Μια ακόμη ευκαιρία χαμένη...

γράφει ο Ανδρέας Γιάνναρος

Δύο λόγια για το πολυνομοσχέδιο.

Ο κεντρικός πυρήνας του είναι διαρθρωτικού χαρακτήρα. Για πρώτη φορά μετά από καιρό αντιμετωπίζονται ζητήματα όπως η διανομή του πλεονάσματος σε ευπαθείς ομάδες, η άρση του περιορισμού σε μια σειρά από διατάξεις όπου κυριαρχούσαν ολιγοπωλιακές δομές της αγοράς, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησής τους, η ενίσχυση των αποκρατικοποιήσεων μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, νομοθετικές ρυθμίσεις, βλέπε μείωση εργοδοτικών εισφορών που βοηθούν σε μια αποκλιμάκωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα. 

Η γενική φιλοσοφία αναμφίβολα κινείται σε θετική κατεύθυνση, αφού παίρνονται μέτρα για την βελτίωση του ανταγωνισμού, δίνεται έμφαση στην μείωση των τιμών και σωστά επιλέγεται μια μερική πολιτική προστατευτισμού ώστε να δοθεί ο χρόνος στις μονάδες παραγωγής που πλήττονται από τα μέτρα, να εκσυγχρονίσουν την παραγωγή τους, να συνεργαστούν με άλλους, να ενισχυθεί μέσω του ανταγωνισμού η καινοτόμος εγχώρια παραγωγή. 

Από την άλλη δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε την δυναμική της αγοράς και του δημιουργικού καπιταλισμού. Σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, είναι αναπόφευκτη η καταστροφή μικρών μονάδων παραγωγής, ή καταστημάτων ή μαγαζιών όπου μέχρι πρότινος πουλούσαν τα προϊόντα τους, πρώτον γιατί δεν κατάφεραν να εισάγουν νέες μορφές οργάνωσης της παραγωγής ώστε να γίνουν πιο ελκυστικά και δεύτερον γιατί με την επέκταση μεγάλων καταστημάτων ή παραγωγικών μονάδων μπορούν να προσφέρουν με τις γνώσεις τους ως υπάλληλοι και συνεργάτες αυτών. 

Βεβαίως υπάρχουν θέματα προς συζήτηση ή διόρθωση όπως αυτά των αποζημιώσεων και της διαθεσιμότητας σε φορείς και οργανισμούς, των μειώσεων των επικουρικών συντάξεων, για τον τρόπο κάλυψης των εισφορών στα ταμεία και άλλα. Το πρόβλημα για άλλη μια φορά δυστυχώς είναι ότι ένα νομοσχέδιο που για πρώτη φορά βάζει ζητήματα κοινωνικής προστασίας, βελτίωσης της λειτουργίας του ανταγωνισμού, θεσμικό πλαίσιο για επενδύσεις, δέχεται τα πυρά γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε και πάλι να το φέρει με την μορφή κατεπείγοντος. 

Ο φόβος για διάσπαση των δυνάμεων της κυβέρνησης, οι αντιδράσεις βουλευτών που συνδέονται με τοπικές κοινωνίες που πλήττονται από τα μέτρα φέρνουν και πάλι ένα νομοσχέδιο υπό τον φόβο να μην εκταμιευθεί η δόση και αδυνατίζει έτσι την μεταρρυθμιστική λογική του νομοσχεδίου. 

Από την άλλη τα κόμματα της αντιπολίτευσης προτίμησαν να αντιπαρατεθούν συνολικά στις διατάξεις, δείχνοντας ότι όχι μόνο δεν είναι έτοιμα να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες (ΣΥΡΙΖΑ)  ή να δείξουν ότι όντως από θέση ευθύνης συμβάλλουν σε κλίμα συνεννόησης (ΔΗΜΑΡ) αλλά συνεχίζουν την εύκολη λύση της αποδόμησης κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού. 

Μια ακόμη ευκαιρία χαμένη για να αρθεί η δυσπιστία των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα..