Εμπυρεύματα

Ψίθυροι, χάδια, γέλια, σιωπές. Χάθηκαν όλα. Πληγές ανοικτές μένουν εδώ. Σημάδια ότι υπήρξαμε σώματα γυμνά στη μοναξιά μας.

-

Χάθηκαν τα χέρια σου μέσα από τα χέρια μου. Σαν ύπνος μεσημεριανός, που ήρθε κι έφυγε πριν τον χορτάσω. Σαν αγάπη Ανοιξιάτικη.

-

Λυπάμαι που όντας άθεος δεν μπορώ να ευχηθώ σε κανέναν νεκρό καλό ταξίδι. Άλλωστε οι ευχές όλες, άκυρες μπροστά στο μαύρο πέπλο.

-

Ρωγμή

-

Ένα βαρύ άρωμα κυριαρχεί μέσα στην νύχτα. Το νυχτολούλουδο του μικρού κήπου πέφτει πάνω στα λάθη των ημερών, καλύπτει το ατόπημα της Άνοιξης. Την νύχτα ο ποιητής αναμετράται με τον χρόνο. Πρόσωπο με πρόσωπο. Ίδια ζύγια, ίδια μέτρα. Μπροστά στον καθρέπτη είναι όλα θολά. Στις ραγισματιές αστράφτουν τα σημάδια. Πιάνεται. Μια σταγόνα αίμα εδώ. Μια σταγόνα αίμα απέναντι.

-

Είχε ζαλιστεί. Ήξερε καλά τον εαυτό του. Θα συνέχιζε.  Το ξημέρωμα  θα τον έβρισκε μεθυσμένο με τις τύψεις του στο απόγειο και το στόμα του σάπιο. Θα διάβαζε δυό κεφάλαια της   χ α μ έ ν η ς  ά ν ο ι ξ η ς  για να καλύψει την ανομία της νύχτας.

-

Κλείνουν κύκλοι και μένουν σημάδια. Η πόλη βάζει τα καλά της. Μια βροχή ζωογόνα. Το χώμα μουσκεύει, η σκόνη χάνεται, μια λεμονιά υποδέχεται το φθινόπωρο. Μια γιορτή έρχεται στο φως. Το καλοκαίρι, φέτος, έκρυβε πολλά μυστικά. Ο γενέθλιος μήνας πολλές αλήθειες. Τώρα, η καθημερινότητα είναι ωχρή. Σκιές θανάτου.

-

Αφήνει τη ζωή του στην αγωνία του σώματος, στα βάσανα του κορμιού.

-

Ο θάνατος κλείνει κάθε υποψία απάντησης.

-

Είχαμε πάντοτε ένα σύννεφο. Σκιά το έλεγες εσύ. Διάφορα ονόματα του έδινα κι εγώ. Ας μην μιλήσουμε πάλι για τις ιδιορρυθμίες μου. Απ` ότι διακρίνω το σύννεφο είναι ακόμα εδώ.

-

Υπάρχουν λέξεις. Μη τις φοβάσαι. Δεν είναι ανακρίβειες όσα ειπώθηκαν. Είναι ψέματα.

-

«Πως γράφεται ο πόθος στη δική σου σιωπή», ήταν η ερώτηση. «Με δάκρυα», ήταν η απάντηση.

-

Κανόνας συμβίωσης: Στις κηδείες μονή σειρά μαργαριτάρια.

-

Χωρίς τα χαρτιά μου είμαι λειψός. Στα χαρτιά μου είμαι γυμνός. Το ζήτημα των στυλογράφων παραμένει προς το παρόν άλυτο.