γράφει ο Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
Στο πατρικό μου, ενώ η μάνα κοιμάται
καπνίζω στο μικρό κουζινάκι. Απέναντι μου μια παλιά φωτογραφία που την βλέπω τόσες
δεκαετίες που πια δεν της έδινα σημασία. Ο παππούς και η γιαγιά. "Φωτο Αστήρ" μεγεθύνσεις. Δύο φωτογραφίες ταυτότητας που ενώθηκαν
άτεχνα, μετά τον θάνατο εκείνου. Δεν είχαν βγει ποτέ μαζί φωτογραφία.
Πέθανε νωρίς και δεν τον γνώρισα.
Ήρθε από Μικρά Ασία βαριά τραυματισμένος από την σπάθα ενός τσέτη για να
πεθάνει σε ελληνική εξορία ποτισμένος μουρουνόλαδο.
Εκείνη γυναίκα κοντή, αεικίνητη, σταφιδεργάτρια. Την μικρή τους κόρη μέσα στην κατοχή την βάφτισαν Οκτωβριανή με νουνό έναν καπετάνιο του ΕΛΑΣ και τριγύρω ένοπλους. Άφησε τα δυό της κορίτσια σε συγγενείς και πήρε το δρόμο της εξορίας.
Την
κατάφεραν να υπογράψει δήλωση λέγοντας πως η μικρή πεθαίνει. Δεν το συγχώρησε
σε κανέναν, ούτε στον εαυτό της φαντάζομαι.
Και
τα δυο της κορίτσια παντρεύτηκαν χωροφυλάκους.
Από τότε την θεία μου την φωνάζουν Νίτσα
σημείωση: Ο φίλος Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος γράφει και δημοσιεύει. Είναι τιμή για το "τετράδιο εξόδου" να φιλοξενεί αυτό το σπάνιο διαμάντι. Η φωτογραφία είναι του ίδιου, διακρίνεται μάλιστα και η...κόκκινη υπογραφή του. Ανακαλύπτουμε τη "δουλειά" του στο "Εινονοστοιχεία και λέξεις". Άνθρωποι όπως ο Παναγιώτης δεν χωρούν σε στοιχεία βιογραφικών σημειωμάτων. Τα καθιστούν ανεπίκαιρα μέρα με την ημέρα με τις πράξεις τους.
Διαμάντι σπάνιο και όχι απλώς διαμαντάκι, Αντώνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαμάντι σπάνιο! Το διορθώνω αμέσως, φίλε Γρηγόρη. Όσο το διαβάζω και με τη βοήθεια της παρατήρησής σου... Σε ευχαριστώ θερμά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω θερμα φιλε Αντωνη για τα καλα σου λογια και για την παρουσιαση. Ευχαριστω γρηγόρη στ. για το σχολιο σου. Να ειμαστε καλα να επικοινωνουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είμαστε καλά να ανταμώνουμε! Καταρχήν μέσα από τον παγκόσμιο ιστό...Αν μπορώ να φέρω την κουβέντα στα μέτρα του φωτογράφου, εδώ έχουμε ένα παράδειγμα από τον ευρυγώνιο στο σημείο. Τέτοια σημεία -στο blog του Γρηγόρη τα συναντάμε- αξίζει να τα αναδεικνύουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή