Τα δεύτερα, δικά μου! [14.06.2015]

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.
Είναι ο κόσμος μια πόλη

δυό άνθρωποι

ένα πιάτο φαγητό

ένα κρεβάτι

ένα αγκάθι

μια αγκαλιά.

Τα χέρια σου. Τα χέρια μου.

Ένα μπουκάλι αλκοόλ. Δυό τσιγάρα.  Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης. 

 

σήμερα με υπότιτλο Συναντήσεις

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [14.06.2015] 

στον Ματθαίο Φ.

1.Μεγαλώσαμε. Πάντα οι συναντήσεις μας έχουν σαν φόντο την παραλία της Σαλονίκης. Συναντήσεις μικρές, κλεφτές στιγμές από την καθημερινότητα. Είναι οι φίλοι που μοιράζονται σε άλλες ζωές. Εσύ, ο Γιώργος, η Μάντη. Ο Θανάσης, που δουλεύει πολύ και δημιουργικά. Οι φίλοι, οι φίλες, η Κατερίνα, η Αγγελική, η Ιωάννα. Η Άννα, που διδάσκει τώρα στην πόλη που έμεινα για τρία χρόνια φοιτητής... Ο Πέτρος, ο Δημήτρης, η Φρόσω και η Μαρία.

Τα κείμενά σου έχουν σαν φόντο μιαν άλλη παραλία. Τα δικά μου δεν έχουν παραλία ν` ακουμπήσουν. Η πόλη μου της γύρισε την πλάτη και καμώνεται την πρωτεύουσα. Χωράνε 10 χρόνια στο χαρτί; Χωράει ο πόνος σε ένα ημιτόνιο; Εσύ το ξέρεις. Δεν έχω απαντήσεις. Εσύ, που διάλεξες τη δύσκολη θέση να θέτεις ερωτήσεις. Επιμένεις, υπομένεις, προσπαθείς και δημιουργείς. Γράφεις στο ΥΓ σου:  "Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι διπλά μας αυτά τα 10 χρόνια. Τους συνεργάτες - συντάκτες, γιατί αυτοί είναι η Πυξίδα"... Αν είμασταν κοντά,  γύρω από ένα τραπέζι με κρασί από το τρίτο βαρέλι του πατρικού σου, θα σου έλεγα ότι η Πυξίδα είσαι εσύ. Ν`αρχίσει η κουβέντα! Μα αυτό δύσκολα το γράφεις. Θυμάμαι πάντοτε τη μια και μοναδική συνάντηση που κάναμε όλοι μαζί... Στα Χανιά, οι συντάκτες του τότε...

Μια διαδρομή. Με αφετηρία και συνέχεια. Μια ιδιαίτερη συντροφιά δίνει ένα τεύχος κάθε μήνα. Η Πυξίδα και ο εκδότης της. Μια ανοικτή εφημερίδα, ικανή να αντιλαμβάνεται το μεγάλο και να προβάλλει το μικρό. Αν και τα όρια είναι εύπλαστα, γίνεται αντιληπτός ο στόχος. 

Η εφημερίδα: 

διατρέχει την πόλη,

συναντά τους πολίτες,

απαντά στην κρίση, με τον πολιτισμό. 

Η εφημερίδα:

διεκδικεί στην πόλη,

συνομιλεί με τους δημιουργούς, απαντά στην καθυστέρηση μιας παραδομένης κοινωνίας, με τον πολιτισμό. Ανιχνεύει νέα μονοπάτια. Αναδεικνύει νέες συμπεριφορές. Έχει ταυτότητα ανοικτή. 10 χρόνια με άποψη.

Έκαμα μια στάση στον πρώτο της σταθμό: στα 100 της τεύχη!  "Ένας κύκλος έντασης, χαράς, αγωνίας, δημιουργικότητας", γράφεις, στο "Εδώ στο Νότο", στη στήλη σου. Ένα ωραίο θέμα ανοίγεται... Ποιός κύκλος κρύβει τόσα μυστικά; Στην επόμενη συνάντησή μας θα μιλήσουμε για τη σπείρα...

στον αδελφό μου

2. [...] Σε καλέσαμε για έναν καφέ και ήρθες. Δυό κουβέντες και ένα τσιγάρο. Κουρασμένος μα και χαρούμενος, η δουλειά στο "γιαπί" προχωρά, ανταπέδωσες την πρόσκληση: "ελάτε για ένα κρασί! Ένα μερεμέτι να τελείωσω... Σήμερα είναι Κυριακή..."

