Η... αγαπημένη μας νηπιαγωγός

 

Στην έξοδο του Σαββάτου -ένα θεατρικό έργο με σκηνικό ένα μπαρ ήταν μια γοητευτική πρόταση- είχαμε μια θαυμαστή συνάντηση. Μια γλυκιά κοπέλα με λαμπερό χαμόγελο μας κίνησε το ενδιαφέρον. Η μνήμη μας λειτούργησε: η κυρία δεν είναι νηπιαγωγός αλλά η... αγαπημένη μας νηπιαγωγός, από τα χρόνια του παιδικού σταθμού. Ανταλλάξαμε ευχές για "καλή δύναμη", είδαμε  την παράσταση, δώσαμε την υπόσχεση να την επισκέφτουμε σύντομα. Εργάζεται ακόμα στον ίδιο δημόσιο παιδικό σταθμό. 

Στέλνω τα χαιρετίσματά μου με ένα μικρό κείμενο από τον παγωμένο χειμώνα του 2012. Ο μικρός ήταν τότε μαθητής, δεύτερη χρονιά στον...παιδικό! 

Α.ΣΤΕΓΟΣ

Δεν είναι η πρώτη φορά που η "δουλειά" της, τον ξαφνιάσει  ευχάριστα. Για την ακρίβεια, συχνά βρίσκεται μπροστά σε μια έκπληξη. Μέρες ενός ασυνήθιστου χειμώνα, ένα ινγκλού από μπουκάλια πλαστικά και λευκό τσαλακωμένο χαρτί για οροφή, αντίκρυσε μέσα στην τάξη.  Τα παιδιά δεν έλεγαν να το αποχωριστούν. Έκανε πολύ κρύο εκείνη τη μέρα! 

Μα και την επόμενη, ένας λευκός σκατζόχοιρος από πηλό και οδοντογλυφλίδες ξεπρόβαλε από το σακίδιο του μικρού! Πραγματάκια μικρά -ένα κομπολόι από ζυμαρικά, ένα στόμα με δόντια φασόλια- φανερώνουν μια μέρα παραγωγική, μια δασκάλα που σκέφεται και κοπιάζει. Τα παιδιά είναι χαρούμενα. Το βλέπεις στα μάτια τους και στις ζωγραφιές τους. Κάθε μέρα, απλωμένες στα θρανία τους, καρφιτσωμένες στους τοίχους... Μια αίθουσα ουράνιο τόξο: τα θέματα να διατρέχουν το κάθε σήμερα... Από κάπου πρέπει να πιαστεί "η κυρία", να αρχίσει "το μάθημα"...

[...] Τι να ντυθούν τα παιδιά στις Απόκριες; Μα με χρώματα! Με την παλέτα στο χέρι, το ταλαιπωρημένο πουκάμισο και τον κλασικό μπερέ του καλλιτέχνη, τα αγόρια ζωγράφοι και τα κορίτσια... "πίνακοι". Η δική του χαρά, απερίγραπτη. Τα αγόρια βρέθηκαν απέναντι σε πίνακες υψηλής αξίας. Τα κορίτσια είχαν ντυθεί με έναν Κλιμτ, έναν Καντίνσκι, έναν Ακριθάκη... Ένα μικρό όλο χάρη...ήταν η Τζοκόντα! Σε δημόσιο παιδικό σταθμό μια δημιουργική νηπιαγωγός -με σύμβαση έργου- καλλιεργεί τη φαντασία των μικρών μας παιδιών.

Εκείνα βέβαια, δεν γνωρίζουν ότι αύριο μια απόφαση, ενός υπουργού μπορεί όχι μόνο να στερήσει την εργασία από την "κυρία" τους, αλλά και τη χαρά να είναι όλα μαζί Εμείς; Πρώτα το αυτονόητο! Να της εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας...[ο ίδιος το έκανε...] Να έχομε το νου μας... απένταντι στις άγνωστες -για όλα τα παιδιά του κόσμου- λέξεις και πράξεις των μεγάλων... Δεν είναι λίγο μικρά παιδιά -ούτε πέντε δεν είναι ακόμη- να έρχονται σε επαφή με την ανατρεπτική και ζωογόνα τέχνη.

[...] στην επιστροφή για το σπίτι μίλησαν ακόμη λίγο για τον Ακριθάκη. Όταν έμεινε μόνος δυό πράγματα στριφογύριζαν στο μυαλό του... Ο ίδιος στα πέντε του δεν είχε ακούσει τίποτα και για κανέναν ζωγράφο. Ο στίχος του Γκόρπα, "δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα"

Ηράκλειο, 18.02.2012

σημείωση: την φωτογραφία του εισαγωγικού την "έκλεψα", για την περίσταση, από την καλή μου φίλη Λιλή Σφήκα Παπαγιαννάκη. Ο πίνακας είναι του Αλέξη Ακριθάκη.