Σοσιαλδημοκρατία: Η αριστερή απάντηση στον παρακμιακό μεταμαρξισμό.

γράφει ο Παύλος Τζιάς

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.

Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».

Μεταμαρξισμός, επειδή στη θέση της κλασικής μαρξιστικής ταξικής αντίθεσης και διαπάλης αναδεικνύεται η ασαφής αντιπαλότητα των «εχόντων» με τους «μη έχοντες», των «ισχυρών» με τους «αδυνάτους», των «φτωχών» με τους «πλούσιους» και, κυρίως, των εσαεί «αδικουμένων» με τους διαχρονικά «δυναστεύοντες» και αδικούντες», έστω και εάν η αντίθεση αυτή εδράζεται σε φανταστικά ή και φαντασιακά δεδομένα. Η πολιτική προβολή και μορφοποίηση του νεφελώδους και ψευδούς ιδεολογικού υποστρώματος προϋποθέτει τη δημιουργία μύθων και βεβαιοτήτων. Πολιτικών, κοινωνικών, εθνικών. Μύθοι και βεβαιότητες που καθιστούν το κόμμα-οδηγό και τον «αλάθητο» ηγέτη του εξ αποκαλύψεως ιεροκήρυκες και σταυροφόρους της ανατροπής. Ανατροπή του «διεφθαρμένου» παλαιού από το «υγιές» νέο. Έτσι απλά, λαϊκά, λαϊκιστικά. Έτσι όπως δομήθηκαν τα καθεστώτα των ύστερων ημερών του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ημερών της εθνικολαϊκιστής λαίλαπας που τα διαδέχθηκε. Των καθεστώτων της απόλυτης και ολοκληρωτικής παρακμής.

Για να επιβιώσει, όμως, ο παρακμιακός μεταμαρξισμός, είναι απαραίτητη η καθεστωτική του κυριαρχία. Ο έλεγχος των διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας. Ο έλεγχος των δομών άσκησης εξουσίας με την άλωση του κράτους. Και, πρωτίστως, η διεθνής απομόνωση της χώρας. Η σταδιακή αποσύνδεσή της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το μόνο ανάχωμα στην προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη προσήλωση, κατασκευάζοντας εχθρούς και δημιουργώντας μύθους μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα του επαναλαμβανόμενου ψεύδους και της προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας.

Η διαμόρφωση πολιτικής αντιπρότασης στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον σαφή προσδιορισμό της αντιπαλότητας. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικός αντίπαλος. Είναι καθεστωτικός αντίπαλος. Με αυτή την παραδοχή πρέπει να διαμορφωθούν οι όροι αντιπαράθεσης, δράσης, πρότασης μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής, αριστερής απάντησης. Απάντηση, που μπορεί μα εκφράσει μόνο ένα σύγχρονο στη δομή και τη λειτουργία του Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και θέσεις, που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν προβολή στο σήμερα των ένδοξων ημερών ηγεμονίας της Σοσιαλδημοκρατίας.

Ένα κόμμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό υπόβαθρο αναφοράς του. Που θα στηριχθεί στις δυνάμεις παραγωγής και εργασίας και θα αντιπαρατεθεί με όσες συντεχνίες του δημοσίου-παραδοσιακή εκλογική πελατεία της Σοσιαλδημοκρατίας- και των ελευθέρων επαγγελματιών λειτουργούν σαν συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής μεταρρύθμισης. Που τοποθετούν πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο τα δικά τους «κεκτημένα» συμφέροντα.

Ένα κόμμα που θα πει αλήθειες. Θα αναδείξει, για παράδειγμα, το αδιέξοδο του ασφαλιστικού και την αναγκαιότητα ριζικών και επώδυνων αλλαγών και δεν θα πολιτεύεται ψαρεύοντας στα θολά νερά των κινητοποιήσεων της στείρας άρνησης.

Ένα κόμμα που θα προτάξει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης και της μείωσης της ανεργίας στην πολιτική του πρόταση. Οικονομική μεγέθυνση, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της πραγματικότητας του κυρίαρχου ρόλου του υπερεθνικού κεφαλαίου και των αγορών και της αναγκαιότητας επενδύσεων από το εξωτερικό. Η αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να προτάσσει ρυθμίσεις, με όρους διαφάνειας, νομιμότητας και δημοκρατίας, λειτουργίας των επενδύσεων και όχι να τις αρνείται, αλυσοδεμένη στα δεσμά μιας ιδιότυπης μεταμαρξιστικής, αριστεροεθνικιστικής καθαρότητας. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται με επενδύσεις, παραγωγή πλούτου και αύξηση της εργασίας και όχι με ιδεολογικές προσευχές στον θεό ενός μεταφυσικού κινηματικού νεφελώματος.

