Η αντίδραση ενός παιδιού

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ γίνεται 90 χρονών

Ο Ολυμπιακός μπήκε στη ζωή μου πολλά-πολλά χρόνια πίσω, όταν η TV πρόβαλλε τον τελικό του Κυπέλλου,  σε  περιγραφή του Μανώλη Μαυρομάτη.

Καλοκαίρι του 1976. Μια ζεστή βραδιά, στο πατρικό σπίτι, η βεράντα ολάνθιστη και στο σαλόνι, σε θέση κεντρική η τηλεόραση, όλη η οικογένεια μαζί. Ασπρόμαυρη ΤV,  έγχρωμα όνειρα ενός 9χρονου πιτσιρικά. [σήμερα, 38 χρόνια αργότερα, στο ίδιο δωμάτιο,  γράφω αυτό το σημείωμα. Παρατηρώ ταυτόχρονα και αδιάλειπτα όσες αλλαγές έχουν συμβεί.]

Ο πατέρας μου ίσως να μην είχε πάει στο γήπεδο ποτέ. Σίγουρα, μαζί δεν πήγαμε ! Σκέφτομαι τώρα, ότι μέχρι εκείνη τη βραδιά του Ιουνίου, μάλλον λίγο ποδόσφαιρο είχα δει,  μάλλον λίγο είχα επίσης παίξει… Κι όμως έμεινα μπροστά στην τηλεόραση παραπάνω από δύο ολόκληρες ώρες…

…Τι άλλαξε εκείνο το βράδυ;  Μπήκα στη θέση των παικτών. Μοιράστηκα μαζί τους το πάθος, τη θέληση, την κούραση και την επιμονή τους! Μπήκα στη θέση τους. Σε μια μάχη 120΄ χωρίς νικητή.  Αλλά με μεγάλους πρωταγωνιστές!

Ο γίγαντας Φανάρας. Ένας καλός και αγαθός γίγαντας. Πρωταγωνιστής μέχρι τη διαδικασία των πέναλτι. Έκτοτε τον θυμάμαι πάντοτε μαζί με τον Αργύρη Καμπούρη, του basketball ο τελευταίος.

Μαγεύομαι με τον… Χατζηπαναγή. Έχω ξεχάσει τα δύο γκολ που πετυχαίνει εκείνο το βράδυ, θυμάμαι πάντα τον τρόπο, τις κινήσεις, τον ρυθμό του. Αυτόματα πια, αμέσως μετά από αυτό το παιγνίδι, καταλαβαίνω τους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων: μιλούν για τον «Νουρέγιεφ των γηπέδων». [σε άλλα πεδία μυστικά δίδαξε ήθος ο μεγάλος χορευτής].

Βλέπω τον Κώστα Δαβουρλή –για 112΄, αποβάλλεται με κόκκινη κάρτα- τον Αγγελή, τον Κελεσίδη, τον αρχηγό Βασίλη Σιώκο,  τον Μάικ Γαλάκο,  τον μεγάλο Μίλτον Βιέρα!

Με συναρπάζουν το θέαμα, οι ιαχές της κερκίδας, η εναλλαγή στο σκορ. Ομάδες ισοδύναμες. Διαβάζω τώρα ρεπορτάζ για τον αγώνα εκείνο: «Ένας από τους εντυπωσιακότερους και παραγωγικότερους τελικούς έγινε το 1976 ανάμεσα στον Ηρακλή και τον Ολυμπιακό, με τον Γηραιό να κατακτά τον μοναδικό τίτλο στην ιστορία του συλλόγου. Ο αγώνας έληξε ισόπαλος 2-2, με τον Ηρακλή να παίρνει προβάδισμα δύο γκολ στην παράταση (102' Χατζηπαναγής, Γκέσιος 111') και τον Ολυμπιακό να καταφέρνει στα τελευταία λεπτά να στείλει το παιχνίδι στην διαδικασία των πέναλτι με τα γκολ των Καραβίτη (115') και Γκλέζου (119'). Στα πενάλτι ο Ηρακλής νίκησε 6-5 και κατέκτησε το Κύπελλο».

Το γνώριζα αυτό –όχι όμως και όλους τους κανονισμούς-  μια ομάδα θα ήταν η νικήτρια.  Ο Ηρακλής πήρε το ματς, κατέκτησε το κύπελο, ο μοναδικός τίτλος στην ιστορία του μέχρι και σήμερα. Ο ηττημένος μπήκε στην καρδιά μου. Η αντίδραση ενός παιδιού:  με τη μεριά του χαμένου.

Ολυμπιακός λοιπόν από το 1976. Όσο διαβάζεις μαθαίνεις, όσο μεγαλώνεις ωριμάζεις και χάνεις λίγο από τη μαγεία. Ο θρύλος σε κρατάει ζωντανό… «Και είναι ο Ολυμπιακός όντως «Θρύλος», δηλαδή θέμα κοινής επαναλαμβανομένης ομιλίας, καταπώς λένε και τα λεξικά. [1]

Κάτι που κι εγώ μεταφέρω –αυτήν την παιδική μου ιστορία- στον γιό  μου και στους αναγνώστες του «τετραδίου». Με μόνη μια σημείωση: «Άκου μικρέ, αυτή είναι μια πολύ σοβαρή απόφαση. Γιατί ομάδα, δεν αλλάζεις ποτέ!»

ΥΓ. Μπήκα σε χωράφια που δεν γνωρίζω, αν και έχω σπουδάσει γεωπονική. Εξακολουθώ να μην παρακολουθώ πολύ ποδόσφαιρο… αλλά τι να κάνουμε η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται.

[1]: Γιώργος Κεντρωτής ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, Αθήνα 1997

Πρώτη δημοσίευση στο site "πειραιώτικα" του καλού φίλου Γιώργου Πιέρρου. Με μικρές αλλαγές ανεβαίνει σήμερα στο "ττετράδιο". Σε αυτήν την περίπτωση βάφεται...κόκκινο.