Τα δεύτερα, δικά μου! [11.10.2014]

Κλείνουν κύκλοι και μένουν σημάδια. Η πόλη βάζει τα καλά της. Μια βροχή ζωογόνα. Το χώμα μουσκεύει, η σκόνη χάνεται, μια λεμονιά υποδέχεται το φθινόπωρο. Μια γιορτή έρχεται στο φως. Το καλοκαίρι, φέτος, έκρυβε πολλά μυστικά. Ο γενέθλιος μήνας πολλές αλήθειες. Τώρα, η καθημερινότητα είναι ωχρή.

Τα δεύτερα, δικά μου!...Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

  

υγ.1 διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

υγ.2 Ακόμα πιο κοντά στην γενέθλια γειτονιά με οδηγούν τα βήματά μου.

Α.ΣΤΕΓΟΣ [11.10.2014]

 

1. H Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) αποσκοπεί σε μια ενιαία αγορά ΗΠΑ-ΕΕ. Η συμφωνία αυτή προβλέπει ουσιαστικά την εναρμόνιση των προδιαγραφών της αμερικανικής και ευρωπαϊκής αγοράς ελαχιστοποιώντας τους «φραγμούς». Ωστόσο αυτοί οι «φραγμοί» που εντοπίζει αυτή η συμφωνία είναι τα πολυτιμότερα κοινωνικά κεκτημένα μας όπως τα εργασιακά δικαιώματα, η διατροφική ασφάλεια, οι περιορισμοί στη χρήση τοξικών χημικών, ο σεβασμός του ψηφιακού απορρήτου και πολλά πολλά άλλα. Με άλλα λόγια, το διακύβευμα δε θα μπορούσε να είναι υψηλότερο.

Το ζήτημα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο λαμβάνοντας υπόψη ότι σε περίπτωση διαφορετικών προτύπων σε ένα προϊόν μεταξύ των δύο ακτών του Ατλαντικού, υιοθετείται αυτό με το χαμηλότερο κόστος χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των καταναλωτών. Επιπλέον, οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών, όλα τα έγγραφα είναι απόρρητα και δεν υπάρχει κανένας δημοκρατικός έλεγχος στη διαδικασία από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή άλλο εκλεγμένο όργανο.

 

Η συμφωνία προβλέπει την παράκαμψη των ευρωπαϊκών δικαστηρίων σε περίπτωση αντιδικίας μέσω του ISDS (Investor-State Dispute Settlement) το οποίο θα δίνει την δυνατότητα σε πολυεθνικές να μηνύουν τα κράτη όταν περνάνε νομοθεσίες που είναι αντίθετες με τα συμφέροντά τους. Αυτή η ρύθμιση γίνεται ακόμη πιο προβληματική δεδομένου ότι δε θα έχουν αυτό το δικαίωμα ούτε κράτη, ούτε πολίτες παρά μόνο οι πολυεθνικές! Ειδικότερα, πολυεθνικές μπορούν να προσφύγουν σε αυτή την επιτροπή που αποφασίζει αμετάκλητα και μπορεί να επικυρώσει πρόστιμα πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κυβερνήσεις που απλά τηρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας που προβλέπει η ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία Μιλάμε δηλαδή καθαρά πλέον για ολοσχερή κατάρρευση του κράτους δικαίου, της δημοκρατικής αρχής της λογοδοσίας και κατ' επέκταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, στο βωμό της κερδοσκοπίας (και όχι κερδοφορίας) μιας χούφτας πολυεθνικών.

Με αφορμή αυτή την πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Πράσινων για επαγρύπνηση, έχουμε χρέος ως πολίτες της Ευρώπης να απαιτήσουμε σεβασμό στα εργασιακά, περιβαλλοντικά και δημοκρατικά μας κεκτημένα. Το μέλλον είναι πάντα στα χέρια μας! 

2. Θα σε περιμένω όσο καιρό χρειαστεί... Φράση δάνεια από ερωτική επιστολή της Εντίτ Πιάφ προς τον Δημήτρη Χορν. Εκείνη ήταν 31 ετών και εκείνος 25 όταν συναντήθηκαν στην Αθήνα το 1946... 

