[...] Θα σκύψω -Ναι. Εκεί θα σκάψω - στο Ναι. Στην πηγή. Στο Νερό. Ναι. Εκεί, εκεί θα σταθώ με το τσαπί, με τις γαλότσες, τις λάσπες, το χώμα. Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Ναι.
Γιατί ο άνθρωπος φεύγει μακριά απ΄ αυτό που τον κρατάει, που τον ζει; Γιατί έχει ανάγκη να προδώσει, να απατήσει το "ναι"; Τι έχει το "όχι" παραπάνω από το ναι;
Είναι φαντασμένο, είναι δισύλλαβο, και ας έχει τον ίδιο αριθμό γραμμάτων με το ναι, είναι ξιπασμένο, ψιλό, ξερό, μύτη, καθρεπτίζεται παντού, κοιτάζει όλο προς τα πάνω, προς τον ουρανό, προς τον Θεό -τον Θεό του δεν έχει. Όλα σ`αυτό, τρομάρα του, νομίζει, τα οφείλουμε, όλα μ`αυτό τα χτίζουμε-γκρεμίζουμε.
Το ναι είναι μόνο μια συλλαβή, φτωχό, προς τα κάτω, προς την πατούσα, προς το χώμα. Χώμα και νερό. Λες "ναι" και κατεβάζεις το κεφάλι. Το βλέμμα. Σαν τη φωτογραφία. Στην Δεξαμενή. Θέλει θάρρος, θέλει...
Σου παίρνει πολύ καιρό, ολόκληρη ζωή -και αν- να το καταλάβεις, ν`ανοίξει η μύτη, το μάτι, το αυτί, αυτό το τόσο απλό, απλοϊκό πραγματάκι. Αυτό το κλαράκι.
"Το Ναι το ημέρον, το απεινό, το πραόν, το Ναι το φιλάνθρωπον". [σελ.82 απόσπασμα]
Θοδωρής Γκόνης Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ [ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΒΟΡΡΑ], ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ, Αθήνα 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου