Τα δεύτερα, δικά μου! [29.03.2015]

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών. Είναι ο κόσμος μια πόλη, δυό άνθρωποι, ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι, ένα αγκάθι, μια αγκαλιά. Τα μάτια σου. Ένα μπουκάλι αλκοόλ. Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης.  Κράτησα βέβαια, και σημεία αναφοράς. Τα γράμματά σου, τη μελαγχολία του Φάνη, το κόκκινο πουλόβερ... 

 

ΥΓ1. Με νέα συνεργασία του φίλου Δήμου Αργυράκη

ΥΓ2. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

  

Α.ΣΤΕΓΟΣ [29.03.2015]
  

1. Σε άκουσα μιαν άγνωστη, σε μένα, γλώσσα να μιλάς. Στο κινητό σου, με κάποιον φίλο, συγγενή ή την γυναίκα σου. Το πρόσωπο σου φωτεινό και κουρασμένο. Γλυκό και η φωνή σου μετρημένη, χαμηλή, ήρεμη. Σε συνάντησα έξω από την κλειδωμένη πόρτα του νηπιαγωγείου. Γρήγορα προστέθηκε ένας ακόμα κύριος. Στο δικό του τηλεφώνημα μια άλλη, άγνωστη επίσης, γλώσσα ακούστηκε. Δεν γνώριζα ακόμα ποιοί και αν μιλούν ελληνικά... Το σίγουρο είναι ότι ο τρίτος της παρέας μας είχε ελληνικές συνήθειες: άφησε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου. 

Με ρώτησες -ευγενικά και σε καλά ελληνικά- τι ώρα είναι... Δεν πιστεύω να αργήσουν... Παλιάς τεχνολογίας το κινητό ή μια ευκαιρία να πιάσουμε κουβέντα. Κι εγώ χωρίς να νοιαστώ σου απάντησα -ευγενικά και σε καλά ελληνικά- ώρα να πάρουμε τα παιδιά μας. Ανοίγουν την πόρτα...

Βρήκα τον μικρό να με περιμένει. Βρήκες τον γιό σου να κοιμάται και πήγες να τον ξυπνήσεις. Έφυγα! Δεν ανταλλάξαμε έναν αποχαιρετισμό.

"Ο Κριστιάνο έτρεχε όλη μέρα. Μας φώναζε να παίξουμε στην αυλή. Και βγήκαμε μόλις σταμάτησε η βροχή. Η κυρία μας μίλησε για το ουράνιο τόξο...". Με το γνωστό ρυθμό των παιδιών που μαθαίνουν τον κόσμο, ο μικρός μου μετέφερε τα νέα της ημέρας. "Είδατε το ουράνιο τόξο;",  τον ρώτησα. "Μα δεν βγήκαμε και ακριβώς αμέσως μετά τη βροχή...", μου απάντησε. 

"Θα το δεις στην επόμενη βροχή, μικρέ!"  "Μα το ξέρω... έχει χρώματα, τόξα πολλά χρωματιστά... μας τα είπε όλα η δασκάλα. Ο Κριστιάνο έλεγε συνέχεια ναι! Ναι, έτσι είναι! Είχε δει..."

"Θα το δεις και συ... Τώρα αρχίζουν οι βροχές!"

"Ναι, σίγουρα, θα το δω!  Ή σε κάποιο όνειρο!... Μας στο είπε ο Κριστάνο... πριν πάει να ξαπλώσει..."

Σίγουρος πια ότι υπάρχει ελπίδα για όλα τα παιδιά. Σίγουρος πια ότι υπάρχει ελπίδα για όλους μας.

2.Πρόσκληση

στον αδελφό μου

[...] Σε καλέσαμε για έναν καφέ και ήρθες. Δυό κουβέντες και ένα τσιγάρο. Κουρασμένος μα και χαρούμενος -η δουλειά στο "γιαπί" προχωρά- ανταπέδωσες την πρόσκληση: "ελάτε για ένα κρασί! Ένα μερεμέτι να τελείωσω... Σήμερα είναι Κυριακή..."

Δεχθήκαμε με την πρώτη. Η δεύτερη σκέψη, βέβαια έλεγε να ερχόσαστε εσείς... Εσείς στο δικό μου... "στημένο" σπίτι και όχι εμείς σε ένα...που τώρα αναστηλώνεται...Ευτυχώς δεν μείναμε στις σκέψεις... Ετοιμαστήκαμε -μέρα τ` Απρίλη πρώτη- και ήρθαμε. Τίποτα το ψεύτικο. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια εικόνα αλλοτινής ζωής, "Έτσι, έπρεπε να είναι τα σπίτια", σκέφτηκα. Τρία δέντρα στην μπροστινή αυλή, οι αποθήκες έξω από το σπίτι, χώρος για ένα μικρό μποστάνι στον ακάλυπτο. Μια παλιά μονοκατοικία, παίρνει ζωή τώρα, παίρνει ζωή ξανά, από το μεράκι σου! Θα γεμίσει ζωή από τα χέρια σου... και την προσφορά των φίλων σου... Πράξη αλληλεγγύης στις μέρες μας...

