Τα δεύτερα, δικά μου! [11.10.2015]

Κλείνω τα μάτια 

Βλέπω στα δικά σου

Ψάχνω τα χέρια

Σε αγγίζω.

Εδώ, μακριά που βρίσκομαι μοιραζόμαστε χρώματα.

Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.

Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.

  

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ 11.10.2015

1. Πήραμε το τραίνο εκείνη τη φορά. Είχαμε χρόνο, μια εξεταστική, η διαδρομή ήταν πανέμορφη και είμασταν μαζύ. Θεσσαλονίκη - Φλώρινα με μιαν αγάπη γυάλινη. Είχαμε μπει στο καλοκάιρι. Η Κ. ήταν  όμορφη, ίδια η Άνοιξη. Θα την θυμάμαι πάντοτε. Ήταν Εκείνη που με ρώτησε αν ήθελα να ξέρω, βρισκόμαστε ήδη στο δρόμο της επιστροφής, και στο δικό μου "ναι", μου απάντησε: "πέθανε ο κυρ-Νίκος"... Μόνο η παρουσία της, τα χείλη της, μπόρεσαν να μετριάσουν τον πόνο που ένοιωσα. Η αγκαλιά της μέχρι τη Σαλονίκη. Μα όταν έφτασα στην Αθήνα κατάλαβα πόσο μόνος είσαι απέναντι στον θάνατο. 

2. Σπείρα 

 

Αποσυνάγωγοι και μόνοι

εγκαταλείψαμε το δρόμο

εγκαταλείψαμε το σώμα

γίναμε ξένοι όλο και πιο ξένοι

ώσπου

- στα ίδια λάθη πέφτοντας ξανά-

εκφυλίσαμε σε κουκίδα

τη σπείρα, που ζηλεύαμε μια ολόκληρη ζωή.

3. Σιωπή ΙΙ  

Εισέπραξα πολλές σιωπές

Ερχόταν

τα χέρια σου

τα χέρια μου

γέμιζαν το δωμάτιο, που μας φιλοξενούσε.

Τώρα αρνιόμαστε στα σώματά μας να συναντηθούν

πίσω από τα δικά του συρματοπλέγματα ο καθένας.

4. Απογευματινή βόλτα

Κάθε μέρα την ίδια ακριβώς ώρα, το ρολόϊ του γραφείου έδειχνε πέντε,  άνοιγε την πόρτα του σπιτιού, έκανε πέντε βήματα και έβλεπε τη θάλασσα. Για λίγα λεπτά, ακίνητος κάτω από τη μεγάλη γιακαράντα του κήπου. Είχε οπλίσει το μυαλό σαν παλιά φωτογραφική μηχανή και σταματούσε το χρόνο σε ασπρόμαυρα καρέ. Φουρτούνα. Λάδι. Ανταριασμένη. Παιγνιδιάρα. Γαλήνη. Ηρεμία. Άγνωστη. Έκλεινε το φακό και γυρνούσε μέσα του. Στο ημερολόγιο του, κάθε μέρα, με πέντε λέξεις, κατέγραφε την κατάσταση: "Δύο άνθρωποι είναι ο κόσμος..." 

5. Εργασίες ανακαίνισης παιδικού δωματίου.

Έβλεπε, ή έτσι ήθελε να νομίζει, πιο μακριά. Οι πρωϊνές δροσιές του Οκτώβριου είχαν ήδη επιδράσει ευεργετικά. Ποτέ δεν άντεχε ένα δεύτερο καλοκαίρι. Έβαζε τώρα χρώμα στο σπίτι του: τον Ακριθάκη, τον Πατρίκιο, τον Λεοντάρη, τον Γκόρπα, τον Σαλαπασίδη, τον Λάσκαρη. Γυρνούσε συχνά αργοπορημένος. Συχνές στάσεις στο μέλλον τον απασχολούσαν όλο και περισσότερο. Και αυτή η νέα του συνήθεια να ντύνεται πιο ελαφριά ίσως ήταν ένα προμήνυμα για το πέταγμά του.

υγ. Που με πάει αυτή η λέξη,  που με πάει...