Τα δεύτερα, δικά μου! [19.04.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 19. 04.2014 ]

1. Αποχαιρετισμός και μνήμες. Δεν το αμέλησα αλλά δεν θέλησα να φορτίσω το κλίμα του πρωϊνού μας καφέ. Εδώ όμως, με την ασφάλεια της απόστασης και την προσδοκία της ανάστασης, φέρνω ένα μικρό κείμενό μου, του 2012,  για τον φίλο Σπύρο Δανέλλη. 

Αντιγράφω: " [...]για τις ανάγκες ενός αφιερώματος της καλής εφημερίδας "ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ", ένα ένθετο με αναμνήσεις "επωνύμων" για το Πάσχα, ο φίλος και σύντροφος Σπύρος Δανέλλης έγραψε... "Σε ένα αγροτόσπιτο έξω από τη Φλωρεντία", 1974, μόλις 19 χρονών τότε, πρωτοετής φοιτητής στην Ιταλία. Στην Ελλάδα...ακόμα χούντα[...]

Γράφει ο καλός δημοσιογράφος Μπάμπης Σαββίδης στο εισαγωικό του σημείωμα: "[...]και έχουμε να θυμόμαστε κάποιες γιορτές επειδή συνέπεσαν με ένα χαρμόσυνο οικογενειακό ή επαγγελματικό γεγονός". Αλήθεια, είναι! "Τα πράγματα αποκαλύπτονται μέσα από τις μνήμες που έχομε γι` αυτά. Θυμάμαι ένα πράγμα σημαίνει ότι το βλέπω -μόλις τώρα - για πρώτη φορά.", έγραφε ο Cezare Paveze.

Ο χρόνος κυλάει. Ο Σπύρος Δανέλλης θα έχει πάντοτε έναν λόγο να θυμάται το Πάσχα του 2012... Την Μ. Παρασκευή έχασε την μητέρα του. Η κυρία Αναστασία Δανέλλη, μια πραγματική αρχόντισσα, σε έπειθε γι` αυτό το ευγενικό της πρόσωπο, πέθανε σε ηλικία 83 ετών. Ο Σπύρος και τα αδέλφια του, θα θυμούνται  πάντοτε αυτήν την εβδομάδα του φετεινού Απρίλη. Η κυρία Δανέλλη κουβαλούσε τις πρώτες - πρώτες μνήμες τους..."

2. Καλή ανάταση

• Πόσο απέχει η ηδονή από την απαξίωση ;

• Πόσο απέχει η γνώση από την  αναπαραγωγή της ;

• Πόσο απέχει ο μόχθος από το βόλεμα ;

• Πόσο απέχει η προκοπή από την αδιαφορία ;

• Πόσο απέχει η λύση από το τέλμα;

• Πόσο απέχει η συμμετοχή από την παραίτηση ;

• Πόσο απέχει ο διάλογος από τα "μαγειρέματα" ;

• Πόσο απέχει η ειλικρίνεια από το ψέμα ;

• Πόσο απέχει η αγωνία από την απάθεια ;

• Πόσο απέχει ο Λόγος από τον εκβιασμό ;

• Πόσο απέχει η αντίσταση από τον κυνισμό ;

• Πόσο απέχουν τα προβλήματα από τις απαντήσεις ;

• Πόσο απέχει η διεκδίκηση από την παραδοχή ;

• Πόσο απέχει η ευθύνη από την υποκρισία ;

• Πόσο απέχει η ευθύτητα από το διπρόσωπο του Ιανού ;

• Πόσο απέχουν οι "Ιακωβίνοι" από τους είλωτες ;

Πιάσαμε το νήμα μιας μακρινής καταγωγής και πορευόμαστε…Στα δύσκολα του σήμερα προσθέτουμε δύσκολες ερωτήσεις. Σε όποιες απαντήσουμε το μέσα κέρδος αυξάνεται. Όλες θα βρίσκονται μπροστά μας εξακολουθητικά... Ας μην γελιόμαστε. Πόσο απέχει η ηδονή από την απαξίωση;  Μια διαρκή προσπάθεια τις χωρίζει!

3. Μια όμορφη Ανοιξιάτικη μέρα. Μου έλλειπε μα ήρθε: βορεινό αεράκι, έπαιζε κρυφτό ο ήλιος, τον κέρδισαν τα σύννεφα... Έπεσαν οι νοτιάδες... Ανασάναμε!

Αρχή της νέας εβδομάδας. Μια αύρα αισιοδοξίας, μια νότα ανάτασης... Αντάλλαξα δυνατές καλημέρες. Έβλεπα πρόσωπα χαρούμενα.  Δεν είναι λίγο να σε κτυπάει ο νοτιάς για μέρες...

