Τα δεύτερα, δικά μου! [13.03.2014]

Στο "Τake Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 13. 03.2014 ]

 

  

 

 

1. γράφει ο φίλος Γιώργος Τουρλίδης

 

Παρακολουθώ την συνδιάσκεψη, του ενός κλαδιού, της ελιάς. Είναι ιστορική θα τολμούσα να πω. Μπορεί να αποτελεί το κύκνειο άσμα για μια σειρά από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ορισμένες παρεμβάσεις είναι πολύ καλές αλλά είναι και κάποιες που θαρρείς ότι έχει γυρίσει ο χρόνος 10 χρόνια πίσω. 

 

2. γράφει ο φίλος Διονύσης Νοταράκης

Μετά την τοποθέτηση του Γιάννη Σμαραγδή στη θέση του προέδρου του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο κόσμος των τεχνών και των γραμμάτων περιμένει με αγωνία το πόστο που κρατάει η ιστορία για τον Λάκη Λαζόπουλο.



3. Ο ευρωβουλευτής Σπύρος Δανέλλης σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του "Εδώδιμα- Ευρωπαϊκά", που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 17.03.2014 στις 11:00πμ στην  αίθουσα εκδηλώσεων του  Γραφείου  του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα. Από τα πολλά δημοσιεύματα του τύπου [έντυπου και ηλεκτρονικού] αξίζει να διαβαστεί το κομμάτι του κ. Λάμπρου Σταυρόπουλου, στο σημερινό ΒΗΜΑ, με τίτλο "Το βιβλίο του ευρωβουλευτή για τα αίτια της κρίσης και τις προοπτικές"  

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί ένα εξαιρετικό σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη και στην παρουσίαση θα συναντηθούν και τα τρία ιστορικά ρεύματα της πληθυντικής αριστεράς. Με συντονιστή τον κ. Νίκο Μεγγρέλη, για το βιβλίο του Δανέλλη, θα μιλήσουν οι Φίλιππος Σαχινίδης, Σπύρος Λυκούδης και Νίκος Χρυσόγελος. 


Το "τετράδιο εξόδου" το Σάββατο 15.03.2014 και συννενόηση με τον Σπύρο Δανέλλη [με την άδεια του συγγραφέα, δηλαδή] θα δημοσιεύσει ολόκληρο τον πρόλο του βιβλίου, που αποτυπώνει καθαρά τη σκέψη του ευρωβουλευτή μέχρι τα σήμερα.  
  

 

 

4. Μια μικρή παιδική ιστοριούλα για ενήλικες 

 

Ο μικρός δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να φωνάζει: "άλλο... πάκο, άλλο ... πάκο!". Δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να φωνάζει, να γελά χαρά γεμάτος, να αλλάζει το παιγνίδι με μια αγκαλιά, να τρέχει, να χοροπηδά... Η πρώτη επίσκεψη στην περιοχή του Καράβολα γέμισε δημιουργικά το πρωινό του μικρού και αισιοδοξία τον μπαμπά του. Ο τελευταίος έβλεπε μια άξια λόγου αλλαγή. Μια παρέμβαση στην πόλη του, μια ανάσα για το μέλλον...

Είχε -ο μπαμπάς- χωθεί στα παιγνίδια και μόνο θετικές σκέψεις έκανε: Η πόλη αλλάζει, χώροι δημιουργούνται δίπλα σε κάθε γειτονιά. Πράγματα αυτονόητα είναι έστω και καθυστερημένα μια νέα πραγματικότητα!  Οι φωνές των παιδιών άλλα και τα γελαστά πρόσωπα των μαμάδων προσέδιδαν μια ακόμη φωτεινή πηγή στην ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα!

 

η πλατεία Νικαίας, σε καλύτερη κατάσταση, από ότι είναι σήμερα...

Στο δρόμο της επιστροφής -ο μικρός ήδη απολάμβανε τον ύπνο του-  σκέφτηκε ότι ήταν τυχερός: το "άλλο... πάκο" είναι πάλι δυο βήματα από το νέο του σπίτι. Εκείνο που άφησε ήταν ένα μόνο από την πλατεία Νικαίας.  

 

Ο μικρός μπορεί μονάχα να λέει  μια νέα φρασούλα. μα εκείνος ήταν αναγκασμένος να φωνάξει: Δήμαρχε, μη ξεχνάς το παλιό πάρκο.  Η αποκατάσταση του φυσικού χλοοτάπητα στην παιδική χαρά της πλατείας Νικαίας, η αλλαγή των  σπασμένων παιχνιδιών, το κλάδεμα των δέντρων, το βάψιμο των ξύλινων κατασκευών, το πλύσιμο του πλακόστρωτου,  θα το επαναφέρουν στην κατάσταση που το εγκαινίασες. Το οφείλεις στα παιδιά και στους  μπαμπάδες, που δεν πρόκειται να μετακομίσουν στο επόμενο "άλλο ... πάκο".  

 

 

 

5. [...] Ένας τυπάκος -χρόνια προσπαθώ, εντίμως το δηλώνω, να τον ξεφορτωθώ- λέει και λέει συνέχεια -ενίοτε μου γράφει- για πράγματα του σήμερα... Τον ανακαλώ στην τάξη…του χθες, των χρόνων που περάσαμε μαζί. Μα τον ακούω -ακόμα κι όταν δεν μιλάει, τις μέρες που κι αυτός αποτραβιέται στις σκέψεις του- τον ακούω... Στα λόγια του, γεμάτα χρώματα, λόγια γεμάτα αρώματα, προσφεύγω. Μια αγωνία μας ενώνει - ίσως, ναι, οι δρόμοι να είναι διαφορετικοί- η αγωνία να ‘ναι κοινό και μακρύ το ταξίδι μέχρι το μελλοντικό μας λάθος. [...]

 

 

 

 

ΥΓ. Σήμερα είμαστε όλοι Τούρκοι.