Ένα κόμμα που θα έχει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την ενίσχυση του φεντεραλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών με τη μεταφορά κρατικών δομών εξουσίας στα διαρκώς ενισχυόμενα ευρωπαϊκά όργανα. Που θα αναπτύσσει και θα ενισχύει τους δεσμούς και τις κοινές παρεμβάσεις με τα δημοκρατικά και προοδευτικά ευρωπαϊκά κόμματα. Η απάντηση στην ευρωπαϊκή Βαϊμάρη είναι περισσότερη Ευρώπη, με ενισχυμένους θεσμούς πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης. Ας αναλογιστούμε την τραγική και ολέθρια αντίθεση-αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στο ευρωσύνταγμα.

Ένα κόμμα που θα στηρίζει ένα σαρωτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την εργασία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, συγκρουόμενο αταλάντευτα με τις αντιδραστικές, ψευτοαριστερές, συντεχνιακές αντιδράσεις. Ένα κόμμα που θα στοχεύει, παραφράζοντας τον Τρότσκι, στη διαρκή μεταρρύθμιση. Δομών, κοινωνικών σταθερών και, πρωτίστως, βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων.

Ένα κόμμα με έντονη λαϊκότητα, η οποία θα διαφοροποιείται σαφώς και απολύτως από τον λαϊκισμό. Τα όρια της λαϊκότητας και του λαϊκισμού είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Η σαφής, όμως, οριοθέτησή τους είναι αυτή που διακρίνει την αριστερή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση, από τη θολή, νεφελώδη και άκρως επικίνδυνη αντίστοιχη του παρακμιακού μεταμαρξισμού.

Η απάντηση στο ψεύδος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να είναι αριστερή. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του νέου και σύγχρονου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι αδήριτη. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας χωρίς καθυστερήσεις. Διαφορετικά ο πολιτικός και ιδεολογικός παγετώνας που έρχεται, θα μας νεκρώσει όλους. Δια παντός.

Ο Παύλος Τζιας 

είναι μέλος του περιφερειακού Πελοποννήσου 

της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

πηγή: badiera

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.
Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».
Μεταμαρξισμός, επειδή στη θέση της κλασικής μαρξιστικής ταξικής αντίθεσης και διαπάλης αναδεικνύεται η ασαφής αντιπαλότητα των «εχόντων» με τους «μη έχοντες», των «ισχυρών» με τους «αδυνάτους», των «φτωχών» με τους «πλούσιους» και, κυρίως, των εσαεί «αδικουμένων» με τους διαχρονικά «δυναστεύοντες» και αδικούντες», έστω και εάν η αντίθεση αυτή εδράζεται σε φανταστικά ή και φαντασιακά δεδομένα. Η πολιτική προβολή και μορφοποίηση του νεφελώδους και ψευδούς ιδεολογικού υποστρώματος προϋποθέτει τη δημιουργία μύθων και βεβαιοτήτων. Πολιτικών, κοινωνικών, εθνικών. Μύθοι και βεβαιότητες που καθιστούν το κόμμα-οδηγό και τον «αλάθητο» ηγέτη του εξ αποκαλύψεως ιεροκήρυκες και σταυροφόρους της ανατροπής. Ανατροπή του «διεφθαρμένου» παλαιού από το «υγιές» νέο. Έτσι απλά, λαϊκά, λαϊκιστικά. Έτσι όπως δομήθηκαν τα καθεστώτα των ύστερων ημερών του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ημερών της εθνικολαϊκιστής λαίλαπας που τα διαδέχθηκε. Των καθεστώτων της απόλυτης και ολοκληρωτικής παρακμής.
Για να επιβιώσει, όμως, ο παρακμιακός μεταμαρξισμός, είναι απαραίτητη η καθεστωτική του κυριαρχία. Ο έλεγχος των διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας. Ο έλεγχος των δομών άσκησης εξουσίας με την άλωση του κράτους. Και, πρωτίστως, η διεθνής απομόνωση της χώρας. Η σταδιακή αποσύνδεσή της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το μόνο ανάχωμα στην προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη προσήλωση, κατασκευάζοντας εχθρούς και δημιουργώντας μύθους μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα του επαναλαμβανόμενου ψεύδους και της προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας.
Η διαμόρφωση πολιτικής αντιπρότασης στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον σαφή προσδιορισμό της αντιπαλότητας. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικός αντίπαλος. Είναι καθεστωτικός αντίπαλος. Με αυτή την παραδοχή πρέπει να διαμορφωθούν οι όροι αντιπαράθεσης, δράσης, πρότασης μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής, αριστερής απάντησης. Απάντηση, που μπορεί μα εκφράσει μόνο ένα σύγχρονο στη δομή και τη λειτουργία του Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και θέσεις, που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν προβολή στο σήμερα των ένδοξων ημερών ηγεμονίας της Σοσιαλδημοκρατίας.