Η κίνηση στο κέντρο ήταν περιορισμένη. Η συνήθεια μου να κατεβαίνω νωρίς, μου επέτρεπε να βλέπω την πόλη γυμνή. Μια ατόφια ηρεμία. Οι δρόμοι άδειοι... [καλύτερα...γεμάτοι από παρκαρισμένες τροχοφόρες ψευδαισθήσεις].

Στην μικρή μας γωνία -μια γωνία του Ηρακλείου για έναν καφέ ή μια ρακή- κυριαρχούν τα ροζ-μωβ άνθη της προδοσίας. Η ανθισμένη κουτσουπιά, η ανθισμένη μπαοχίνια έριξαν τα άνθη τους στο πέρασμα του αέρα. Δύσκολα κρατά κανείς μυστικά φιλιά, μυστικούς έρωτες και καθημερινούς θανάτους. Πριν ακόμα η κίνηση να μας απορροφήσει, η συναστροφή με τον Άλλον να γεμίσει την μέρα μας, πήραμε τις σκούπες [οι κυρίες των γειτονικών καταστημάτων έριξαν και νερό. Θέλησαν να πνίξουν τη σκόνη των ημερών...]. Ροζ-μωβ σακουλίτσες μαζεύτηκαν στο καθαρό πλακόστρωτο. Με μια αξιοπρόσεκτη τάξη τον περίμεναν...

Δεν ακούστηκαν καν τα βήματα του. Έβγαλε φτερά -πήραν μαζί τους την κούραση- και χαμηλόφωνα μας μοίρασε...αντίδωρο. Ένα "ευχαριστώ"! Το καροτσάκι της καθαριότητας, μικρό κοριτσάκι έμοιαζε, δεχόταν κουφέτα και καραμέλες. Στο χρώμα της μέρας -ροζ και μωβ- στο χρώμα της πόλης. Εκείνος, με την καλοσιδερωμένη του φόρμα, συνέχισε το δρόμο του. 

4. Το παλτό [απόσπασμα] Έμεινε μόνη! Κοίταξε το δωμάτιο. Τι όμορφα το είχε φτιάξει. Πόσο τακτοποιημένο. Έβαλε έναν ακόμα καφέ και άναψε τσιγάρο. Ένοιωσε τον καπνό μέχρι τα γόνατα. Τον ήθελε πάλι. Της έλλειπε ήδη. Κράτησε τα μάτια της ανοικτά` αξίζει αυτό το όνειρο να το δει ξύπνια. Η βραδιά που μόλις πέρασε, η βίαιη εισβολή της μητέρας της ήταν ήδη ένα επεισόδιο, η απλότητα των τρόπων, η βαθιά έλξη, η αλμύρα του ιδρώτα τους, οι καυτές τους ανάσες… Ζούσε μαζί του από την αρχή…

"Νοιώθω ήδη καλύτερα!", άκουσε την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει, τη μητέρα της να μονολογεί, η ίδια απρόσμενα βγήκε από τον λήθαργό της. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε!

"Έλα, θα καθίσουμε στην αυλή! Ο ήλιος έχει  γείρει. Ίσως να φυσάει και λίγο!"

Η Κλειώ είχε δίκιο. Κάτω από την παχιά σκιά μιας γέρικης γλυτσίνας είχαν στήσει το εξωτερικό τους καθιστικό. Ένα μικρό σαλονάκι μπαμπού και ένα στρογγυλό τραπέζι με γυάλινο πιάτο.

"Α, είναι πολύ δροσερά! Θα ήθελα έναν ακόμα καφέ!"

Με γάλα και δυό κομμάτια ζάχαρη τον σέρβιρε η Κλειώ. Πρέπει να την προσέχει… Ειδικά τώρα που φαίνεται να ανέκτησε τις δυνάμεις της.

"Πως πάνε τα μαθήματα; Φοβάμαι μήπως σε παρασύρουν οι κακές σου παρέες…"

"Μα δεν είμαι παιδάκι, μαμά! Η σχολή προχωράει καλά, είμαι ευχαριστημένη. Το ίδιο είναι και ο καθηγητής μου. Μου πρότεινε μάλιστα να τον συνοδέψω σε ένα ταξίδι του στην Γαλλία… Με προορίζει για βοηθό του…"

"Δόξα τω Θεώ! Να και ένα καλό νέο… Και μ` αυτόν τι θα κάνεις;"

"Μα δεν θα μείνω μόνιμα εκεί. Και σταματά να μιλάς έτσι για τον Πέτρο. Μπορείς να το χωνέψεις ότι είμαστε ζευγάρι"

"Όχι! Ποτέ δεν θα ξεχάσω την προσβολή που μου `κάνε! Γυμνός μέσα στο σπίτι μας…"

"Μα εγώ τον είχα καλέσει τότε!"

