Τα δεύτερα, δικά μου! [21.06.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... 

 

Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

Α.ΣΤΕΓΟΣ [21.06.2014] 

1. Κομματικός πάντοτε [ακόμα και όταν φεύγω]. Την άποψη για αυτοδιάλυση της Οργάνωσης Ηρακλείου της ΔΗΜΑΡ κατέθεσα στην τελευταία [για μένα] συνεδρίαση της, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Η πράξη αυτή έχει δύο μοναδικά χαρακτηριστικά: την επιλογή της πράξης και το πείραμα... Μπορείς να δηλώσεις ξανά παρών εάν και εφόσον ένας ικανός αριθμός συμπολιτών σε αναζητήσει αύριο... [κάτι που δεν έγινε στις πρόσφατες εκλογές -το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό- μπορεί να το αναιρέσει μια πράξη θαρραλέα...]. 

Η ιδέα ξεκινά από την βάση ότι αυτό που ηττήθηκε στις εκλογές ήταν ακριβώς η πολιτική πρόταση της ΔΗΜΑΡ. Τη στιγμή που δεν αλλάζει, [οι αποφάσεις της ΚΕ και της ηγετικής ομάδας του Κόμματος αυτό επιβεβαιώνουν]  ρόλος δεν υπάρχει, καρικατούρες ανθούν ποικιλώνυμες, έρχονται να προστεθούν σε εκείνη την προεκλογική με το όνομα "προοδευτική συνεργασία".

Οι εξελίξεις δικαιώνουν σε ένα βαθμό την άποψή μου. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προς ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε μετριοπαθή φωνή. Όποιος πιστεύει ότι θα μπορούσε να είναι το "δεξιό" μαξιλαράκι  μιας αυριανής κυβέρνησης, πλανάτε πλάνην οικτρά...

Δυστυχώς, και αυτή είναι η τελευταία φράση, η ιστορία της Δημοκρατικής Αριστεράς τελειώνει σήμερα. Η στάση της μειοψηφούσας τάσης και του σ. Σπύρου Λυκούδη  είναι το ελάχιστο, το μεδούλι μιας καινούργιας σπείρας. Όπως, όμως λέει και ο ποιητής: "το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοικτό"... 

Είναι πλεονασμός να σημειώσω [αλλά το κάνω, μου αρέσουν οι υπερβολές] ότι η Οργάνωση καταδίκαζε ως... πεσιμιστική την άποψή μου. Φιλιά, χρυσά μου!      

2. Αυτόματη γραφή

Ταραχθήκαμε   -τρομάξαμε-  λυπηθήκαμε με τον άδικο χαμό. Ο θάνατος ήρθε πολύ κοντά μας

Αφεθήκαμε στο όνειρο εξακολουθητικά

Αγχωθήκαμε με τα επαγγελματικά μας

Τσακωθήκαμε  -μια φορά-  με τη σύντροφο μας

Δεχθήκαμε επισκέψεις φίλων

Επιχειρήσαμε να ανασυνθέσουμε το συλλογικό μας παρελθόντα χρόνο

Μας έλειψαν συντροφιές δικών μας ανθρώπων. Σε στιγμές που πολύ το θελήσαμε

Ήπιαμε

Σμίξαμε μια βραδιά με συντρόφους

Θαυμάσαμε στάσεις ζωής

Ξεχαστήκαμε μέσα στην καθημερινότητα μας 

"Κλείσαμε" μια υπόθεση

Διεκδικήσαμε χώρο και χρόνο

Αποκτήσαμε νέες συνήθειες- προστέθηκαν αυτόματα στις παλιότερες.  

Πληρώσαμε  -έστω και με καθυστέρηση-  το λογαριασμό

Οδηγήσαμε τα βήματα μας στα μονοπάτια ενός μύθου

Αρχειοθετήσαμε δύο προκλητικά κείμενα

Αποκρυπτογραφήσαμε παλιότερα σημειώματα

Αυτολογοκριθήκαμε

Γράψαμε αυτό το κείμενο.  

3.  Μικρές χαρές, ενήλικες αγωνίες. Έπαιζε με την Νίκη. Την μικρή του ξαδέλφη, μεγάλη όμως για κείνον. Ο μικρός, ο πιο μικρός της κάθε μας συντροφιάς ...
Η μικρή  να τον πειράζει, να υπερηφανεύεται για το ύψος της και να "κρεμά" όλα τα παιγνίδια της -τους-., ψηλά πάνω απ` το κεφάλι της. 
Ότι κάνουν δηλαδή όλα τα κοριτσάκια ...

Ο μικρός να φωνάζει, να γελά, να ζητά  και να προσπαθεί να κατεβάσει όλα τα παιγνίδια από τον... ουρανό. Να πηδά όλο και ψηλότερα και να μην τα καταφέρνει. Ότι παθαίνουν δηλαδή όλα τα αγοράκια ...

Να σταματά  κουρασμένος  και με  χαμόγελο,   να σου λέει:  "για να φτάσεις τον ουρανό πρέπει να...ψηλώσουν τα πόδια σου!".

4. Το ακροατήριο αδημονεί. Φαίνεται στα πρόσωπά τους... Ο ομιλητής -πρόεδρος ένδοξου Εργατικού Κέντρου- είναι εμφανώς ανήσυχος.  Ταλανεύεται.  Η ιστορία του, το Κίνημα, η ημέρα. Βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Μια φωτογραφία -ήδη 18 χρόνια τώρα - τον γεμίζει μελαγχολία. Ναι, ήταν κι αυτός εκεί. Σε μια συγκέντρωση που βούλιαξε την πλατεία, την πόλη, τη χώρα. Ναι, φώναζε κι αυτός "Στις 18 ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ".  Ναι, πίστευε! Νεολαίος με σημαία πλαστική στο χέρι.

[Σήμερα...] Στις θέσεις τους όλοι. Τον κοιτούν. Τον καλούν να λάβει το λόγο. Αναζητά ένα πρόσωπο, ένα βλέμμα να πιαστεί.  Την ιστορία ή την καριέρα του... " Μα να μην πω μια κουβέντα... Μια μικρή αναφορά στον μεγάλο ηγέτη... Μια φράση... Είναι η επέτειος...".

Όχι! Τελεία και παύλα. Μια μονοκοντυλιά η ζωή του!

Σε άλλα λιμάνια ταξιδεύει σήμερα. Με την ασφάλεια και την πολυτέλεια της πρώτης πάντοτε θέσης. Κάποιες φορές την πληρώνει με τη σιωπή. 

Και με οδηγό την ευαγγελική ρήση: "Πίστευε και μη..."

5. Είχα έναν καλό φιλόλογο στο Λύκειο. Μοναδικός, ευθαίσθητος, αξιοπρεπής και ρακένδυτος. Γράφω πρώτη φορά για εκείνον. Μόλις κατάλαβε ότι είμαστε αποφασισμένοι και έτοιμοι για Α΄δέσμη δεν μας παίδεψε με το συντακτικό και την γραμματική, μπήκε βαθιά στα κείμενα και λίγο από το μεδούλι τους πήραμε.  Του οφείλω πολλά... Στα 15-16 μου χρόνια δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δεξιός...

ΥΓ.  

Το πρόσωπο

λαμπερό βέλος

σκίζει την πραγματικότητα