Θα γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι

Τι ωραία αίσθηση. 
Η καπνοσακούλα μου γεμάτη. 

Οι παλιοί μου φίλοι έχουν οριστικά χαθεί. Οι νέοι όλο ταξιδεύουν. Μια αναχώρηση και μια επιστροφή. Αποτέλεσμα ισόπαλο. Στο ενδιάμεσο ο αγώνας. Στο κόρνερ η αγωνία, η επιθυμία, η μνήμη.  Στο κέντρο ο Φάνης, η Σοφία, η Ζωή, η αναπνοή, Εσύ.




Οι πλατείες. Οι φωνές, ο θυμός. Η μιζέρια. Στο καφενείο του Σωτήρη με μια ρακή σου ζήτησα κουβέντες καθαρές. Χαμηλόφωνες, φιλικές, παρηγορητικές... Απαστράπτουσες.  Δεν δίστασες.

Μια συνάντηση που διαρκεί. Έχει αποκτήσει σταθερές, κανόνες, συνήθειες. Είσαι καλός αφηγητής. Μου αρέσει να ακούω. Διαβάζω πολύ, αντιπαθώ τις μετακινήσεις, λατρεύεις τα ταξίδια. Συναντιόμαστε Τετάρτη απόγευμα.

Μια φιλία που χάθηκε."Εκείνο το βράδυ άλλαξε τη ζωή μου", σου αρέσει να λες. Σταματάς πάντα σε αυτό το σημείο. "Ήταν όλα σοφά σχεδιασμένα". [παύση]. "Μιαν άλλη φορά θα σου τα πω...". Αλλάζεις θέμα` "Τους είδες;  Όλα ηθικά, όλα νόμιμα!". Κρατάω σημειώσεις... Γνωρίζω τη σειρά.

Ο έρωτας. Ήταν όμορφη. Είναι όμορφη. Έχω δέκα χρόνια να την δω.

Εκείνη. Η γυναίκα. Τα έβαλε με όλους. Με το σπίτι της, με τους φίλους της... Μα μια στιγμή χάθηκε! Μια πρόσκληση αποδέχθηκε και άφησε πίσω της την υπόλοιπη ζωή μου.

[Εγώ. Μια παρένθεση. Δύο αγκύλες. Σώμα γυμνό. Λουλούδια μωβ. Επέτειος].

Μετάβαση. Μιλάει για τη ζωή του και ξετυλίγει μπροστά μου εικόνες μιας μακρινής ιστορίας. Μεγαλώνω, και κουβαλάω όλο κουβαλάω ακέραια την μνήμη ερώτων, συντρόφων, φιλών παλιών.

Απόβαση. Στις ατέλειες του κόσμου. "Δεν είμαι μόνος", του λέω κάθε τόσο. "Το ξέρω! Άλλα αυτό το απόγευμα είναι δικό μου. Με τον τρόπο δύο φίλων...". "Σωτήρη, τα δεύτερα, δικά μου!"

Μετάθεση σε χρόνο ξένο. "Πουλάκι ξένο...". Πινελιές σε σκληρό χαρτί. Μια κοινή μας συνήθεια. Στο χασαπόχαρτο του καφενείου. Παίρνει το μολύβι μου. Εκείνος μόνο το μυαλό του κουβαλάει... Γράφει: "Σκαλίζω σφυροδρέπανα στο σώμα μιας λευκής αριστεράς. 1991".

Ζητάω το μολύβι επίμονα. Φοβάμαι τις εκρήξεις του.

 Η μουσική - βαριά λαϊκά - αδιάφορη. Οι παρέες λιγοστές. Οι θέσεις μας στο μπαρ σημαδεμένες. "Εκείνη η ψηλή πως να ξέπεσε εδώ... Αρχόντισσα! " 

Θα περπατήσουμε στο σήμερα. Τα στενά σοκάκια της πόλης θα κρύψουν ξανά το παρελθόν μας. "Ο φίλος μου ευρέθει εις των ναυαγίων τα νέφη".

Αλητάκια παίζουν στα τυφλά. Είναι όμορφη η πόλη. Στην μεγάλη πλατεία αρχίζει η "νιοστή" ανάπλασή της... Τους ανθρώπους έχουν ξεχάσει εδώ. Τον κ. Μηνά, τον κ. Γιάννη...

Θα γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι.

Μια μουσική μου πήρε τα αυτιά. Ένα ζευγάρι και ένα παιδί.  Ένα κορίτσι  γδύνεται στην λευκή νύχτα.

Περιμένω.

Αγωνιώ. 

Αποσύρομαι.  Ξεκούραστος.

[συνεχίζεται]