Τα δεύτερα, δικά μου! [26.12.2013]

Στο "Take Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη...Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

Α.ΣΤΕΓΟΣ [26.12.2013]

1. Προσωπική κατάθεση

"ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ"

Σήμερα μίλησε από την εξέδρα η πράσινη ομάδα.
Χθές είχε μιλήσει η μπλε.
Δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Πότε δεν μου άρεσε.
Αντίθετα μου άρεσε πάντα ο κινηματογράφος.
Το μεσημέρι "κάλπικη λίρα" στην τηλεόραση, μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες που ΄χω δει.
Τώρα η παράσταση τελείωσε.
Ξηλώνουν την εξέδρα και αλλάζουν σκηνικό για την άλλη ομάδα.
Εν τω μεταξύ ο Μπερλινγκουέρ πέθανε από εγκεφαλικό.

από την ποιητική συλλογή "ΜΗΝ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΜΟΥ" της Ντόριας Μαρνέρη...

2. Ροσάνα Ροσάντα Το κορίτσι του περασμένου αιώνα...

Η Ροσάνα Ροσάντα, η μεγάλη κυρία της Αριστεράς, υπήρξε σημαντικό στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, μέχρι το 1969... Ιδρύει - μαζί με άλλα στελέχη του κόμματος - το περιοδικό il Manifesto. Παρά τη διαφωνία του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, διαγράφτηκε από το ΙΚΚ έπειτα από το 12ο Συνέδριο. Διευθύντρια του περιοδικού, εγκατέλειψε την "ενεργό πολιτική", αφιερώθηκε στην δημοσιογραφία και στη λογοτεχνία χωρίς να πάψει μέχρι και σήμερα να καταθέτει ανησυχίες και στοχασμούς για την πορεία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Στο βιβλίο της "το κορίτσι του περασμένου αιώνα", αναμετράται με την πορεία της και καταγράφει τη ζωή της από τα 1924 -γεννήθηκε στην Πόλα, που σήμερα ανήκει στην Κροατία- μέχρι το 1969. Κλείνει το βιβλίο της: "Εμείς, το "Μανιφέστο", δεν πέσαμε στην ανυπαρξία, όπως συνέβαινε με τους περισσότερους που είχαν αφήσει το ΙΚΚ. Πέσαμε μέσα στην πλήρη κρίση των πανεπιστημίων και των εργατικών αγώνων. Ελπίζαμε ότι θα απαοτελούσαμε τη γέφυρα ανάμεσα σ` εκείνες τις νέες ιδέες και τη σοφία της γέρικης Αριστεράς, που είχε γνωρίσει κάποτε στιγμές δόξας. Δε λειτούργησε. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία."  [Να περιμένουμε ίσως ένα νέο βιβλίο για την ιστορία και τα χρόνια που ακολούθησαν; Ο Λούτσιο Μάγκρι επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του... Ένα νέο βιβλίο για τη ζωή του καθοριστικού αποχωρισμού...]



Το βιβλίο είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα. Όσοι από εμάς συνέδεσαν την μικρή προσωπική μας ιστορία με το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού πιστοποιούν ακόμα μια φορά την συμβολή των Ιταλών συντρόφων στην γέννηση των νέων ιδεών. Την αναντικατάστατη παραγωγή. Αλλά και τη βιωμένη κουλτούρα - ένα έδαφος καλλιεργημμένο βαθιά - που άντεχε την ύπαρξη "ζιζανίων". Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου συνόδεψε πολλές ώρες τη σκέψη μου αυτό το τελευταίο διάστημα.  Σε μια συμπυκνωμένη μορφή η Ροσάνα Ροσάντα ξαναγράφει την μνήμη της και απαντά στις ερωτήσεις του Μάρκο Μπερλινγκουέρ, στη συνέντευξη που ακολουθεί...

3.Ουράνιο τόξο

Σε άκουσα...μιαν άγνωστη, σε μένα, γλώσσα να μιλάς.

Στο κινητό σου, με κάποιον φίλο, συγγενή ή την γυναίκα σου. Το πρόσωπο σου φωτεινό και κουρασμένο. Γλυκό και η φωνή σου μετρημένη, χαμηλή, ήρεμη. Σε συνάντησα έξω από την κλειδωμένη πόρτα του νηπιαγωγείου... Γρήγορα προστέθηκε ένας ακόμα κύριος... στο δικό του τηλεφώνημα μια άλλη, άγνωστη επίσης, γλώσσα ακούστηκε. [Δεν γνώριζα ακόμα ποιοί και αν μιλούν ελληνικά... Το σίγουρο είναι ότι ο τρίτος της παρέας μας είχε ελληνικές συνήθειες: άφησε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου]. 

Με ρώτησες -ευγενικά και σε καλά ελληνικά- τι ώρα είναι... Δεν πιστεύω να αργήσουν... Παλιάς τεχνολογίας το κινητό ή μια ευκαιρία να πιάσουμε κουβέντα...Κι εγώ χωρίς να νοιαστώ σου απάντησα -ευγενικά και σε καλά ελληνικά- ώρα να πάρουμε τα παιδιά μας. Ανοίγουν την πόρτα...

Βρήκα τον μικρό να με περιμένει. Βρήκες τον γιό σου να κοιμάται και πήγες να τον ξυπνήσεις. Έφυγα! Δεν ανταλλάξαμε έναν αποχαιρετισμό.

"Ο Κριστιάνο έτρεχε όλη μέρα. Μας φώναζε να παίξουμε στην αυλή. Και βγήκαμε μόλις σταμάτησε η βροχή. Η κυρία μας μίλησε για το ουράνιο τόξο...". Με το γνωστό ρυθμό των παιδιών που μαθαίνουν τον κόσμο, ο μικρός μου μετέφερε τα νέα της ημέρας.

