Με αφορμή το σκίτσο του Αντρέα Πετρουλάκη, έγραψα την παρακάτω ιστορία. Έτσι, γιατί στη ζωή, οι ιστορίες επιστροφής κρυβούν αισθήματα, που δεν μπορούν να νοιώσουν οι επαγγελματίες, οι τεχνικοί της εξουσίας...
" Πατέρα, βάλε τα πιάτα στο τραπέζι! Πάω για τσιγάρα. Να `χουμε δυό για μετά το φαγητό". Αυτήν ήταν η τελευταία φράση που άκουσε ο θείος Ζαχαρίας από το στόμα του γιού του. Ο Νίκος -είχε εκείνος, όπως και ο πατέρας μου, το όνομα του παππού τους.
Ο Νίκος χάθηκε! Δεν έφαγε ποτέ εκείνο το μεσημέρι με τον πατέρα του, δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής, δεν άνοιξε βέβαια η γη να τον καταπιεί, μα το μαράζι έλιωνε τον θείο Ζαχαρία για είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Το 1983, ο Νίκος έστειλε το πρώτο του τηλεγράφημα. "Φθάνω τη Δευτέρα Αθήνα. Τετάρτη θα είμαι πίσω στο χωριό. Θέλω να δω όλους τους συγγενείς. Σε φιλώ! Ο γιός σου!".
Με λόγια δεν περιγράφονται τα αισθήματα του θείου, αλλά οι ετοιμασίες της γιορτής, της επιστροφής ξεπέρασαν τα όρια του μικρού χωριού και ακούστηκαν σε όλη την επαρχία. "Ο Νίκος του Ζαχαρία ζει και έρχεται..."
Κανείς δεν τον ρώτησε γιατί...Κανείς δεν τον ρώτησε διότι... Κανείς δεν τον ρώτησε τίποτα. Τα τραπέζια στρώθηκαν, φαγητό, κρασί και φωτογραφίες. Παλιές ασπρόμαυρες του Νίκου, νέες έγχρωμες της γυναίκας του, των παιδιών του, της περιουσίας του.
Κουβέντα για τα είκοσι προηγούμενα χρόνια, λίγες λέξεις για τη ζωή εκεί, στην μακρινή χώρα, συγκίνηση, φιλιά και πολλές ευχές!
Την τρίτη μέρα ετοίμαζε ήδη τις βαλίτσες της επιστροφής. " Η Irene και τα παιδιά με περιμένουν. Χάθηκα μια φορά ως γυιός, να μην χαθώ τώρα ως σύζυγος και ως πατέρας", είπε και φίλησε τον γερό-Ζαχαρία! Τον σφικταγκάλιαζε και εκείνος, ήταν μαζί η πρώτη και η τελευταία φορά.
Στο αεροπλάνο της επιστροφής έμαθε τα κακά νέα. Ο πατέρας του πέθανε. Άλλαξε σταθμό και επέστρεψε. Τον φίλησε για στερνή φορά μέσα στο φέρετρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου