Τα δεύτερα, δικά μου! [03.04.2014]

Στο "Τake Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 03. 04.2014 ]

 

 

 

 

1.Η δήλωση του φίλου Σπύρου Λυκούδη θετεί το πλαίσιο και τις υποχρεώσεις μιας αριστερής θέσης. Ο κίνδυνος ο πολιτικός κόσμος να εξυπηρετήσει την ατζέντα της ΧΑ είναι υπαρκτός και καταστροφικός.

"Είναι αναμφισβήτητο πολιτικό πρόβλημα, δεν είναι κουτσομπολιό… είναι ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, από τους πιο στενούς συνεργάτες του Σαμαρά. Ωστόσο, είναι υποχρεωμένος ο πολικός κόσμος της χώρας να είναι παρά πολύ επιφυλακτικός για το αν θα μπει στην πολιτική ατζέντα που διαμορφώνει η ΧΑ. Η είσοδος του συνόλου του πολιτικού κόσμου στην ατζέντα που διαμορφώνει η υπόδικη ΧΑ είναι λάθος",  προειδοποίησε ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.

Ο Σπύρος Λυκούδης τόνισε ότι ο πρωθυπουργός έχει ευθύνες για την υπόθεση Μπαλτάκου, γιατί ο παραιτηθείς γραμματέας της κυβέρνησης είναι στενός του συνεργάτης, ωστόσο διευκρίνισε όμως "μέχρι εκεί, είδατε τι λεει για τον Σαμαρά". [πηγή:  ΣΚΑΪ και  στην εκπομπή Πρώτη Γραμμή]

 

 

Η έντονη και σκληρή κριτική απέναντι στις επιλογές του πρωθυπουργού είναι επιβεβλημένη. Άλλωστε δεν προκαλούν έκπληξη οι εκλεκτικές συγγένειες, που δαιτηρεί από την περίοδο της "Πολιτικής Άνοιξης" και φρόντισε να καλλιεργήσει και κατά τη διάρκεια της ...μοναχικής πολιτικής του διαδρομής. Αυτό είναι η υποχρέωση του ρεύματος της δημοκρατικής αριστεράς. 

 

Σε καμιά περίπτωση όμως, η υπόθεση Μπαλτάκου δεν μπορεί να απορροφήσει όλους τους κραδασμούς, που έχουν καταγραφεί, από την τακτική ενός κόμματος που έχασε στοιχεία της στρατηγικής του. Για το κόμμα της ΔΗΜΑΡ, γράφω και την ακολουθούμενη πορεία του, μετά την επιλογή του να αποχωρήσει από την κυβέρνηση...[και γράμματα γνωρίζω και διαβάζω δηλώσεις Τσούκαλη, Μαργαρίτη...]

 

 

 

2. Το χρώμα της πόλης: ροζ-μωβ. "Το Ηράκλειο είναι μια άσχημη πόλη". "Αυτή η πόλη δεν θα φτιάξει ποτέ ...". Δύο φράσεις που ακούγονται συχνά. Ίσως κάποτε να τις έχομε και οι ίδιοι ξεστομίσει. Μα είναι η μισή αλήθεια. Έχει ασχήμιες η πόλη, μα δεν είναι άσχημη. Έχει ελλείψεις, ίσως και ελλείμματα μα είναι μια πόλη ζωντανή. Οι παρεμβάσεις των τελευταίων χρόνων επιχειρούν να την αλλάξουν. Ίσως με αδυναμίες και αβλεψίες. Ίσως, και αυτό είναι το κυριότερο, χωρίς να ενταχθούν σε ένα συνολικότερο σχεδιασμό, που να αποδώσει ταυτότητα. Ίσως πάλι, κάποιες από τις παρεμβάσεις να καταστρέφουν κομμάτια της ιστορικότητας της πόλης, υπερασπιζόμενες νέα συμφέροντα ... 

 

 

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά περπατώντας όλο τον Μάρτιο στην υπό ανακατασκευή λεωφόρο Πλαστήρα. Η καθημερινή μου βόλτα με γαλήνευε! Μέσα στα σκληρά και άκαμπτα οικοδομικά υλικά, επέμεναν μοναχικά δέντρα.  Έπαιρνα μαζί μου το ροζ-μωβ των ανθισμένων κουτσουπιών και κουβέντιαζα με τον εαυτό μου: "Το Ηράκλειο είναι μια πόλη με όμορφες γωνιές". Οι εκκωφαντικοί ήχοι των μηχανημάτων υποχωρούσαν στα κλαδιά μιας προυπάρχουσας βλάστησης. 

 

 

Οι εργάτες τη σεβάστηκαν. Τη δροσερή σκιά της προσδοκούνε... Εκείνη, τώρα που σιγά-σιγά φυλλώνει θα τους ανταμείψει.  

 

 

 

 

3.Βάρβαρες φωνές. Βέβηλες, παρασιτούν στο φθίνον σώμα της πόλης... Την συμπαρασύρουν στο δικό τους ξεπεσμό. Την οδηγούν μέσω ενός ολισθηρού κατήφορου σε ένα πνιγηρό τέλμα... 

 

 

 

 

4. Ο δρόμος είναι πάντοτε μπροστά! Μέσα στην κρίση που μας περιβάλλει, γυρίζουμε στις ρίζες μας να αντλήσουμε δυνάμεις. Δυνάμεις, ώστε να τολμήσουμε να θέσουμε τα ερωτήματα. Ερωτήματα για το σήμερα και το μέλλον. Να αρνηθούμε τις βεβαιότητες μας και να κρατήσουμε την ιδέα που τάραξε τα νιάτα μας: να κάνουμε καλύτερο τούτο τον κόσμο... 

 

Τώρα που ένας κύκλος κλείνει σημεία προσδιορίζουν τους καιρούς που έρχονται...

 

 

 

 

5. Ο έρωτας έλαμπε στο πρόσωπο της Την φώτιζε την  κάθε στιγμή
Το πρόσωπο της έλαμπε πιο δυνατά από τον έρωτα
Φώτιζε τη στιγμή της απόλυτης ηδονής, την στιγμή της κορύφωσης
Βυθισμένος - στη σχισμή του στήθους της - απόδιωχνα τη λάμψη
φοβισμένος επέστρεφα σε ανήλια δωμάτια
Χρόνια είχαν μείνει τα παράθυρα κλειστά και η παλιά πόρτα είχε βαρύνει από την ακινησία της
Τα αρώματα του κήπου έχουν χαθεί πια,
ο κηπουρός πέθανε πριν δέκα χρόνια και κανείς δεν νοιάστηκε για το λευκό γιασεμί της αυλής
Μέσα στην αδυναμία μου να επιδιορθώσω το παρελθόν,
θέλησα να ανοίξω το ερειπωμένο σπίτι  να δεξιωθώ τους νέους μου φίλους για τελευταία φορά
Θέλησα μέσα σε φωνές να χαθώ
Θέλησα, μέσα στην αμηχανία του παρόντος,  να χαθώ

Έφυγα χωρίς αποσκευές, ταξίδι στα μάτια της
Τώρα!  Χωρίς γυρισμό
Στα υγρά της μάτια μαζεύω δροσιές για την έρημο της μοναξιάς.

 

 

 

 

υγ. "Τα πράγματα αποκαλύπτονται μέσα από τις μνήμες που έχομε γι` αυτά. Θυμάμαι ένα πράγμα σημαίνει ότι το βλέπω -μόλις τώρα - για πρώτη φορά.", έγραφε ο Cezare Paveze.