Προς όλα «τα παιδιά του ραδιοφώνου»

γράφει ο Θανάσης Γεωργακόπουλος

Η έλλειψη ανεξαρτησίας στο νέο θεσμικό πλαίσιο για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι δεδομένη. Συνήθως η έλλειψη αυτή οδηγεί στην κομματοκρατία κι αυτή με τη σειρά της -το πιθανότερο- φέρνει την αναξιοκρατία. Όλα αυτά γίνονται ακόμα χειρότερα στην τωρινή συγκυρία, καθώς έχουν συνοδευτεί με το μακαρθικό bullying της νέας διοίκησης στην ακρόαση από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Τούτων δοθέντων αυτή τη στιγμή την ΕΡΤ την κυβερνά μια μικρή ομάδα της ert open. 

Με ότι αυτό συνεπάγεται.
 
Και έπεται συνέχεια.

Ακολουθεί η σημερινή επιστολή (mail) μου προς τους όλους τους εργαζόμενους στη ραδιοφωνία.

«Προς όλα «τα παιδιά του ραδιοφώνου»



Όταν το φθινόπωρο του ΄13 ανέλαβα την ευθύνη της Ραδιοφωνίας δε θεώρησα πως βρήκα την ... Ιθάκη. Άλλωστε είχα γνωρίσει «Ιθάκες» στην επαγγελματική και άλλη πορεία μου. Δεν ήταν αυτό που μου προκαλούσε ενδιαφέρον.

Το ταξίδι ήταν που μου κινούσε την περιέργεια. Ένα ταξίδι δύσκολο και επικίνδυνο, καθώς ξεκινούσε μετά το ...ναυάγιο του «μαύρου» και για το οποίο έπρεπε να ...ναυπηγήσουμε μόνοι μας το καράβι. Τελικά, όμως, τα καταφέραμε. Παρά τα πολλά εμπόδια που ορθώθηκαν από «.... τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα …”[1]

Από το μηδέν ξαναφτιάξαμε τέσσερα ραδιόφωνα, με τους ιστορικούς τους τίτλους, με τους τέσσερις σύγχρονους «τσοπανάκους», με ενιαία αισθητική αλλά και ιδιαίτερη ταυτότητα, με σύγχρονα προγράμματα αλλά και το αρχείο και τη Λιλιπούπολη. Τέσσερα ραδιόφωνα τα οποία αποτελούσαν –πανθομολογούμενα- μια θετική εξαίρεση στην όλη εικόνα της ΝΕΡΙΤ ενώ ήταν –εν πολλοίς- καλύτερα απ’ ότι στο παρελθόν.

Ήταν όμορφο το ταξίδι. Γνώρισα –για τα καλά- κανούριους «τόπους». Όχι «...εμπορεία Φοινικικά και πόλεις αιγυπτιακές» του ποιητή αλλά το Τρίτο, το Kosmos, το Δεύτερο και το Πρώτο, βέβαια, ξανά. Έμαθα πράγματα, έγινα καλύτερος. Ελπίζω και οι «τόποι» να ωφελήθηκαν έστω και λίγο από μένα.

Ήταν όμορφο το ταξίδι. Κυρίως γιατί γνώρισα ανθρώπους. Ανθρώπους που ήξερα αλλά τώρα τους έμαθα καλύτερα δουλεύοντας μαζί σε δύσκολες συνθήκες αλλά και ανθρώπους που δεν είχαμε εργαστεί ξανά δίπλα-δίπλα. Ανθρώπους που δουλέψαμε ομαδικά, με μεράκι και κέφι, με ανιδιοτέλεια και με πνεύμα δημόσιας αποστολής, με πνεύμα αξιοκρατίας και πολιτικής αχρωματοψίας. Αυτό ήταν και το καλύτερο τμήμα του ταξιδιού γιατί, τουλάχιστον, εμένα με έκανε πλουσιότερο σε ανθρώπινες σχέσεις και, νομίζω, φιλίες.

Κάπου εδώ, όμως, το ταξίδι αυτό τελειώνει. Δεν είμαι, βέβαια, καθόλου σίγουρος για την τύχη του καραβιού που φτιάξαμε όλα «τα παιδιά του ραδιοφώνου» μαζί. Τα πρώτα δείγματα γραφής επιβεβαιώνουν την ανησυχία. Ότι κι αν γίνει, όμως, το καράβι που ναυπηγήσαμε με τόσο κόπο και το ταξίδι που κάναμε θ’ αποτελούν μέτρο σύγκρισης για τα επιγενόμενα. Όχι μόνο ή κυρίως για όσους/ες θα βρισκόμαστε εντός της ΕΡΤ αλλά γι αυτούς εξ αιτίας των οποίων υπάρχει η δημόσια ραδιοφωνία. Για τους πολίτες αυτής της χώρας.

Καλή συνέχεια.

Υ.Γ. [...] Κάποιοι, ίσως, θα πουν «γιατί δεν άφηνες να σκάσει η βόμβα του «νέου μαύρου» στα χέρια όσων δημιουργούν το πρόβλημα». Δίκηο θάχουν. Αλλά δε θα ήμουν εγώ.

[1] Περισσότερα επ’ αυτού στο άρθρο μου «ΝΕΡΙΤ in memoriam”

Αλιεύσαμε την επιστολή από την προσωπική σελίδα του Θ.Γ. στο fb.