Αργήσαμε; Ε, καιρός είναι!

 

στον αδελφό μου

 

 

[...] Σε καλέσαμε για έναν καφέ και ήρθες. Δυό κουβέντες και ένα τσιγάρο. Κουρασμένος μα και χαρούμενος -η δουλειά στο "γιαπί" προχωρά- ανταπέδωσες την πρόσκληση: "ελάτε για ένα κρασί! Ένα μερεμέτι να τελείωσω... Σήμερα είναι Κυριακή..."

Δεχθήκαμε με την πρώτη. Η δεύτερη σκέψη, βέβαια έλεγε να ερχόσαστε εσείς... Εσείς στο δικό μου "στημένο" σπίτι και όχι εμείς σε ένα...που τώρα αναστηλώνεται...Ευτυχώς δεν μείναμε στις σκέψεις.

 

 

Ετοιμαστήκαμε -μέρα τ` Απρίλη πρώτη- και ήρθαμε. Τίποτα το ψεύτικο. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια εικόνα αλλοτινής ζωής, "Έτσι, έπρεπε να είναι τα σπίτια", σκέφτηκα. Τρία δέντρα στην μπροστινή αυλή, οι αποθήκες έξω από το σπίτι, χώρος για ένα μικρό μποστάνι στον ακάλυπτο. Μια παλιά μονοκατοικία, παίρνει ζωή τώρα, παίρνει ζωή ξανά, από το μεράκι σου! Θα γεμίσει ζωή από τα χέρια σου... και την προσφορά των φίλων σου... Πράξη αλληλεγγύης στις μέρες μας... 

 

Σφηνώθηκε μέσα μου  ετούτη η ιδέα "έτσι πρέπει να είναι...", μα αμέσως άρχισε να εξαπλώνεται. Στις σχέσεις, στον έρωτα, στο πρωινό ξύπνημα, στο φαγητό, στην πολιτική... Όπως "καταφέραμε" να κάνουμε τα σπίτια μας κλουβιά, έτσι στερηθήκαμε τους χυμούς από κάθε μας πράξη. Μια διεκπεραίωση η ίδια μας η ζωή... Χάσαμε χρόνια πολλά. Μα ο δρόμος είναι πάντοτε μπροστά. Βούληση και γνώση. Μια έστω ανάμνηση να πιαστείς. Μια βιωμένη κατάσταση η αφετηρία -έρχεται στο μυαλό το πατρικό μας σπίτι- μια στάση το παρόν. Η διαδρομή καθορίζει την ανάγκη να τ` αλλάξεις όλα! "Κοιμηθήκαμε" πλούσιοι και τώρα που "ξυπνήσαμε"  είμαστε φτωχοί. Από εδώ να αρχίσουμε! Να ανακαλύψουμε ξανά και από την αρχή νέες φύτρες παλιών αξιών. Γύρω από ένα τραπέζι στην ανθισμένη αυλή μιας μονοκατοικίας, στο φως του ήλιου καθώς παίζει με το πρόσωπό της. 

 

Άνθρωποι αυτής της νέας, δύσκολης εποχής.

Αργήσαμε; Ε, καιρός είναι!