• Ένα κόμμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό υπόβαθρο αναφοράς του. Που θα στηριχθεί στις δυνάμεις παραγωγής και εργασίας και θα αντιπαρατεθεί με όσες συντεχνίες του δημοσίου-παραδοσιακή εκλογική πελατεία της Σοσιαλδημοκρατίας- και των ελευθέρων επαγγελματιών λειτουργούν σαν συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής μεταρρύθμισης. Που τοποθετούν πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο τα δικά τους «κεκτημένα» συμφέροντα.
• Ένα κόμμα που θα πει αλήθειες. Θα αναδείξει, για παράδειγμα, το αδιέξοδο του ασφαλιστικού και την αναγκαιότητα ριζικών και επώδυνων αλλαγών και δεν θα πολιτεύεται ψαρεύοντας στα θολά νερά των κινητοποιήσεων της στείρας άρνησης.
• Ένα κόμμα που θα προτάξει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης και της μείωσης της ανεργίας στην πολιτική του πρόταση. Οικονομική μεγέθυνση, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της πραγματικότητας του κυρίαρχου ρόλου του υπερεθνικού κεφαλαίου και των αγορών και της αναγκαιότητας επενδύσεων από το εξωτερικό. Η αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να προτάσσει ρυθμίσεις, με όρους διαφάνειας, νομιμότητας και δημοκρατίας, λειτουργίας των επενδύσεων και όχι να τις αρνείται, αλυσοδεμένη στα δεσμά μιας ιδιότυπης μεταμαρξιστικής, αριστεροεθνικιστικής καθαρότητας. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται με επενδύσεις, παραγωγή πλούτου και αύξηση της εργασίας και όχι με ιδεολογικές προσευχές στον θεό ενός μεταφυσικού κινηματικού νεφελώματος.
• Ένα κόμμα που θα έχει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την ενίσχυση του φεντεραλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών με τη μεταφορά κρατικών δομών εξουσίας στα διαρκώς ενισχυόμενα ευρωπαϊκά όργανα. Που θα αναπτύσσει και θα ενισχύει τους δεσμούς και τις κοινές παρεμβάσεις με τα δημοκρατικά και προοδευτικά ευρωπαϊκά κόμματα. Η απάντηση στην ευρωπαϊκή Βαϊμάρη είναι περισσότερη Ευρώπη, με ενισχυμένους θεσμούς πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης. Ας αναλογιστούμε την τραγική και ολέθρια αντίθεση-αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στο ευρωσύνταγμα.
• Ένα κόμμα που θα στηρίζει ένα σαρωτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την εργασία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, συγκρουόμενο αταλάντευτα με τις αντιδραστικές, ψευτοαριστερές, συντεχνιακές αντιδράσεις. Ένα κόμμα που θα στοχεύει, παραφράζοντας τον Τρότσκι, στη διαρκή μεταρρύθμιση. Δομών, κοινωνικών σταθερών και, πρωτίστως, βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων.
• Ένα κόμμα με έντονη λαϊκότητα, η οποία θα διαφοροποιείται σαφώς και απολύτως από τον λαϊκισμό. Τα όρια της λαϊκότητας και του λαϊκισμού είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Η σαφής, όμως, οριοθέτησή τους είναι αυτή που διακρίνει την αριστερή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση, από τη θολή, νεφελώδη και άκρως επικίνδυνη αντίστοιχη του παρακμιακού μεταμαρξισμού.

  Η απάντηση στο ψεύδος  του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να είναι αριστερή. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του νέου και σύγχρονου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι αδήριτη. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας χωρίς καθυστερήσεις. Διαφορετικά ο πολιτικός και ιδεολογικός παγετώνας που έρχεται, θα μας νεκρώσει όλους. Δια παντός.
 –  Ο Παύλος Τζιας είναι μέλος του περιφερειακού Πελοποννήσου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=58485#sthash.u5bz6EU3.dpuf

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.
Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».
Μεταμαρξισμός, επειδή στη θέση της κλασικής μαρξιστικής ταξικής αντίθεσης και διαπάλης αναδεικνύεται η ασαφής αντιπαλότητα των «εχόντων» με τους «μη έχοντες», των «ισχυρών» με τους «αδυνάτους», των «φτωχών» με τους «πλούσιους» και, κυρίως, των εσαεί «αδικουμένων» με τους διαχρονικά «δυναστεύοντες» και αδικούντες», έστω και εάν η αντίθεση αυτή εδράζεται σε φανταστικά ή και φαντασιακά δεδομένα. Η πολιτική προβολή και μορφοποίηση του νεφελώδους και ψευδούς ιδεολογικού υποστρώματος προϋποθέτει τη δημιουργία μύθων και βεβαιοτήτων. Πολιτικών, κοινωνικών, εθνικών. Μύθοι και βεβαιότητες που καθιστούν το κόμμα-οδηγό και τον «αλάθητο» ηγέτη του εξ αποκαλύψεως ιεροκήρυκες και σταυροφόρους της ανατροπής. Ανατροπή του «διεφθαρμένου» παλαιού από το «υγιές» νέο. Έτσι απλά, λαϊκά, λαϊκιστικά. Έτσι όπως δομήθηκαν τα καθεστώτα των ύστερων ημερών του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ημερών της εθνικολαϊκιστής λαίλαπας που τα διαδέχθηκε. Των καθεστώτων της απόλυτης και ολοκληρωτικής παρακμής.
Για να επιβιώσει, όμως, ο παρακμιακός μεταμαρξισμός, είναι απαραίτητη η καθεστωτική του κυριαρχία. Ο έλεγχος των διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας. Ο έλεγχος των δομών άσκησης εξουσίας με την άλωση του κράτους. Και, πρωτίστως, η διεθνής απομόνωση της χώρας. Η σταδιακή αποσύνδεσή της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το μόνο ανάχωμα στην προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη προσήλωση, κατασκευάζοντας εχθρούς και δημιουργώντας μύθους μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα του επαναλαμβανόμενου ψεύδους και της προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας.
Η διαμόρφωση πολιτικής αντιπρότασης στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον σαφή προσδιορισμό της αντιπαλότητας. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικός αντίπαλος. Είναι καθεστωτικός αντίπαλος. Με αυτή την παραδοχή πρέπει να διαμορφωθούν οι όροι αντιπαράθεσης, δράσης, πρότασης μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής, αριστερής απάντησης. Απάντηση, που μπορεί μα εκφράσει μόνο ένα σύγχρονο στη δομή και τη λειτουργία του Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και θέσεις, που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν προβολή στο σήμερα των ένδοξων ημερών ηγεμονίας της Σοσιαλδημοκρατίας.

• Ένα κόμμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό υπόβαθρο αναφοράς του. Που θα στηριχθεί στις δυνάμεις παραγωγής και εργασίας και θα αντιπαρατεθεί με όσες συντεχνίες του δημοσίου-παραδοσιακή εκλογική πελατεία της Σοσιαλδημοκρατίας- και των ελευθέρων επαγγελματιών λειτουργούν σαν συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής μεταρρύθμισης. Που τοποθετούν πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο τα δικά τους «κεκτημένα» συμφέροντα.
• Ένα κόμμα που θα πει αλήθειες. Θα αναδείξει, για παράδειγμα, το αδιέξοδο του ασφαλιστικού και την αναγκαιότητα ριζικών και επώδυνων αλλαγών και δεν θα πολιτεύεται ψαρεύοντας στα θολά νερά των κινητοποιήσεων της στείρας άρνησης.
• Ένα κόμμα που θα προτάξει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης και της μείωσης της ανεργίας στην πολιτική του πρόταση. Οικονομική μεγέθυνση, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της πραγματικότητας του κυρίαρχου ρόλου του υπερεθνικού κεφαλαίου και των αγορών και της αναγκαιότητας επενδύσεων από το εξωτερικό. Η αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να προτάσσει ρυθμίσεις, με όρους διαφάνειας, νομιμότητας και δημοκρατίας, λειτουργίας των επενδύσεων και όχι να τις αρνείται, αλυσοδεμένη στα δεσμά μιας ιδιότυπης μεταμαρξιστικής, αριστεροεθνικιστικής καθαρότητας. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται με επενδύσεις, παραγωγή πλούτου και αύξηση της εργασίας και όχι με ιδεολογικές προσευχές στον θεό ενός μεταφυσικού κινηματικού νεφελώματος.
• Ένα κόμμα που θα έχει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την ενίσχυση του φεντεραλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών με τη μεταφορά κρατικών δομών εξουσίας στα διαρκώς ενισχυόμενα ευρωπαϊκά όργανα. Που θα αναπτύσσει και θα ενισχύει τους δεσμούς και τις κοινές παρεμβάσεις με τα δημοκρατικά και προοδευτικά ευρωπαϊκά κόμματα. Η απάντηση στην ευρωπαϊκή Βαϊμάρη είναι περισσότερη Ευρώπη, με ενισχυμένους θεσμούς πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης. Ας αναλογιστούμε την τραγική και ολέθρια αντίθεση-αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στο ευρωσύνταγμα.
• Ένα κόμμα που θα στηρίζει ένα σαρωτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την εργασία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, συγκρουόμενο αταλάντευτα με τις αντιδραστικές, ψευτοαριστερές, συντεχνιακές αντιδράσεις. Ένα κόμμα που θα στοχεύει, παραφράζοντας τον Τρότσκι, στη διαρκή μεταρρύθμιση. Δομών, κοινωνικών σταθερών και, πρωτίστως, βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων.
• Ένα κόμμα με έντονη λαϊκότητα, η οποία θα διαφοροποιείται σαφώς και απολύτως από τον λαϊκισμό. Τα όρια της λαϊκότητας και του λαϊκισμού είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Η σαφής, όμως, οριοθέτησή τους είναι αυτή που διακρίνει την αριστερή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση, από τη θολή, νεφελώδη και άκρως επικίνδυνη αντίστοιχη του παρακμιακού μεταμαρξισμού.

