Τα δεύτερα, δικά μου! [08.06.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 08. 06.2014 ]

 

 

 

 

 

1. Με τον τρόπο του  Μανόλη Αναγνωστάκη
Ι.
Συνάντησα την κόρη της Ζωζώς -σε μια κοινωνική εκδήλωση- ίδια όμορφη με σένα, το βράδυ που πρώτη φορά κάναμε έρωτα, ήδη δέκα χρόνια τώρα.
Η κόρη της Ζωζώς, που μας έκλεψε ένα Σαββατοκύριακο κάποτε, μου δώρισε σήμερα μια απρόσμενη στιγμή από το παρελθόν μας.

ΙΙ.
Η Μ. που διαδήλωνε με πάθος κατά του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, επέρασε τις διακοπές του Πάσχα των  ''Ελλήνων'', στο Λονδίνο. [με μια φίλη της].


2. Ο κενός χρόνος
Κενός ο χρόνος  
γέμισε 
στο κλάμα ενός μωρού.


3. Νέες αντιστάσεις

Έρχεται κύμα νέας βαρυχειμωνιάς
Νέες αντιστάσεις χρειαζόμαστε
Προσπάθησα, νύχτα τη νύχτα, να εξιστορήσω
τεθλασμένες γραμμές περασμένων εποχών
Ανομήματα μιας ολόκληρης ζωής.

Σε αντικριστούς καθρέπτες επιστρέφουν σύμβολα και ερινύες
Επιστρέφουν για να εξοφληθούν: πίκρες, αμαρτίες και τύψεις
Προσπάθησα, πράξη την πράξη, να απαλύνω τον πόνο
με γράμματα ζεστά, ανοιχτές αγκαλιές

Έρχεται κύμα νέας βαρυχειμωνιάς
Νέες αντιστάσεις χρειαζόμαστε
Όχι καινούργιο ηλεκτρικό σώμα.


4.  Ένα νανούρισμα

[...] πόσο μας τρόμαζε κάποτε το "δεν ξέρω"; Υπερβολικά!

[...] πόσο μας άγχωνε κάποτε το "δεν ξέρω"; Υπερβολικά!

Θέλαμε να τα μάθουμε όλα. Για να μην τρομάζουμε, για να μην αγχωνόμαστε με το "άγνωστο". Μια προσπάθεια την κάναμε... Μια προσπάθεια κάνουμε ακόμα...μέρα με τη μέρα! Στο μεταξύ μάθαμε δυό πράγματα : ότι δεν θα τα μάθουμε όλα ποτέ και ότι κάθε φορά που θα συναντάμε το άγνωστο θα ψάχνουμε ... Στο μεταξύ μάθαμε να μην φοβόμαστε το "δεν ξέρω"...  

 

Ξαφνικά  ανακαλύψαμε το "νανούρισμα". Να απαντάμε σε ερωτήσεις που δεν ξέρουμε με ένα "τραγούδι": 

 

 

 

 

 

5.  Κατοικία ονείρου

 

Στο παλιό του γραφείο που ο ίδιος δυό χρόνια πριν υποβίβασε σε αποθήκη
Τώρα κατοικεί ένας άνθρωπος
Ο μόχθος των χεριών του, πλάθει με τέχνη τον πηλό, ζητά να φανερωθεί η ουτοπία

Η παρουσία του
μάθημα και δώρο
για τον μικρό που μένει στο ισόγειο.




ΥΓ. [...] Έχει τακιμιάσει με εκείνον τον ψευτοσυγγραφέα –του κανενός βιβλίου- αλλά τι να σου κάνει μια σταθερή συνάντηση κάθε Τετάρτη, στο καφενείο του Σωτήρη. Ένα απόγευμα την εβδομάδα , να πούνε και να πιούνε, να χαζέψει λίγο κόσμο, σε δυό ερωτήσεις να απαντήσει- για μια συνέντευξη που ο ψωνισμένος ετοιμάζει- για κάποιο περιοδικό, που σε μεγάλο αφιέρωμα θα καλύψει τα "μολυβένια χρόνια" της Ιταλίας[...]