Κιβώτια σχήματα

Τα βρύα έχουν πάντα μια λεία επιφάνεια. Δεν είναι δεδομένο ότι την βλέπεις. Αν την ακουμπήσεις την αισθάνεσαι. Την παίρνεις μαζί σου, την έχεις. Η γνώση σε οδηγεί στην επόμενη επιλογή. Η άγνοια σε οδηγεί μιαν ολόκληρη ζωή.

Σε έχω ξαναδεί. Είμαι σίγουρος. Τα μάτια σου, η θλίψη σου. Σε έχω ξαναδεί, μα δεν σε έχω συναντήσει. Τότε, τώρα… Γιατί να σε θυμάμαι τόσο καλά; Το πρόσωπό σου είναι συνηθισμένο. Εξαθλιωμένοι, άστεγοι υπάρχουν παντού. Ειδικά σήμερα. Να, κοίταξε κι εσύ. Ναι, κοίταξε. Να, κοιτάξουμε μαζί. Γιατί να σε θυμάμαι. Ίσως να βρω απαντήσεις, ίσως να θέσω πάλι τα ίδια ερωτήματα. Ίσως να δώσω νέες απαντήσεις, χωρίς να αλλάξω κανένα ερώτημα. Θυμάμαι αχνά. Δύσβατοι δρόμοι, αχαρτογράφητα  περιγράμματα. Βρώμικα νερά. Τότε, ήρθες στη σκέψη μου. Γιατί; Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Κάθε φορά που ξεκινώ μια νέα διαδρομή είσαι κοντά, ψηλά, απόμακρα αλλά είσαι παρών. Δεν βοηθάς, δεν αποτρέπεις. Παρατηρείς. Η εικόνα σου είναι πάντοτε έντονη. Με βαριά ανάσα. Η αγωνία σου φτάνει ως τις μέρες μας. Ξέρεις; Δύσκολες μέρες. Ακανόνιστες. Φοβάμαι να αρχίσω ξανά. Μα πάλι ξεκινώ. Μισώ την ακινησία και την αδιαφορία μισώ. Ξεμακραίνω. Κρύβομαι. Δημιουργώ μια πραγματικότητα. Σε βρίσκω. Πάρων, απών. Απών, παρών. Είσαι διαρκώς στον ίδιο κύκλο.

Σαν χορτάρι σε πανύψηλο δάσος. Έτσι είναι. Απλώνεται, εκτείνεται σε όλη την έκταση. Καταλαμβάνει όλο το χώρο ή όσο τελός πάντων είναι διαθέσιμος. Δεν είναι ψηλός, δεν είναι κοντός. Είναι πλατύς. Ούτε αδύνατος είναι. Ελίσσεται. Τρυπώνει. Σκιαμαχεί. Οργώνει και οργώνεται. Χαρακιές έχει σε όλο το κορμί. Σκελετωμένος είναι. Χαρακιές, αίμα μοιράζει. Σκελετούς αφήνει στο πέρασμα του.

Οι επιλογές μας είμαστε. Και από τις επιλογές μας γινόμαστε άλλοι.