Σφηνώθηκε μέσα μου  ετούτη η ιδέα "έτσι πρέπει να είναι..." μα αμέσως άρχισε να εξαπλώνεται... Στις σχέσεις, στον έρωτα, στο πρωινό ξύπνημα, στο φαγητό, στην πολιτική... Όπως "καταφέραμε" να κάνουμε τα σπίτια μας κλουβιά, έτσι στερηθήκαμε τους χυμούς από κάθε μας πράξη. Μια διεκπεραίωση η ίδια μας η ζωή... Χάσαμε χρόνια πολλά. Μα ο δρόμος είναι πάντοτε μπροστά. Βούληση και γνώση. Μια έστω ανάμνηση να πιαστείς. Μια βιωμένη κατάσταση η αφετηρία -έρχεται στο μυαλό το πατρικό μας σπίτι- μια στάση το παρόν. Η διαδρομή καθορίζει την ανάγκη να τ` αλλάξεις όλα! "Κοιμηθήκαμε" πλούσιοι και τώρα που "ξυπνήσαμε"  είμαστε φτωχοί. Από εδώ να αρχίσουμε! Να ανακαλύψουμε ξανά και από την αρχή νέες φύτρες παλιών αξιών. Γύρω από ένα τραπέζι στην ανθισμένη αυλή μιας μονοκατοικίας, στο φως του ήλιου καθώς παίζει με το πρόσωπό της... άνθρωποι αυτής της νέας, δύσκολης εποχής.

Αργήσαμε; Ε, καιρός είναι!    

3. Χάθηκες! Ακούμπησες ξανά στην καθημερινότητά σου... στις ασχολίες σου αναλώνεσαι, περνάει ο καιρός. Πολύ κρύο στην πόλη... Θυμάμαι δυό ζεστές γωνιές. Θα έρθεις;  [να πάψω με την καθημερινότητά μου να συνομιλώ, στις ασχολίες μου να αναλώνομαι...] 

4. Μια ακόμα μικρή ιστορία

στην Μ.

"Με συγκίνησες"!Μια φράση μπόρεσα να πω, καθώς έφευγες.

Τα δώρα σου πάνω στο γραφείο μου.

Κάθε τόσο να κοιτάς το ηλιοβασίλεμα. 

Ξέρεις, την ίδια ώρα πέφτει ο ήλιος και στην δική μας πόλη...

Η ιστορία:

Α, μικρέ πρίγκιπα, έτσι γνώρισα λίγο λίγο τη μικρή, μελαγχολική ζωή σου. Για καιρό δεν είχες να σε διασκεδάσει τίπτ` άλλο παρά τη γλύκα που αναδίνουν τα ηλιοβασιλέματα. Την καινούργια τούτη λεπτομέρεια, την έμαθα την τέταρτη μέρα το πρωί, όταν μου είπες:

- Μ` αρέσουν πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

- Μα πρέπει να περιμένουμε...

- Να περιμένουμε τι;

- Να περιμένουμε να βασιλέψει ο ήλιος.

Στην αρχή φάνηκες ν` απορείς πολύ, κι ύστερα γέλασες με τον εαυτό σου. Και μου είπες:

- Θαρρώ πως βρίσκομαι ακόμα στον τόπο μου! 

Πραγματικά. Όλος ο κόσμος ξέρει πως όταν στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μεσημέρι, ο ήλιος στη Γαλλία βασιλεύει. Ας μπορούσαμε μόνο να φτάσουμε στη Γαλλία μέσα σ` ένα λεφτό και θα βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα! Μα η Γαλλία, αλίμονο, πέφτει πολύ μακριά. Στον τόσο μικρό πλανήτη σου όμως, έφτανε να πας την καρέκλα σου λίγα βήματα παραπέρα, για ναδεις το σούρουπο κάφε φορά που σου έκανε κέφι...

- Μια μέρα, είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαράντα τρεις φορές! Κι ύστερα από λίγο απόσωσες:

- Ξέρεις... όταν είναι κανείς πολύ λυπημένος, αγαπά τα ηλιοβασιλέματα...

- Ήσουν λοιπόν τόσο λυπημένος τη μέρα με τις σαράντα τρεις φορές;

Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν αποκρίθηκε.

ANTOINE DE SAINT-EXUPERY Ο Μικρός Πρίγκιπας Μετάφραση ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ Εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ 

5. Πρωϊνή εικόνα

του Δήμου Αργυράκη

Πληθαίνουν τα σύννεφα  

στην πόλη

Τα χιόνια 

στα βουνά

Η λάσπη

στους δρόμους.

Γέμισε σκόνη η γειτονιά.

Μια σημαία στο μπαλκόνι αιμορραγεί.

υγ. Θέατρο σκιών...[μετρίου σκηνοθέτη]

σημείωση: Φωτογραφία της Jordan Tiberio