"Αυτός, έπρεπε να είχε αρνηθεί. Η μυρωδιά του ακόμα κυκλοφορεί στο σπίτι… Και οι κακές γλώσσες, φαρμακόγλωσσες: "ο γιος του καπνεργάτη με την Κλειώ. Την κόρη του δικαστή!".  Στοιχειώνουν τις νύχτες μου, αυτές οι κουβέντες…"

"Πόσο πίσω είσαι μαμά! Αδυνατώ να σε παρακολουθήσω…Και λυπάμαι. Αν δεν αλλάξεις…"

"Εσύ φρόντισε να αλλάξεις. Δεν το επιτρέπει η θέση μας, η καταγωγή, η τάξη μας… Α, Θεέ μου, που έμπλεξες…  Θέλω να ξέρεις. Εμείς δεν θα εγκρίνουμε ποτέ αυτή…την τρέλα".

"Εμείς… Έβαλες και τον μπαμπά στο κόλπο; Δεν σε πιστεύω! Ο αυστηρός και δίκαιος, ο άμεμπτος δικαστής…στα χνάρια μιας γυναικούλας".

Φώναζε τώρα η Κλειώ. Εξοργισμένη σηκώθηκε και στάθηκε απέναντι της. "Όχι, ο μπαμπάς θα καταλάβει… Ο μπαμπάς δεν κρέμεται από τα φουστάνια σου…Όχι!"

"Ο μπαμπάς κι η γυναικούλα! Βέβαια! Βέβαια! Άκου, Κλειώ… Αυτή σου η επιλογή, αυτή σου η επιμονή, αυτή σου η σχέση… μας έχει βάλει σε κακούς μπελάδες…"

"Έλα τώρα! Όλο γρίφους και υπονοούμενα…"

"Άκου, λοιπόν! Και μη ξεχνάς ότι ο μπαμπάς σου έχει πολύ ψηλά την οικογένεια του και το καθήκον. Το δικαστικό σώμα το υπηρέτησε πάντοτε με συνέπεια και συνέχεια. Σε όλη αυτήν την διαδρομή. Χωρίς διακοπές. Ακόμα και τότε, που ο πατέρας του…δικού σου είχε πάρει τα βουνά… Να ανατρέψει την Επανάσταση…"

Χλόμιασε. Πήρε ένα ποτήρι νερό και το ήπιε με μεγάλες γουλιές. Το γέμισε ξανά. Μα συγκρατήθηκε… "Θα έχει πολλή ξηρασία"  τούτο το καλοκαίρι με την μάνα της…  

5. Εμένα οι φίλοι μου είναι

Ακροβάτες ονείρων

Με αυτά συνομιλούν ακατάπαυστα

Οι φίλοι μου είναι

Χαμένα σχέδια

Αφυδατωμένα φιλιά

Χλωμές, διαβατάρικες ιστορίες

Προδομένες συντροφιές

Ματαιωμένες ομιλίες

Κομμένες κεφαλές

Ανυπόστατες ιστορίες.

Χάρτες

Χαρτιά

Και λέξεις

Αταξίδευτοι χάρτες

Καμμένα χαρτιά

Ηττημένες λέξεις

Εμένα οι φίλοι μου είναι

Σχοινοβάτες

Μόνοι αφήρεσαν το δίκτυ

Χάθηκαν

Πέθαναν

Αυτοκτόνησαν

Στα ψέματα που έκτισαν τα προηγούμενα λάθη τους

Λάθη, άνθρωποι, ιδέες

Μοναχικοί και μόνοι.

Εμένα οι φίλοι μου είναι

Μια αντανάκλαση στον καθρέπτη

Μια έξοδος μια ανολοκλήρωτη σχέση

Εμένα οι φίλοι μου ξεχάστηκαν στον εαυτό τους

Όργωσαν αλλά δεν έσπειραν

Έσπειραν αλλά δεν θέρισαν

Θέρισαν αλλά δεν πούλησαν τη σοδειά τους.

Σάπισε ο σπόρος

Δεν ήταν μόνο το χωράφι μολυσμένο.

[άσκηση γραφής]

ΥΓ.  [...] Στην ταβέρνα έμεινα λίγο. Αρνήθηκα και την πρόταση για ένα ποτό στην Guernika... "Ο έρωτας θρέφεται από την αναμονή" -το υποστηρίζει η  Yoko Ogawa στο βιβλίο της "Ξενοδοχείο Ίρις"...θέλησα όμως να δω το χαμόγελό της με φόντο το λιμάνι την ώρα της άφιξης του πρωινού πλοίου από τον Πειραία [...]