Τα δεύτερα, δικά τους! [08.02.2015]

"για πάντα" μια ταινία της Μ.Μαντά

 

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών. Είναι ο κόσμος μια πόλη, δυό άνθρωποι, ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι, ένα αγκάθι, μια αγκαλιά. Τα μάτια σου. Ένα μπουκάλι αλκοόλ. Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης.  Κράτησα βέβαια, και σημεία αναφοράς. Τα γράμματά σου, τη μελαγχολία του Φάνη, το κόκκινο πουλόβερ...

Τα δεύτερα, δικά τους. Η στήλη φιλοξενεί σήμερα πέντε αξιόλογα σημειώματα. Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή. Πήρε την άδεια από τις κυρίες της συντροφιάς. Ο φίλος, που κλείνει, έστειλε τη συνεργασία του με το κανονικό ταχυδρομείο. Περπατάμε στους ίδιους δρόμους. Αλλάζουμε μα μένουμε ίδιοι. 

Διατηρήσαμε την πολυτέλεια του υστερόγραφου. 

Διαβάζω πάντα την "μαργαρίτα". 

Α.ΣΤΕΓΟΣ [08.02.2015]

γράφει η Αριστέα Πλεύρη

1. Ως αρμόδια αντιδήμαρχος αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω τους εθελοντές του Δήμου Ηρακλείου για τις χθεσινές στιγμές συγκίνησης και χαράς που μας προσέφεραν. Υπήρξαν οι εμπνευστές της εκστρατείας "Σώστε το μαγαζάκι" και δούλεψαν σκληρά με επιμονή και υπομονή, καταφέρνοντας να ευαισθητοποιήσουν και να κινητοποιήσουν την ηρακλειώτικη κοινωνία, ώστε να φτάσουμε στο χθεσινό αποτέλεσμα. Θυμάμαι τον πανικό και την απελπισία στα μάτια των μεταναστών στο γραφείο του Δημάρχου, όταν ζήτησε να τους δει αμέσως μετά το απαράδεκτο περιστατικό βίας που μας προσβάλλει όλους. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα εμπιστοσύνης και τη χαρά τους χθες.
 

Πραγματικά, η χθεσινή μέρα ήταν μια νίκη κατά της βίας, ήταν μια γιορτή του εθελοντισμού. Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε την πόλη.

γράφει η Μαρία Βρέντζου 

2. Πάντα πίστευα ότι ο Οδυσσέας του James Joyce αποτελεί ένα εξαιρετικά δύσκολο λογοτεχνικό έργο. Βλέποντας την παράσταση "Μόλλυ Μπλουμ" που βασίζεται στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, σε εξαιρετική διασκευή και ερμηνεία της Marina Spanaki  συνειδητοποίησα πόσο λάθος έκανα. Η αμεσότητα και η αισθαντικότητα του κειμένου, σε συνδυασμό με την ερμηνεία της Μαρίνας, σε μεταφέρουν χωρίς καν να το καταλάβεις στα πιο σκοτεινά σημεία του γυναικείου μυαλού, που τόσο αγάπαγε ο συγγραφέας.

γράφει η Χρυσάνθη Βαμβακίδη

3. Είχα χρονιά να ζωγραφίσω. Κι έτσι όπως είχα μπροστά μου μολύβι και χαρτί ξεκίνησα να κάνω ατίθασες γραμμούλες και ακανόνιστες. Έτσι όπως τις κοιτούσα θυμήθηκα εκείνες τις ατίθασες γραμμούλες στων ματιών σου τις άκρες. Δεν έμαθες ποτέ πόσο πολύ τις αγάπησα. Όταν χαμογελούσες φαινόντουσαν ακόμη πιο πολύ. Σκέψου λοιπόν πόσο γούσταρα να σε βλέπω να χαμογελάς. Όχι για το χαμόγελο, μα για τις γραμμούλες. Όλα για κείνες τις ατίθασες γραμμούλες, που κουβαλούσαν πάνω τους τον χρόνο, τον χρόνο που χάσαμε, τον χρόνο που δεν ξαναγυρίζει. Τον χρόνο που με φόβιζε. Κι έμεινα να κοιτάζω τις γραμμούλες στο χαρτί και να θυμάμαι. Όσο αντέχουν οι άνθρωποι να ζουν στις θύμησες τους μέσα. Θα σε θυμάμαι και θα αγαπώ. Όχι για σένα. Μόνο για τις γραμμούλες στις άκρες των ματιών σου και για τις Κυριακές που φεύγουν σιωπηλές!

 

γράφει η Κατερίνα Επιτροπάκη

4.[απόσπασμα ] Έσπρωξε την βαριά πόρτα με την επιγραφή "Απαγορεύεται η χρήση αλκοόλ σε άτομα κάτω των 17 ετών".  Αν και είχε να έρθει αρκετό καιρό, η ατμόσφαιρα μέσα στον "Batman" ήταν όπως την είχε αφήσει και τότε. Το σύννεφο καπνού ταίριαζε απίστευτα με τα ενδιαφέροντα πρόσωπα των θαμώνων,  ενώ η φωνή του Μάλαμα συνέδραμε καταλυτικά στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του χώρου: “ Ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου, κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο…”

"Καλωσόρισες στα παλιά σου στέκια. Καλή χρονιά!", την χαιρέτησε χαμογελώντας ο Γιώργος πίσω από τη μπάρα, υψώνοντας ήδη το ποτήρι του. Πριν προλάβει να του αντευχηθεί, της πρόσφερε το ποτό της για να τσουγκρίσουν.

"Μπακάρντι κόλα, καλά δεν θυμάμαι"; Εκείνη γέλασε απ’ την καρδιά της.

"Καλή χρονιά, Γιώργο"!

Κάποιος μελαχρινός που την κοιτούσε κατάματα, μάζεψε το μπουφάν του από το σκαμπό δίπλα του και της έκανε ευγενικά νόημα να καθίσει. Η Σόνια ανταποκρίθηκε.

"Τα δεύτερα, δικά μου", είπε ο άγνωστος άντρας στον Γιώργο κατευθείαν.

"Καλή μας χρονιά, άγνωστη όμορφη… Στάθης", της συστήθηκε τσουγκρίζοντας την άκρη του ακόμα ανέγγιχτου ποτηριού της πάνω στον πάγκο.

"Καλή χρονιά. Και με λιγότερα ζόρια… Σόνια", ανταποκρίθηκε, βρέχοντας τα χείλη της με την πρώτη γουλιά.

γράφει ο Δήμος Αργυράκης 

5.

Είχαμε πάντοτε ένα σύννεφο

Σκιά το έλεγες εσύ.

Διάφορα ονόματα του έδινα κι εγώ

Ας μην μιλήσουμε πάλι για τις ιδιορρυθμίες μου.

Απ` ότι βλέπω το σύννεφο είναι ακόμα εδώ.  

υγ.  Ένας ήλιος με ταλαιπωρεί από το πρωί...