Για την Εντίτ Πιάφ η χρονιά εκείνη  ήταν  καθοριστική: το τραγούδι «La vie en rose», που η ίδια είχε γράψει έναν χρόνο νωρίτερα, είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Ζει με πάθος τον έρωτα με τον ... Απόλλωνα που ανακαλύπτει στην Ελλάδα... και τον καλεί να τη συναντήσει στο Παρίσι, λέγοντάς του ότι «θα σε περιμένω όσο καιρό χρειαστεί», μια που, όπως η ίδια έγραφε, «δεν έχω αγαπήσει άλλον άνθρωπο όσο εσένα. Σ΄ αγαπώ όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά!».

Κρατώ το πάθος... Άλλωστε, ο ίδιος Χορν αν και δεν μίλησε ποτέ για τη γνωριμία του με την Πιάφ φαίνεται ότι πολύ αργότερα συζητώντας με φίλους αναφέρθηκε χαμογελώντας στο περιστατικό: Θυμήθηκε ότι είχε δεχθεί ένα τηλεφώνημα από τον Υβ Μοντάν, ο οποίος και τον προειδοποιούσε να μην κάνει σχέση με την Πιάφ « για να μη σε βρουν σε κανέναν υπόνομο...».

Κρατώ την φλογερή εξομολόγηση της Πιάφ... Την άρνηση του Χορν; Κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τα πραγματικά γεγονότα. Ίσως μόνο τα γράμματα της... Η ιστορία αυτή, με άρωμα σελίδων αλληλογραφίας, το άρωμα του έρωτα, του πάθους, του πόθου του ανεκπλήρωτου, μπορεί να οδηγεί στα κομμάτια που λείπουν... 

Στην δύσβατη αυτή διαδρομή, ανιχνεύσεις και απόπειρες, να πιάσω ένα όνειρο. Να ξυπνήσω μαζί της. Να ακουμπήσω στον ώμο της... Εκεί στον μυστικό της κρυψώνα να χαθώ. Στέλνω δελτάρια όνειρων. Πληγώνουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες... σκοτώνουν οι ανεπίδοτες επιστολές.

3. Πληγώνει η απώλεια. Πληγώνει διπλά όταν κτυπά διπλά και δίπλα σου...Πληγώνει η απώλεια δικών σου ανθρώπων... Στις 14 Οκτωβρίου συμπληρώνονται έξι χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Οικονομάκου και του Νίκου Πάντζαλη. Από το προσωπικό μου αρχείο ανασύρω ένα μικρό κείμενο, που είχα γράψει τότε την ημέρα της κηδείας τους...

[...] Κηδεύτηκαν σήμερα - με μια ώρα διαφορά - ο Νίκος Οικονομάκος [γεν. το 1923] και ο Νίκος Πάντζαλης [γεν. το 1952]. Η Καισαριανή είναι η τελευταία "κατοικία" για τον Νίκο - άλλος Σεβάχ στις θάλασσες και στις μπόρες από δεκαέξι χρονών... στην κατοχή μέλος της ΟΚΝΕ, στο Ελ Αλαμέιν εθελοντής,  σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο ενιαίο ΚΚΕ, στην εξορία για 17 χρόνια, στην ΕΔΑ,  στην παρανομία και στο εξωτερικό την περίοδο της δικτατορίας, στο ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ μετά τη διάσπαση του `68... Γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του "ΣΕΒΑΧ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ": " Όταν θα φτάσει η ώρα μου, θα φύγω με την πεποίθηση ότι δεν ήρθα στη γη μόνο για να την κοπρίσω ".

Η γη της Θεσσαλονίκης "δέχθηκε" τον Νίκο, τον δραστήριο πολίτη, από τα νεανικά του χρόνια στις γραμμές  του ΚΚΕ, μετέπειτα στέλεχος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ , γραμματέα του ΣΥΝ της Σαλονίκης, ιδρυτικό στέλεχος  του Ομίλου Προβληματισμού και Παρέμβασης «ΑΡ. ΣΗ.» (Αριστερά Σήμερα),  τον φίλο μας. 