  Η απάντηση στο ψεύδος  του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να είναι αριστερή. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του νέου και σύγχρονου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι αδήριτη. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας χωρίς καθυστερήσεις. Διαφορετικά ο πολιτικός και ιδεολογικός παγετώνας που έρχεται, θα μας νεκρώσει όλους. Δια παντός.
 –  Ο Παύλος Τζιας είναι μέλος του περιφερειακού Πελοποννήσου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=58485#sthash.u5bz6EU3.dpuf

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.
Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».
Μεταμαρξισμός, επειδή στη θέση της κλασικής μαρξιστικής ταξικής αντίθεσης και διαπάλης αναδεικνύεται η ασαφής αντιπαλότητα των «εχόντων» με τους «μη έχοντες», των «ισχυρών» με τους «αδυνάτους», των «φτωχών» με τους «πλούσιους» και, κυρίως, των εσαεί «αδικουμένων» με τους διαχρονικά «δυναστεύοντες» και αδικούντες», έστω και εάν η αντίθεση αυτή εδράζεται σε φανταστικά ή και φαντασιακά δεδομένα. Η πολιτική προβολή και μορφοποίηση του νεφελώδους και ψευδούς ιδεολογικού υποστρώματος προϋποθέτει τη δημιουργία μύθων και βεβαιοτήτων. Πολιτικών, κοινωνικών, εθνικών. Μύθοι και βεβαιότητες που καθιστούν το κόμμα-οδηγό και τον «αλάθητο» ηγέτη του εξ αποκαλύψεως ιεροκήρυκες και σταυροφόρους της ανατροπής. Ανατροπή του «διεφθαρμένου» παλαιού από το «υγιές» νέο. Έτσι απλά, λαϊκά, λαϊκιστικά. Έτσι όπως δομήθηκαν τα καθεστώτα των ύστερων ημερών του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ημερών της εθνικολαϊκιστής λαίλαπας που τα διαδέχθηκε. Των καθεστώτων της απόλυτης και ολοκληρωτικής παρακμής.
Για να επιβιώσει, όμως, ο παρακμιακός μεταμαρξισμός, είναι απαραίτητη η καθεστωτική του κυριαρχία. Ο έλεγχος των διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας. Ο έλεγχος των δομών άσκησης εξουσίας με την άλωση του κράτους. Και, πρωτίστως, η διεθνής απομόνωση της χώρας. Η σταδιακή αποσύνδεσή της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το μόνο ανάχωμα στην προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη προσήλωση, κατασκευάζοντας εχθρούς και δημιουργώντας μύθους μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα του επαναλαμβανόμενου ψεύδους και της προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας.
Η διαμόρφωση πολιτικής αντιπρότασης στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον σαφή προσδιορισμό της αντιπαλότητας. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικός αντίπαλος. Είναι καθεστωτικός αντίπαλος. Με αυτή την παραδοχή πρέπει να διαμορφωθούν οι όροι αντιπαράθεσης, δράσης, πρότασης μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής, αριστερής απάντησης. Απάντηση, που μπορεί μα εκφράσει μόνο ένα σύγχρονο στη δομή και τη λειτουργία του Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και θέσεις, που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν προβολή στο σήμερα των ένδοξων ημερών ηγεμονίας της Σοσιαλδημοκρατίας.

• Ένα κόμμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό υπόβαθρο αναφοράς του. Που θα στηριχθεί στις δυνάμεις παραγωγής και εργασίας και θα αντιπαρατεθεί με όσες συντεχνίες του δημοσίου-παραδοσιακή εκλογική πελατεία της Σοσιαλδημοκρατίας- και των ελευθέρων επαγγελματιών λειτουργούν σαν συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής μεταρρύθμισης. Που τοποθετούν πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο τα δικά τους «κεκτημένα» συμφέροντα.
• Ένα κόμμα που θα πει αλήθειες. Θα αναδείξει, για παράδειγμα, το αδιέξοδο του ασφαλιστικού και την αναγκαιότητα ριζικών και επώδυνων αλλαγών και δεν θα πολιτεύεται ψαρεύοντας στα θολά νερά των κινητοποιήσεων της στείρας άρνησης.
• Ένα κόμμα που θα προτάξει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης και της μείωσης της ανεργίας στην πολιτική του πρόταση. Οικονομική μεγέθυνση, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της πραγματικότητας του κυρίαρχου ρόλου του υπερεθνικού κεφαλαίου και των αγορών και της αναγκαιότητας επενδύσεων από το εξωτερικό. Η αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να προτάσσει ρυθμίσεις, με όρους διαφάνειας, νομιμότητας και δημοκρατίας, λειτουργίας των επενδύσεων και όχι να τις αρνείται, αλυσοδεμένη στα δεσμά μιας ιδιότυπης μεταμαρξιστικής, αριστεροεθνικιστικής καθαρότητας. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται με επενδύσεις, παραγωγή πλούτου και αύξηση της εργασίας και όχι με ιδεολογικές προσευχές στον θεό ενός μεταφυσικού κινηματικού νεφελώματος.
• Ένα κόμμα που θα έχει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την ενίσχυση του φεντεραλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών με τη μεταφορά κρατικών δομών εξουσίας στα διαρκώς ενισχυόμενα ευρωπαϊκά όργανα. Που θα αναπτύσσει και θα ενισχύει τους δεσμούς και τις κοινές παρεμβάσεις με τα δημοκρατικά και προοδευτικά ευρωπαϊκά κόμματα. Η απάντηση στην ευρωπαϊκή Βαϊμάρη είναι περισσότερη Ευρώπη, με ενισχυμένους θεσμούς πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης. Ας αναλογιστούμε την τραγική και ολέθρια αντίθεση-αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στο ευρωσύνταγμα.
• Ένα κόμμα που θα στηρίζει ένα σαρωτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την εργασία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, συγκρουόμενο αταλάντευτα με τις αντιδραστικές, ψευτοαριστερές, συντεχνιακές αντιδράσεις. Ένα κόμμα που θα στοχεύει, παραφράζοντας τον Τρότσκι, στη διαρκή μεταρρύθμιση. Δομών, κοινωνικών σταθερών και, πρωτίστως, βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων.
• Ένα κόμμα με έντονη λαϊκότητα, η οποία θα διαφοροποιείται σαφώς και απολύτως από τον λαϊκισμό. Τα όρια της λαϊκότητας και του λαϊκισμού είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Η σαφής, όμως, οριοθέτησή τους είναι αυτή που διακρίνει την αριστερή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση, από τη θολή, νεφελώδη και άκρως επικίνδυνη αντίστοιχη του παρακμιακού μεταμαρξισμού.