Δεχθήκαμε με την πρώτη. Η δεύτερη σκέψη, βέβαια έλεγε να ερχόσαστε εσείς... Εσείς στο δικό μου "στημένο" σπίτι και όχι εμείς σε ένα, που τώρα αναστηλώνεται. Ευτυχώς δεν μείναμε στις σκέψεις. Ετοιμαστήκαμε, μέρα τ` Απρίλη πρώτη, και ήρθαμε. Τίποτα το ψεύτικο. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια εικόνα αλλοτινής ζωής, "Έτσι, έπρεπε να είναι τα σπίτια", σκέφτηκα. Τρία δέντρα στην μπροστινή αυλή, οι αποθήκες έξω από το σπίτι, χώρος για ένα μικρό μποστάνι στον ακάλυπτο. Μια παλιά μονοκατοικία, παίρνει ζωή τώρα, παίρνει ζωή ξανά, από το μεράκι σου! Θα γεμίσει ζωή από τα χέρια σου και την προσφορά των φίλων σου. Πράξη αλληλεγγύης στις μέρες μας...

Σφηνώθηκε μέσα μου  ετούτη η ιδέα "έτσι πρέπει να είναι..." μα αμέσως άρχισε να εξαπλώνεται. Στις σχέσεις, στον έρωτα, στο πρωινό ξύπνημα, στο φαγητό, στην πολιτική. Όπως "καταφέραμε" να κάνουμε τα σπίτια μας κλουβιά, έτσι στερηθήκαμε τους χυμούς από την κάθε μας πράξη. Μια διεκπεραίωση η ίδια μας η ζωή. Χάσαμε χρόνια πολλά. Μα ο δρόμος είναι πάντοτε μπροστά. Βούληση και γνώση. Μια έστω ανάμνηση να πιαστείς. Μια βιωμένη κατάσταση η αφετηρία, έρχεται στο μυαλό το πατρικό μας σπίτι, μια στάση το παρόν. "Κοιμηθήκαμε" πλούσιοι και τώρα που "ξυπνήσαμε"  είμαστε φτωχοί. Από εδώ να αρχίσουμε! Να ανακαλύψουμε ξανά και από την αρχή νέες φύτρες παλιών αξιών. Γύρω από ένα τραπέζι στην ανθισμένη αυλή μιας μονοκατοικίας, στο φως του ήλιου καθώς παίζει με το πρόσωπό της. Άνθρωποι αυτής της νέας, δύσκολης εποχής.

Αργήσαμε; Ε, καιρός είναι!     

στον Μάρκο Τ.

3. Μια πληγή ανοίγει... Μια ιδέα τον βασανίζει. Οι συναντήσεις τους, στο μεσοδιάστημα δύο ταξιδιών, πυκνές. Στην αναζήτηση μιας άλλης ζωής ή μιας διαφορετικής καθημερινότητας. Ήξερε ότι οι κόποι μιας πορείας, άρχισε πριν χρόνια μ`ένα χαμόγελο να σβήνει στο πέλαγος, εύρισκαν δικαίωση. Έβλεπε με τα μάτια του ονείρου να σμίγουν αχώριστα, χωρίς διακοπές. Ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να "ξεφύγει", να δει στην πράξη αλλοιώτικους κόσμους. Έφτιαχνε σχέδια για τη ζωή του στη γενέθλια πόλη, δίχως να βρίσκεται πάντοτε εκεί. Γυρνούσε τακτικά στο παρελθόν τους. Δύο γράμματα του... Ξεχώρισε η χαρά της υποδοχής. Ο φίλος του κρατάει πάντα ένα κομμάτι της καρδιάς του για όλους μας.  

στον κ. Βασίλη Ζεβελάκη

4. [...]Με ιδιόχειρη αφιέρωση μου δώρισε την ποιητική του συλλογή "Επαρχία Τεμένους", μου φανέρωσε έναν ποιητή που αγνοούσα... Ο κ. Βασίλης Ζεβελάκης, η φιλία του με τιμά, γράφει στη μνήμη του Μάνου Λουκάκη. Αναζητά τον "ωχρό μελισσοκόμο"...  Αποτυπώνει, ταιριάζει τις λέξεις, την απώλεια. Με μια προτροπή : "Ψάξτε τους ποιητές της γειτονιάς σας, γράψτε τις μπροσούρες και τις προτάσεις σας- ίσως έτσι μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος - χωρίς την τέχνη άραγε αξίζει κάποιο αποτέλεσμα;"  

Την ακολουθώ:

ΑΝΘΟΣ

Πλατιά σανίδα

νέος νεκρός

νερά κινούμενα

πράσινα ξύλα

καλοτάξιδος

ψαλμός νυκτικός κατάσαρκος

ακούγεται ως πέφτει, κοιμήσου

όρκος δεν ανοίγει

ο διπλός αυλός δεν επιστρέφει

θα μείνεις όμορφος

ως ήσουν καλός

σπέρμα θανάτου  [ Βασίλης Ζεβελάκης, Επαρχία Τεμένους, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1987 ]

Την ακολουθώ. Σε τούτη την πόλη, το δύστροπο Ηράκλειο, συναντάς τους ποιητές. Αρκεί να περπατάς και να αφουγκράζεσαι. Τούτη η συνάντηση θέλει να είναι μια σκηνή από την πόλη. Ένα στιγμιότυπο πυκνής απόλαυσης...

