Κατοικούσα τότε, εκεί, στη σκιά του γέρικου πλάτανου. Δεν ήταν, βέβαια, δική μου επιλογή, αλλά ο θείος Ντίνος είχε χάσει στα χαρτιά όλη του την περιουσία. Είχε μανία από νεαρός, όσο τον θυμάμαι δηλαδή, Εκείνος με μεγάλωσε μετά τον απρόσμενο θάνατο των δικών μου. Ήταν ακόμα καλοκαίρι και η νέα μου κρυψώνα, κανείς δεν θα μπορούσε να πει σπίτι την κουφάλα ενός δέντρου, προσέφερε δροσιά, άπλα και μια περίεργη χαρά να παρατηρώ τους άλλους χωρίς καν να φαντάζονται την παρουσία μου. Ο θείος έτρεχε μέρα και νύχτα να καλμάρει τους δανειστές του, είχα πάντα παγωμένο νερό από την διπλανή πηγή, λίγο ψωμί για κολατσιό και μια απέραντη θέα. Την πλατεία, τους ανθρώπους, τις συνήθειές τους.
Μα, μήπως ήμουν εγώ το αξιοθέατο;
Το ημερολόγιο έγραφε 16 Μαρτίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου