληρώσω μια ακόμα κρίση για την ποίηση του Μ.Φ. , από τον μελετητή του Μ.Αναγνωστάκη - στον οποίο αφιερώνεται το ποίημα - και αυτή ακριβώς την κρίση να την στείλω ως μια πρώτη ερώτηση στον δικό μου φίλο Α.Ν.Χ., ως συνέχεια της δημόσιας  επικοινωνίας μας.

Γράφει λοιπόν ο Αναγνωστάκης για τον Φάσση(2) : «Όσο αγγελικός θέλει να το παίζει ο Μανούσος στα ποιήματα του τα προορισμένα για κυρίες ή δεσποινίδες - αντικείμενα των παλιμπαιδικών έως λάγνων φαντασιώσεών του - τόσο φαρμακερός αποδεικνύεται όταν απευθύνεται σε μένα ».  Ας περιμένουμε την απάντηση του...

(1) και (2)  : Από το βιβλίο « Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης » εκδόσεις  στιγμή

σημείωση: δημοσιεύτηκε με τίτλο Συστηματικό παραλήρημα ΙΙ στην εφημερίδα Η ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, τχ.17, Σεπτέμβριος 2003. Εδώ είναι στην τελική του μορφή.