  Η απάντηση στο ψεύδος  του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να είναι αριστερή. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του νέου και σύγχρονου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι αδήριτη. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας χωρίς καθυστερήσεις. Διαφορετικά ο πολιτικός και ιδεολογικός παγετώνας που έρχεται, θα μας νεκρώσει όλους. Δια παντός.
 –  Ο Παύλος Τζιας είναι μέλος του περιφερειακού Πελοποννήσου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=58485#sthash.u5bz6EU3.dpuf

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.
Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».
Μεταμαρξισμός, επειδή στη θέση της κλασικής μαρξιστικής ταξικής αντίθεσης και διαπάλης αναδεικνύεται η ασαφής αντιπαλότητα των «εχόντων» με τους «μη έχοντες», των «ισχυρών» με τους «αδυνάτους», των «φτωχών» με τους «πλούσιους» και, κυρίως, των εσαεί «αδικουμένων» με τους διαχρονικά «δυναστεύοντες» και αδικούντες», έστω και εάν η αντίθεση αυτή εδράζεται σε φανταστικά ή και φαντασιακά δεδομένα. Η πολιτική προβολή και μορφοποίηση του νεφελώδους και ψευδούς ιδεολογικού υποστρώματος προϋποθέτει τη δημιουργία μύθων και βεβαιοτήτων. Πολιτικών, κοινωνικών, εθνικών. Μύθοι και βεβαιότητες που καθιστούν το κόμμα-οδηγό και τον «αλάθητο» ηγέτη του εξ αποκαλύψεως ιεροκήρυκες και σταυροφόρους της ανατροπής. Ανατροπή του «διεφθαρμένου» παλαιού από το «υγιές» νέο. Έτσι απλά, λαϊκά, λαϊκιστικά. Έτσι όπως δομήθηκαν τα καθεστώτα των ύστερων ημερών του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ημερών της εθνικολαϊκιστής λαίλαπας που τα διαδέχθηκε. Των καθεστώτων της απόλυτης και ολοκληρωτικής παρακμής.
Για να επιβιώσει, όμως, ο παρακμιακός μεταμαρξισμός, είναι απαραίτητη η καθεστωτική του κυριαρχία. Ο έλεγχος των διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας. Ο έλεγχος των δομών άσκησης εξουσίας με την άλωση του κράτους. Και, πρωτίστως, η διεθνής απομόνωση της χώρας. Η σταδιακή αποσύνδεσή της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το μόνο ανάχωμα στην προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη προσήλωση, κατασκευάζοντας εχθρούς και δημιουργώντας μύθους μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα του επαναλαμβανόμενου ψεύδους και της προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας.
Η διαμόρφωση πολιτικής αντιπρότασης στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον σαφή προσδιορισμό της αντιπαλότητας. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικός αντίπαλος. Είναι καθεστωτικός αντίπαλος. Με αυτή την παραδοχή πρέπει να διαμορφωθούν οι όροι αντιπαράθεσης, δράσης, πρότασης μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής, αριστερής απάντησης. Απάντηση, που μπορεί μα εκφράσει μόνο ένα σύγχρονο στη δομή και τη λειτουργία του Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και θέσεις, που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν προβολή στο σήμερα των ένδοξων ημερών ηγεμονίας της Σοσιαλδημοκρατίας.

• Ένα κόμμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό υπόβαθρο αναφοράς του. Που θα στηριχθεί στις δυνάμεις παραγωγής και εργασίας και θα αντιπαρατεθεί με όσες συντεχνίες του δημοσίου-παραδοσιακή εκλογική πελατεία της Σοσιαλδημοκρατίας- και των ελευθέρων επαγγελματιών λειτουργούν σαν συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής μεταρρύθμισης. Που τοποθετούν πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο τα δικά τους «κεκτημένα» συμφέροντα.
• Ένα κόμμα που θα πει αλήθειες. Θα αναδείξει, για παράδειγμα, το αδιέξοδο του ασφαλιστικού και την αναγκαιότητα ριζικών και επώδυνων αλλαγών και δεν θα πολιτεύεται ψαρεύοντας στα θολά νερά των κινητοποιήσεων της στείρας άρνησης.
• Ένα κόμμα που θα προτάξει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης και της μείωσης της ανεργίας στην πολιτική του πρόταση. Οικονομική μεγέθυνση, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της πραγματικότητας του κυρίαρχου ρόλου του υπερεθνικού κεφαλαίου και των αγορών και της αναγκαιότητας επενδύσεων από το εξωτερικό. Η αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να προτάσσει ρυθμίσεις, με όρους διαφάνειας, νομιμότητας και δημοκρατίας, λειτουργίας των επενδύσεων και όχι να τις αρνείται, αλυσοδεμένη στα δεσμά μιας ιδιότυπης μεταμαρξιστικής, αριστεροεθνικιστικής καθαρότητας. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται με επενδύσεις, παραγωγή πλούτου και αύξηση της εργασίας και όχι με ιδεολογικές προσευχές στον θεό ενός μεταφυσικού κινηματικού νεφελώματος.
• Ένα κόμμα που θα έχει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την ενίσχυση του φεντεραλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών με τη μεταφορά κρατικών δομών εξουσίας στα διαρκώς ενισχυόμενα ευρωπαϊκά όργανα. Που θα αναπτύσσει και θα ενισχύει τους δεσμούς και τις κοινές παρεμβάσεις με τα δημοκρατικά και προοδευτικά ευρωπαϊκά κόμματα. Η απάντηση στην ευρωπαϊκή Βαϊμάρη είναι περισσότερη Ευρώπη, με ενισχυμένους θεσμούς πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης. Ας αναλογιστούμε την τραγική και ολέθρια αντίθεση-αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στο ευρωσύνταγμα.
• Ένα κόμμα που θα στηρίζει ένα σαρωτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την εργασία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, συγκρουόμενο αταλάντευτα με τις αντιδραστικές, ψευτοαριστερές, συντεχνιακές αντιδράσεις. Ένα κόμμα που θα στοχεύει, παραφράζοντας τον Τρότσκι, στη διαρκή μεταρρύθμιση. Δομών, κοινωνικών σταθερών και, πρωτίστως, βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων.
• Ένα κόμμα με έντονη λαϊκότητα, η οποία θα διαφοροποιείται σαφώς και απολύτως από τον λαϊκισμό. Τα όρια της λαϊκότητας και του λαϊκισμού είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Η σαφής, όμως, οριοθέτησή τους είναι αυτή που διακρίνει την αριστερή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση, από τη θολή, νεφελώδη και άκρως επικίνδυνη αντίστοιχη του παρακμιακού μεταμαρξισμού.

  Η απάντηση στο ψεύδος  του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να είναι αριστερή. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του νέου και σύγχρονου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι αδήριτη. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας χωρίς καθυστερήσεις. Διαφορετικά ο πολιτικός και ιδεολογικός παγετώνας που έρχεται, θα μας νεκρώσει όλους. Δια παντός.
 –  Ο Παύλος Τζιας είναι μέλος του περιφερειακού Πελοποννήσου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=58485#sthash.u5bz6EU3.dpuf

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.
Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».
Μεταμαρξισμός, επειδή στη θέση της κλασικής μαρξιστικής ταξικής αντίθεσης και διαπάλης αναδεικνύεται η ασαφής αντιπαλότητα των «εχόντων» με τους «μη έχοντες», των «ισχυρών» με τους «αδυνάτους», των «φτωχών» με τους «πλούσιους» και, κυρίως, των εσαεί «αδικουμένων» με τους διαχρονικά «δυναστεύοντες» και αδικούντες», έστω και εάν η αντίθεση αυτή εδράζεται σε φανταστικά ή και φαντασιακά δεδομένα. Η πολιτική προβολή και μορφοποίηση του νεφελώδους και ψευδούς ιδεολογικού υποστρώματος προϋποθέτει τη δημιουργία μύθων και βεβαιοτήτων. Πολιτικών, κοινωνικών, εθνικών. Μύθοι και βεβαιότητες που καθιστούν το κόμμα-οδηγό και τον «αλάθητο» ηγέτη του εξ αποκαλύψεως ιεροκήρυκες και σταυροφόρους της ανατροπής. Ανατροπή του «διεφθαρμένου» παλαιού από το «υγιές» νέο. Έτσι απλά, λαϊκά, λαϊκιστικά. Έτσι όπως δομήθηκαν τα καθεστώτα των ύστερων ημερών του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ημερών της εθνικολαϊκιστής λαίλαπας που τα διαδέχθηκε. Των καθεστώτων της απόλυτης και ολοκληρωτικής παρακμής.
Για να επιβιώσει, όμως, ο παρακμιακός μεταμαρξισμός, είναι απαραίτητη η καθεστωτική του κυριαρχία. Ο έλεγχος των διαύλων ενημέρωσης και προπαγάνδας. Ο έλεγχος των δομών άσκησης εξουσίας με την άλωση του κράτους. Και, πρωτίστως, η διεθνής απομόνωση της χώρας. Η σταδιακή αποσύνδεσή της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το μόνο ανάχωμα στην προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη προσήλωση, κατασκευάζοντας εχθρούς και δημιουργώντας μύθους μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα του επαναλαμβανόμενου ψεύδους και της προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας.
Η διαμόρφωση πολιτικής αντιπρότασης στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον σαφή προσδιορισμό της αντιπαλότητας. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικός αντίπαλος. Είναι καθεστωτικός αντίπαλος. Με αυτή την παραδοχή πρέπει να διαμορφωθούν οι όροι αντιπαράθεσης, δράσης, πρότασης μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής, αριστερής απάντησης. Απάντηση, που μπορεί μα εκφράσει μόνο ένα σύγχρονο στη δομή και τη λειτουργία του Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και θέσεις, που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν προβολή στο σήμερα των ένδοξων ημερών ηγεμονίας της Σοσιαλδημοκρατίας.