Είδατε το ουράνιο τόξο; τον ρώτησα. "Μα δεν βγήκαμε και ακριβώς αμέσως μετά τη βροχή...", μου απάντησε. Θα το δεις στην επόμενη βροχή, μικρέ! "Μα το ξέρω... έχει χρώματα, τόξα πολλά χρωματιστά... μας τα είπε όλα η δασκάλα. Ο Κριστιάνο έλεγε συνέχεια ναι! Ναι, έτσι είναι! Είχε δει..."

Θα το δεις και συ... Τώρα αρχίζουν οι βροχές! "Ναι, σίγουρα! Ή σε κάποιο όνειρο!"

...

"Μας στο είπε ο Κριστάνο... πριν πάει να ξαπλώσει..."

Σίγουρος πια... ότι υπάρχει ελπίδα για όλα τα παιδιά...Σίγουρος πια...ότι υπάρχει ελπίδα για όλους μας!

4. Μικρές χαρές, ενήλικες αγωνίες

Έπαιζε με την Νίκη. Την μικρή του ξαδέλφη, μεγάλη όμως για κείνον: Ο μικρός, ο πιο μικρός της κάθε μας συντροφιάς ...

Η μικρή ... να τον πειράζει, να υπερηφανεύεται για το ύψος της και να «κρεμά»  όλα τα παιγνίδια της - τους - ψηλά πάνω απ` το κεφάλι της. 
Ότι κάνουν δηλαδή όλα τα κοριτσάκια ...

Ο μικρός ... να φωνάζει, να γελά, να ζητά  και να προσπαθεί να κατεβάσει όλα τα παιγνίδια από τον ... ουρανό. Να πηδά όλο και ψηλότερα και να μην τα καταφέρνει ...
Ότι παθαίνουν δηλαδή όλα τα αγοράκια ...

Να σταματά  κουρασμένος  και με  χαμόγελο,   να σου λέει:  «για να φτάσεις τον ουρανό πρέπει να...ψηλώσουν τα πόδια σου»! 

5. Η σπείρα

Αναλώθηκα στην ανάγνωση, για μια φορά που φάνταζε η τελευταία, ενός παλιού βιβλίου. Ποτισμένου με αρώματα παροδικών αντιφάσεων, δακρύων, περαστικών κοριτσιών, γενικότερα με παρελθόντα περιστατικά μιας ασήμαντης ζωής.

Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο χωμένος στη μικρή σοφίτα.

Με άλυτες απορίες και αναπάντητα ερωτήματα, που και ο ίδιος είχα ξεχάσει το πότε και το πώς -ιδίως αυτό- είχαν τεθεί.

Θέλησα να μετρήσω τις δυνάμεις μου,  κόντρα στις αναμνήσεις ...

Ίσια με το παρελθόν μου. Να το βρω μπροστά μου.

Αναλώθηκα στην απόγνωση του τότε. Το ήξερα καλά, βρέθηκα σε πεθαμένες συντροφιές. Σε μέρες χαμένες, αδειανές ... Ή σε κείνες που με γέμιζαν θλίψη και ντροπή ... Σε μέρες που προκαλούν πόνο ...

Κλείστηκα στη μοναξιά.  Σε μακρινές διηγήσεις του μυαλού.

Σε θολές φωτογραφίες.

Ακούμπησα στο παράθυρο το άρωμα του απογευματινού καφέ, παρατηρώντας τη γαζία να ανθίζει. Ανταμώνω και χάνω τη λήθη.

Αναρωτιέμαι  για τον κύκλο του χρόνου, γυρίζει και χάνεται,  μετρά και αποτραβιέται, ικανός και αυτάρκης στη δική του πορεία .

Ταυτόχρονα, ξεγραμμένοι φίλοι με καλούν σε μια γιορτή αποχαιρετισμού.  Ξαναπήγα, έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, τόσα χρόνια εναπόθεσαν μια θλιμμένη πραγματικότητα,  πάνω στα πρόσωπα μας.  Μια γαλήνια όψη ή μια κυνική αδιαφορία ;  Δεν θα ξαναπάω.  Έδωσα όρκο - σε ποιόν θεό ; -  να πετάξω το βιβλίο στις φωτιές του αύριο. Να θάψω την ασήμαντη ζωή μας - νεκροθάφτης εγώ μιας ολόκληρης εποχής.

Κράτησα τον όρκο. Τον υπηρετώ πιστά.

Κράτησα,  βέβαια και σημεία αναφοράς.

Δύο από τα γράμματα σου, τη μελαγχολία του Φάνη, το κόκκινο πουλόβερ,  τa όνειρά μας του φθινοπώρου.

Για τις πορείες του σήμερα.

ΥΓ.1. στην Κ. 

Μια στιγμή... [Ταξιδεύεις. Στη μπάρα πίνω και το δικό σου ποτό]

[...] σταμάτησε το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου και κατέβηκε. Είχε εντοπίσει τον... στόχο του. Μια κόκκινη, ολάνθιστη γαρυφαλλιά.Το άρωμά της τον παρακίνησε. Είδε στα μάτια της την απορία... Έκοψε ένα γαρύφαλλο και της το έδωσε. Το πρόσωπό της άστραψε. Την κάθε φορά που χαμογελούσε... ήταν ξανά και ξανά η πρώτη στιγμή της συνάντησή τους...

[...] Το φιλί του πρωινού αποχαιρετισμού είχε το άρωμα μιας γαρυφαλλιάς. Και αυτές οι παλιές ποικιλίες στην Κρήτη,  μυρίζουν έρωτα...

ΥΓ.2 Καλύτερη χρονιά, συνταξιώτες!