Τα δεύτερα, δικά μου! [20.03.2014]

Στο "Τake Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 20. 03.2014 ]

1.Συνομιλία με την ποίηση τεσσάρων Κρητών ποιητών, του Κωστή Φραγκούλη, της Ρέας Γαλανάκη, του Χρίστου Ρουμελιωτάκη και του Ιωσήφ Βεντούρα, διοργανώνει το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Η εκδήλωση θα γίνει τη Δευτέρα 24 Μαρτίου στις 6.15 το απόγευμα στην αίθουσα Ανδρόγεω του Δήμου Ηρακλείου.

Διαμεσολαβητές στη συνομιλία με την ποίηση των τεσσάρων ποιητών θα είναι οι Οδυσσέας Τσαγκαράκης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Μαρία Φραγκιαδάκη, επίτιμη λυκειάρχισσα, Ελένη Κωβαίου, (Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Κρήτης) και ο Γιάννης Δημητρακάκης, επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Έκαμα μια στάση στο ποιητικό ανθολόγιο του "εδώ είμαστε" και ανέσυρα ένα παλιότερο κείμενό μου για την ποίηση στην καθημερινή ζωή...

2. [...]γράφουν τις επιθυμίες τους, κάνουν έτσι ένα δελτίο "τύπου" και το στέλνουν. Στην εποχή της εικόνας, της ταχύτητας, των social media, όλο και κάπου θα το δουν δημοσιευμένο. Η χαρά τους μεγάλη. Επικοινώνησαν με τους εαυτούς των, πεισμένοι για την επιτυχία, επιστρέφουν στην απομόνωσή τους. Από επαγγελματική διαστροφή [1] το διαβάζω. Σκέφτομαι να απαντήσω. Μα σε ποιούς να γράψω;  Στους "Αλληλέγγυους Πολίτες Μεραμπέλλου"...

 

Ξεπερνώ την ουσία των "λόγων" τους -τι πραγματικά να γράψω απέναντι στο μίγμα του εθνολαϊκισμού, "των θυσιών των προγόνων", "της εθνικής παλιγεννεσίας","της...μαθητιώσας  νεολαίας","της αγανάκτησης" των πλατειών, σήμερα αυτό το "λαϊκό παράδειγμα" καθοδηγεί την πορεία ενός νέου μετώπου...

Τι να γράψω απέναντι στη φράση -καταπέλτη κάθε ιστορικής έρευνας "κανένας Έλληνας δεν αποδέχεται την αμαύρωση των νοημάτων της 25ης Μαρτίου". Για μια στιγμή σκέφτομαι  να τους στείλω έναν ακόμα λόγο για το..."Κρυφό Σχολειό",  για την αναβίωση του στα χρόνια τα σημερινά, στα χρόνια της νέας σκλαβιάς. [παραμένω ήρεμος και δεν το κάνω].

Μένω στον τελευταίο "λόγο" που επικαλούνται -πριν καταλήξουν και καταπλήξουν με την πρότασή τους.  Γράφουν: "θέλουμε να διεξαχθεί  η παρέλαση ανεμπόδιστα".  Αυτό είναι. Για την ταμπακιέρα ούτε κουβέντα... Για τον Μεταξικής έμπνευσης θεσμό των παρελάσεων, ούτε μια λέξη. Ή με άλλα λόγια... έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε. Μόνο που θέλουμε να δούμε... ανεμπόδιστα... να παρελαύνουν τα βλαστάρια μας... Θυμήθηκα ένα παλιότερό μου κείμενο...

Η πρότασή τους με αφήνει αδιάφορο. Ποτέ δεν απέδωσα  τιμές σε πρόσωπα. Είχα από νωρίς μπλέξει με την αγωνία και το άρωμα των ιδεών. Μα δεν αντέχω και για το τέλος αυτού του πρόχειρου σημειώματος θέτω ένα ερώτημα: Άμοιρη ευθυνών η [κάθε] Δημοτική Αρχή και "εξομολογητική" η Εκκλησία; 

[1]κάποτε θα γράψω και γι`αυτήν...

3."Ένα μωρό με δυό κεφάλια", τραγουδούσε πριν χρόνια ο Τζίμης Πανούσης. Ήλπιζε, αλλά ίσως να μην πίστευε στην διαχρονικότητα του πονήματός του. Το σώμα όμως μιας καθυστερημένης κοινωνίας, ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, πολιτικοί και πολίτες που στρεβλά αλληλοσυντηρούνται, παρέχουν το περιβάλλον διατήρησης όλων αυτών των παθογενειών, που επιχείρησε και κατόρθωσε να εκφράσει με έναν στίχο ο καλλιτέχνης... 

Δημοτικές εκλογές 2014 και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα ανακάλυψαν την κοινωνία. Βαρέθηκαν τα παρασκήνια της εξουσίας, του κινήματος, των διαδρόμων και των ψιθυριστών και τώρα αναζητούν, ελπίζουν και παίζουν το χαρτί και το χρίσμα της κοινωνίας. Αύριο θα μας μιλήσουν, ή κατά τις συνήθειές τους θα κουνήσουν και το δάκτυλο, για τους πολίτες.

Είναι γελοία πράγματα. Κάθε παιδί θυμάται το πως γεννήθηκε. Ο δήμαρχος Ηρακλείου γιατί το ξεχνά; 

4.  Σπαράγματα 16+1

1. Θέλω να πετάς…
2. Αναστατώθηκε από την παρουσία της. Χάθηκε πάλι και πάλι…Και άδικο δεν είχε κανένα!
3. Άσε το φως… Τώρα μπορώ ξανά να σ` αντικρίζω, Έρωτα!
4. Αγγιζόμαστε και μοιάζει να μοιραζόμαστε χρώματα.
5. Άρωμα.
6. Βγαίνω από το σπίτι με ένα λουλούδι για καπέλο… Κατεβαίνω στο δρόμο και ζητώ από τους περαστικούς να το ποτίσουν… για να ζήσω. Είμαι τρελός; Είναι αδιάφοροι για τη ζωή; Για τη ζωή μου; Προχωρώ με το βάρος αυξανόμενο. Έρχεσαι από μακριά. Διστάζεις… Ξεριζώνεις το λουλούδι. Ελευθερώνεις τη φύση μου…
7. Έφυγα χωρίς αποσκευές ταξίδι στα μάτια της. Τώρα! Χωρίς γυρισμό. Στα υγρά της  μάτια μαζεύω δροσιές για την έρημο της μοναξιάς.
8. Κυριακάτικο ξύπνημα στον κόρφο της. Το κορμί της αγκάθι στα μάτια μου…
9. Μικρό σπήλαιο στα έγκατα της ηδονής επιζητεί την ολοκλήρωση. Επίπονα.
10. Σηκώθηκε κουρασμένος. Με κείνην τη γλυκιά του έρωτα κούραση. Την αγαπούσε όλη νύχτα στο όνειρο του...
11. Ζωή καθημερινή χωρίς Εσένα.
12. Έχω μια παράλληλη ζωή… [με τη δική μου]
13. Μικρή ιστορία έρωτα – χωρίς τέλος – ζεις με κάποιον που μου μοιάζει ελάχιστα.
14. Στρώνω το κρεβάτι μου με την απουσία σου. Τα δύο μαξιλάρια κείτονται αμήχανα στη θέση τους.
15. Τούτην την εποχή που τα αρώματα αγκαλιάζουν τη γη... επέστρεψα στην πόλη
16.  Εκείνη, όμορφη ίδια η Άνοιξη,

+1. Να ξεχάσεις το αύριο…


5. Ο ποιητής πλάθει μια ιστορία για τα παιδιά που γεννιούνται κάθε μέρα. Οι μικρές αυτές ιστορίες νικούν τον θάνατο. Οριστικά. 

Σπύρος Τσακνιάς [1929-1999]

ΑΛΛΟ ΤΟΠΙΟ



Απόψε θ` αλλάξω τοπίο
θα ζωγραφίσω τόσες λεμονιές
που θα κιτρινίσει ο αέρας    έτσι
τα ωχρά πρόσωπα των πεθαμένων
θα δείχνουν πιο φυσικά
καθώς θα τριγυρνούν στον κήπο με τα πάνινα
            παπούτσια τους
κανείς δεν θα ακούει τα βήματα τους
μόνο τα παιδιά θ` αφουγκράζονται
με μάτια ορθάνοικτα μέσα στο κίτρινο σκοτάδι
προσπαθώντας να διακρίνουν λίγο γαλάζιο
ψηλά στο θόλο του ουρανού
ώσπου να τα πάρει ο ύπνος
μ` ένα ακόμη άλυτο αίνιγμα στο νου.

Το ποίημα "ΑΛΛΟ ΤΟΠΙΟ" ανήκει στην ποιητική συλλογή "ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ" [1992], εδώ από την συγκεντρωτική έκδοση ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1952-1992, εκδόσεις ΣΤΙΓΜΗ, Αθήνα 2000.




υγ. η σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπεί στην εποχή μας, σύμφωνα με την αμίμητη φράση του Michael Harrington, την ‘αριστερή πτέρυγα του πιθανού’.