Μη πετάξεις τίποτα #7

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".


Ευρέθη (κι άλλος) άγιος, όβερ
γράφει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης

Μεγάλη ευφορία έπεσε μετά την εύρεση του εγχώριου Αγίου Υακίνθου- προστάτη του έρωτα και των ερωτευμένων. Ο Άγιος Βαλεντίνος, εξάλλου ως "ξενόφερτος", δεν ήταν αρκετός για να καλύψει τις ανάγκες των Ελλήνων ερωτευμένων.

Ας σημειωθεί πάραυτα ωστόσο ότι ο γράφων- ως Κρητικός και θαυμαστής του Ψηλορείτη και των Ανωγείων- ένιωσε κι αυτός μια κάποια ευφορία για την ανέγερση του χριστιανικού ναού στο ιερό βουνό και την καθιέρωση της ερωτικής γιορτής. Το προβλημα, λοιπόν, δεν είναι ούτε ο ναός ούτε ο τόπος λατρείας ούτε η ετήσια γιορτή, αλλά  η συνήθεια των ανέραστων εραστών του τέλους του 20ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στον καθημερινό τους ευνουχισμό αποζητούν την αναγκαστική ενθύμηση του Έρωτα- με κεφαλαίο. 

Στην εποχή που η πολιτική ορθότητα ονομάζει το φλερτ "σεξουαλική παρενόχληση", στην εποχή που ο νεοσυντηρητισμός καταδιώκει τον έρωτα και την αυτόνομη ηθηκή της ερωτικής πράξης, ένας άγιος (καθολικός ή ορθόδοξος) είναι η αναζητούμενη λύση. Αφού δεν τολμάμε πια να ερωτευτούμε, αφού δεν τολμάμε πια να φλερτάρουμε, αφού δεν τολμάμε πια να εκτραπούμε πέρα από τα όρια των φτωχών μας φαντασιώσεων, τουλάχιστον να προσευχηθούμε και να καταναλώσουμε. 

Ας καταναλώσουμε ανούσια γλυκά σε σχήμα καρδιάς, ας προσφέρουμε προκάτ ανθοδέσμες, ας τραγουδήσουμε στην κορυφή του Ψηλορείτη. Ίσως έτσι θυμηθούμε τις εποχές που η κλίνη δεν ήταν επιφάνεια απόθεσης του άδειου σαρκίου αλλά αρένα ερωτικής πάλης. Ας θυμηθούμε τις εποχές που ο καναπές δεν ήταν σύμβολο τηλεοπτικής ευμάρειας αλλά εισαγωγή ερωτικής κατάκτησης και απόλυτης παράδοσης. Ας θυμηθούμε τις εποχές που το φλερτ ήταν ύψιστη ποιητική πράξη και το σεξ απελευθερωτική δύναμη. 

Μετά ας ξανακλειστούμε στους αγίους μας. Τον Βαλεντίνο και τον Υάκινθο. Όσο πιο πολλούς αγίους βρίσκουμε εξάλλου τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τον μόνο άγιο του έρωτα, που δεν είναι παρά ο ίδιος ο έρωτας. Πως να το κάνουμε, ο καθένας έχει τον άγιο που του αξίζει. 

εφημερίδα Η ΑΥΓΗ,  στήλη  ε ξ  α φ ο ρ μ ή ς ,09.07.1998