Οι λοιποί συγγενείς

"Το πρώτο της βιβλίο, μια σειρά από 12 συναρπαστικά διηγήματα, παρουσίασε χθες το απόγευμα η Κατερίνα Επιτροπάκη στο Ηράκλειο. Πρόκειται για 12 μικρά αλλά συγκλονιστικά διηγήματα, στα οποία η συγγραφέας καταπιάνεται με τις ανθρώπινες καταστάσεις, σχέσεις και συναισθήματα!". 

Με τον τρόπο αυτό οι στήλες του καλού ειδησιογραφικού site youpress κάλυψαν την παρουσίαση του βιβλίου.

Η Επιτροπάκη έγραψε, το καφενείον "Στου ΤΣΙΟΥ" μας φιλοξένησε, φίλοι και συγγενείς μας τίμησαν. Καλοτάξιδο και ευπώλητο! Η δική μου συμβολή στην βραδιά  ήταν  το κείμενο, που ακολουθεί: 

Οι τίτλοι στα «Περιεχόμενα» άμα τους διάβαζες στη σειρά, φτιάχναν ένα καινούργιο ποίημα- το πιο όμορφο ποίημα, χωρίς λόγια περιττά, χωρίς φιλολογία, χωρίς φτιασίδια. [Μ. Αναγνωστάκης]

Με την Κατερίνα, στο ταζεάκι του ΤΣΙΟΥ. Στο βάθος ο ίδιος.

Έτσι, με τον τρόπο του ποιητή διάβασα την πρώτη φορά τα δώδεκα διηγήματα της παρούσας έκδοσης:

Οι λοιποί συγγενείς αποκαμωμένοι στη θλίψη τους, τσακισμένοι στην ανυπαρξία, αναζητούν Κοσμά και Δαμιανό, μια λέξη να ανταλλάξουν για την απώλεια. Τον χωρισμό. Του έρωτα και του θανάτου.

Στο απέναντι μπαλκόνι ένα ζευγάρι που ευτύχησε μαζί, φωτογραφίες έχει ζωντανές από γιορτές και πένθη, γιομάτη η ζωή τους. Κι ο ξενόφερτος άγιος, στη μέση του Φλεβάρη, κουτσός κι αυτός –του Αγίου Βαλεντίνου- ξώφαλτσα περνάει, βέλος είναι που σκίζει μοναξιές.

[ Στην άλλη μεριά της πόλης ] οι «παστρικές» ξεχνούν τη δική τους ιστορίες και δείχνουν την απόρριψη στο πρόσωπο του ξένου, την ίδια ώρα που σε τάξη σχολική ένας καθηγητής, σεμνός και μετρημένος, αφήνει για πρώτη –όχι όμως και για τελευταία – αφήνει για πρώτη φορά τη ζωή του να κυλήσει στα πόδια ενός δεκαοκτάχρονου κοριτσιού. Αφήνει τη ζωή του στην αγωνία του σώματος, στα βάσανα του κορμιού.

Εκεί, στα στέκια της πόλης ένα αντάμωμα συντελείτε, οι νεαρές συμμαθήτριες του Θηλέων, με το χρόνο αναμετρούνται, με την καθημερινότητα. Δίνουν ραντεβού στην Παραλία  -εκεί που η νεότητα αυθαδιάζει με όπλο τα νιάτα της.

Κάθε Σεπτέμβρη, η Έλλη φτιάχνει μια λίστα των δικών της στιγμών, ημερών και χρόνων, λογαριάζεται με τον χρόνο, τα χρόνια, τη μοναξιά της.  Τις επιλογές της. Την άρνηση της να ενταχθεί στην κανονικότητα που ξένοι έχουν ορίσει και για εκείνη. 

Ταξίδι στο παρελθόν –ταξίδι με χρώμα βυσσινί- σχεδία ένα βιβλίο και σχέδια χαμένα , όνειρα αποσυνάγωγα επανέρχονται στο παρόν και ο αποσβολωμένος Γιάννης πέφτει πάνω στην Βιβή «τη μεγάλη διαδρομή του στα χρόνια τα φοιτητικά». Γυρνάει πίσω στην πραγματικότητα, στη γυναίκα του, στην παράστασή τους μα ένα κομμάτι του λειψό, κουτσό, θαμμένο προσπαθεί να μάθει μια ξένη γλώσσα, προσπαθεί εκ των υστέρων να διδαχθεί  La lingua italiana per stranieri.

Κάτω στην Ερμού – αυτός, εσύ κι εγώ – συναλλαγές, ανταλλαγές, δυό στιγμές προσωπικές του παρελθόντος στο φακό του τοκογλύφου, να πυροδοτήσουν επιχειρούν το τραπέζι των άνεργων Χριστουγέννων.

Τις συνήθειες μας διακόπτει μια σιωπή. Χρόνων, συναισθημάτων, αρνήσεων. Μαμά, μ`  ακούς; Ο θάνατος κλείνει κάθε υποψία απάντησης.

Η Μαρίνα και ο Απόστολος διαβάζουν Επιτροπάκη

Με τρόπο λιτό, προτάσεις μικρές, λόγο κοφτό, η Επιτροπάκη απλώνει τους ήρωες της στην πόλη. Διηγήματα της πόλης, αστικά διηγήματα –όπως και οι εκδόσεις ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ σημειώνουν, συνθέτουν αυτή τη συλλογή. Η πόλη παραμένει απούσα, σπανίζουν οι περιγραφές της, δίδονται στοιχεία σήμανσης,  χαράσσεται ως φόντο για να προβληθούν τα πρόσωπα. Είναι το πρώτο χαρακτηριστικό που διατρέχει όλα τα διηγήματα της έκδοσης.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η πολιτική. Υποδόρια, άρρητα διατρέχουν τα διηγήματα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η καθυστέρηση, οι φοβίες, η αγανάκτηση, η απόρριψη, η ανασφάλεια. Η Επιτροπάκη έχει συνδέσει τη ζωή της με το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς – δεν είναι η Βιβή από το αγαπημένο μου διήγημα. Όλοι όσοι βιώσαμε την ένταξη στην ιστορική αυτή διαδρομή θυμόμαστε το παλιό αλλά και ισχυρό, ακόμα και στις μέρες μας το προσωπικό είναι και πολιτικό. Όλα πολιτικά είναι… Οι λοιποί συγγενείς, ο παππούς θαυμαστής του Αντρέα, η συμμαθήτρια που δηλώνει ότι «τα παιδιά μας είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη», αποτυπώνουν όψεις, προσεγγίζεις και λύσεις για τα ζητήματα που απασχολούν σήμερα την Ελλάδα. Κρατώ την ιστορία «απέναντι μπαλκόνι» όπου στις εικόνες από δύο ψεύτικες Ελλάδες, η Επιτροπάκη πλέκει έναν αληθινό έρωτα.   

Το τρίτο είναι η έλλειψη. Ματαιωμένες επιθυμίες οι ιστορίες της συλλογής. Τα δύο μεγάλα θέματα - ο έρωτας και ο θάνατος- είναι παρόντα, διατρέχουν τα διηγήματα της έκδοσης. Κανείς δεν μπορεί να γίνει...ήρωας αν δεν ξεχάσει, αν δεν του λείπει, αν δεν χάσει κάτι. 

"Τυχαίες συναντήσεις, επαναφέρουν τον παρελθόντα χρόνο. Σκόρπια σπίρτα, ικανά να δώσουν φως, σε αποσυνάγωγες συμπεριφορές, δάνειου ενεστώτα", είχα γράψει παλιότερα. Η Επιτροπάκη αποδίδει τέτοιες  στιγμές... Όπως η ζωή, η πολιτική, ο έρωτας δεν είναι ευθείες διαδρομές, μα τεθλασμένες, έτσι θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα  επαναφέρει τον ήρωα  στην πραγματικότητα.

Άνοιξα με Αναγνωστάκη, κλείνω με Μάνο Χατζιδάκι: "Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί"...

 

υγ. Για το βιβλίο, την παρουσίασή του, για την Κατερίνα, για όλους έγραψε -με τον τρόπο του- ο φίλος μας, κ. Βασίλης Ζεβελάκης. Μας τιμά και τον ευχαριστούμε δημόσια...