Η απώλεια μας πληγώνει. Ο Νίκος και ο Νίκος αναλώσαν την ζωή τους στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου. Ίσως να "έφυγαν" με τούτο το παράπονο. Κάποιοι επιμένουν και  συνεχίσουν... Μένουν με την απώλεια: τον Οικονομάκο και τον Πάντζαλη δεν θα τους συναντήσουμε σε κανέναν άλλο κόσμο γιατί ξέρουμε [όπως το ήξεραν και εκείνοι] ότι άλλος κόσμος δεν υπάρχει. Τούτη η πεποίθηση τους  ώθησε  να πασχίσουν τόσο για την προκοπή αυτού - του μοναδικού [και τόσο άδικου] κόσμου.  

Τούτη η πεποίθηση ωθεί και εμάς...  

4.  Νερό ποτιστικό [...] στην ξηρασία τούτων των καιρών μπορεί να τρέξει καθαρό ποτιστικό νερό; Νερό για να συνδράμει νέους σπόρους και νέους καλλιεργητές.[...] Με αυτές τις σκέψεις θα ακολουθήσω την πράξη  του Σπύρου Λυκούδη, στην παρουσίαση της  νέας πολιτικής πρωτοβουλίας του χώρου της μεταρρυθμιστικής αριστεράς.  Με τη βάσιμη αισιοδοξία ότι ο ίδιος τουλάχιστον γνωρίζει τα ευεργετικά αποτελέσματα της... αμειψισποράς.

5. Ένα θηρίο στο χαρτί ζωντανό όχι από αυτά τα ζωγραφιστά. Απόλυτα σουρεαλιστικό. Κάτι σαν την αυτόματη γραφή των Νταλί , Μπουνιουέλ ή του Α. Εμπειρίκου…Τα χρώματα μου χυμένα έξω από την παλέτα της ζωγραφικής διασκορπούνται ανάκατα στο χείλος της ζωής . Παρασύρονται , συνωθούνται , εξαϋλώνονται . Καπνίζω … Αλήθεια μπορεί  να χρωματιστεί ο καπνός ; οι αισθήσεις ,το φως του δωματίου από μια σόμπα αλογόνου ; Ακόμα μια κρύα έλλειψη – το λίγο του κόσμου – μπορεί κα καλυφθεί από ένα εργαλείο ζεστού αέρα ; Από ένα μακρινό χάδι όμως;

Στέλνω – αντί κειμένου – σε χαρτί περιτυλίγματος χρώματος μπλε :

Ένα πακετάκι καραμέλες « φρούτο του πάθους » , ανεξερεύνητο στη βιβλιογραφία δένδρο … χυμούς παράγει χωρίς τέλος μα ούτε και αρχή .

Μια ενυπόγραφη φωτογραφία , πάντα μιας άλλης παρελθούσης εποχής , κουνημένη από το χρόνο του πραγματικού , το βάθος της μνήμης , τέσσερις μετακομίσεις… ονείρων .

Συγκολλητική ύλη , να κολλήσεις το όνειρο σου και να το επιστρέψεις αυθημερόν στο παρόν . Φοβούνται τα όνειρα ; μόνα στο χάος του μέλλοντα σου ; Στις μουντζούρες του χθες ;

Ένα πόστερ από πίνακα της ρώσικης πρωτοπορίας , χωρίς καμιά δικαιολογία .

Θέλησα ακόμα την απώλεια να στείλω , μα δεν μπόρεσα . Μάτωσα, προσπάθησα – έτσι βασανιστικά, επίπονα – μα δεν μπόρεσα . Κοινά δαιμόνια την κράτησαν έξω από το προτεινόμενο σχήμα της λύπης .

υγ. Ζωγραφίζοντας με τα μάτια

Εκείνο το βράδυ

σε θυμήθηκα  καθώς έφευγες αναζητώντας το αύριο.

Στη γωνία του «Καφεθέατρου»

Να μη μιλάμε να σκεφτόμαστε το χθες.

Θα ήθελα τόσο να μείνεις.