στην Κατερίνα Περισυνάκη

5. Αρχίζει, έτσι, με πράγματα γνωστά. Νοιώθει να θέλει να απορρίψει τις όποιες βεβαιότητες του και να βρει το νέο. Αντιπαθεί τις μετακινήσεις. Γοητεύεται και απολαμβάνει, όσο οι ικανότητές του επιτρέπουν, τα ταξίδια του μυαλού. Με τούτα, ρούχα φορεμένα μα καλοδιατηρημένα στις αποσκευές του, πήρε την πρόσκληση: "Το βιβλιοπωλείο ΚΙΧΛΗ και οι εκδόσεις ΑΓΡΑ σας καλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΑΜΠΟΥΚΙ ' Ταξίδια και άλλα ταξίδια' ...  Ο ίδιος ο συγγραφέας, ο μεταφραστής του Ανταίος Χρυσοστομίδης και ο εκδότης Σταύρος Πετσόπουλος θα βρισκόταν στο Ηράκλειο.

Φτάνοντας στο χώρο της εκδήλωσης, το δημοτικό Πολύκεντρο Νεολαίας, είχε ετοιμάσει την ερώτησή του: "γιατί να νοιώθουν την ανάγκη για ταξίδια οι συγγραφείς;  Γιατί να νοιώθει την ανάγκη για ταξίδια ο Ταμπούκι;  Ο ίδιος με την πένα του πλάθει τα δικά του ταξίδια...". Συνάντησε αρκετό κόσμο, φίλες και φίλους, πήρε ένα διπλό espresso και αποφάσισε να μην καπνίσει για όσο διαρκούσε η παρουσίαση...

Το ταξίδι ξεκίνησε. Ένα μαγευτικό σύνολο. Εικόνες, χρώματα και ήχοι. Σε γλώσσες δύο. Εκείνη που δεν καταλάβαινε, χαιρόταν περισσότερο να την ακούει. Παραξενεύτηκε,  αρκετές λέξεις δεν του ήταν άγνωστες, δυό ή τρεις φορές "έπιασε" το νόημα μιας φράσης. Την αδυναμία του την κάλυπταν τα θαυμάσια ελληνικά του Χρυσοστομίδη, η ταυτόχρονη μετάφραση του μας μετέφερε τον πλούτο της σκέψης του Ταμπούκι.

Ο συγγραφέας μίλησε για τα ταξίδια του, τη Λισσαβώνα και τα Χανιά, τα βιβλία του, από το πρώτο ως το τελευταίο. Δεν αναφέρθηκε στο επόμενο, μα η φράση του "η Κρήτη είναι φάρμακο για κάθε ασθένεια", ίσως του δώσει τη " λύση" ενός νέου μυθιστορήματος. Έμεινε και επέμενε ότι ταξιδεύει πολύ και γράφει για ότι δεν έχει καταλάβει... Εξήγησε έτσι και τον τίτλο του βιβλίου του " Ταξίδια - που έγιναν -  και άλλα ταξίδια - του μυαλού -.

Είχε ακούσει την απάντηση και δεν έκανε την ερώτησή του. Αγόρασε τις Τρείς ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα, ο συγγραφέας ιδιαίτερα φιλικός δέχθηκε να υπογράψει την επιλογή του.

Κρατώ μια φράση του Ανταίου: "Οι λαβύρινθοι αρέσουν στον Ταμπούκι, και τα ταξίδια μερικές φορές είναι λαβύρινθοι που άλλοτε έχουν την  Αριάδνη τους, άλλοτε όχι" και ταξιδεύω στον κόσμο του Τσίρκα. Στον κόσμο της λογοτεχνίας.

στην Κ. 

υγ. Χανόταν σε  ατέλειωτες μικρές στιγμές. Μακρινά όνειρα και μονοπάτια σε χρόνους αλλοτινούς ανοιγόταν και έκλειναν μπροστά του. Ήξερε ότι κουβαλούσε ακέραια τη συλλογική μνήμη παλιών συντρόφων και φίλων. Ακούμπησε με αισιοδοξία στο μέλλον που είχε να διανύσει, θυμήθηκε ένα σύνθημα κοντά στην ηλικία του...  "όταν σας εξετάζουν, απαντήστε με ερωτήσεις" και έμεινε στα μάτια της.