• Ένα κόμμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό υπόβαθρο αναφοράς του. Που θα στηριχθεί στις δυνάμεις παραγωγής και εργασίας και θα αντιπαρατεθεί με όσες συντεχνίες του δημοσίου-παραδοσιακή εκλογική πελατεία της Σοσιαλδημοκρατίας- και των ελευθέρων επαγγελματιών λειτουργούν σαν συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά αναχώματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής μεταρρύθμισης. Που τοποθετούν πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο τα δικά τους «κεκτημένα» συμφέροντα.
• Ένα κόμμα που θα πει αλήθειες. Θα αναδείξει, για παράδειγμα, το αδιέξοδο του ασφαλιστικού και την αναγκαιότητα ριζικών και επώδυνων αλλαγών και δεν θα πολιτεύεται ψαρεύοντας στα θολά νερά των κινητοποιήσεων της στείρας άρνησης.
• Ένα κόμμα που θα προτάξει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης και της μείωσης της ανεργίας στην πολιτική του πρόταση. Οικονομική μεγέθυνση, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της πραγματικότητας του κυρίαρχου ρόλου του υπερεθνικού κεφαλαίου και των αγορών και της αναγκαιότητας επενδύσεων από το εξωτερικό. Η αριστερή πρόταση εξουσίας πρέπει να προτάσσει ρυθμίσεις, με όρους διαφάνειας, νομιμότητας και δημοκρατίας, λειτουργίας των επενδύσεων και όχι να τις αρνείται, αλυσοδεμένη στα δεσμά μιας ιδιότυπης μεταμαρξιστικής, αριστεροεθνικιστικής καθαρότητας. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται με επενδύσεις, παραγωγή πλούτου και αύξηση της εργασίας και όχι με ιδεολογικές προσευχές στον θεό ενός μεταφυσικού κινηματικού νεφελώματος.
• Ένα κόμμα που θα έχει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την ενίσχυση του φεντεραλισμού και των ευρωπαϊκών θεσμών με τη μεταφορά κρατικών δομών εξουσίας στα διαρκώς ενισχυόμενα ευρωπαϊκά όργανα. Που θα αναπτύσσει και θα ενισχύει τους δεσμούς και τις κοινές παρεμβάσεις με τα δημοκρατικά και προοδευτικά ευρωπαϊκά κόμματα. Η απάντηση στην ευρωπαϊκή Βαϊμάρη είναι περισσότερη Ευρώπη, με ενισχυμένους θεσμούς πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης. Ας αναλογιστούμε την τραγική και ολέθρια αντίθεση-αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στο ευρωσύνταγμα.
• Ένα κόμμα που θα στηρίζει ένα σαρωτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, την εργασία, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, συγκρουόμενο αταλάντευτα με τις αντιδραστικές, ψευτοαριστερές, συντεχνιακές αντιδράσεις. Ένα κόμμα που θα στοχεύει, παραφράζοντας τον Τρότσκι, στη διαρκή μεταρρύθμιση. Δομών, κοινωνικών σταθερών και, πρωτίστως, βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αγκυλώσεων.
• Ένα κόμμα με έντονη λαϊκότητα, η οποία θα διαφοροποιείται σαφώς και απολύτως από τον λαϊκισμό. Τα όρια της λαϊκότητας και του λαϊκισμού είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Η σαφής, όμως, οριοθέτησή τους είναι αυτή που διακρίνει την αριστερή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική πρόταση, από τη θολή, νεφελώδη και άκρως επικίνδυνη αντίστοιχη του παρακμιακού μεταμαρξισμού.

  Η απάντηση στο ψεύδος  του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να είναι αριστερή. Η αναγκαιότητα δημιουργίας του νέου και σύγχρονου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι αδήριτη. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας χωρίς καθυστερήσεις. Διαφορετικά ο πολιτικός και ιδεολογικός παγετώνας που έρχεται, θα μας νεκρώσει όλους. Δια παντός.
 –  Ο Παύλος Τζιας είναι μέλος του περιφερειακού Πελοποννήσου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=58485#sthash.u5bz6EU3.dpuf