Κι οι λέξεις ούτε έναν ήχο δεν κάνουνε.
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα
Α.ΣΤΕΓΟΣ 27. 03.2016
1.Να κλαδέψουμε, Γιώργο! Να χαμηλώσουμε τα δέντρα, όλα τα λουλούδια στο μέτρο του ανθρώπου. Μετά, στην ησυχασμένη βεράντα, θα φυτέψουμε. Θέλω μια λεμονιά για όλο τον χρόνο και μια κουμαριά για την Άνοιξη που έρχεται. Ξέρεις, έφτιάξα προχθές τα συρτάρια μου... Μα φέτος, θα χρειαστώ βοήθεια για τον μικρό μου κήπο.
2.Ήπια. Νερό βρόχινο. Μάζεψα σιωπή. Τώρα γράφω σαν κάποιος που δεν γλύτωσε. Έπεσα μέσα σε χαντάκι ώρα πολέμου. Έχασα. Πνίγηκα. Αρχάριος κολυμβητής.
3.Διαβάζω μεστά. Κρατώ σημειώσεις από το μυαλό. Κομπιάζω. Αλλάζω πλευρό αλλά δεν κοιμάμαι. Αγρυπνώ. Νύχτα. Νύχτα, πικρά κυλά μέσα σου. Μέσα μου. Νύχτα μπλε.
στον Βασίλη Ζεβελάκη
4.Βλέπω τις φωτιές στα εργοστάσια να ανάβουν ξανά. Εργάτες ξεκινούν από τις συνοικίες για την πρώτη βάρδια. Αγκαλιασμένοι. Είναι ένα όνειρο. Ή το μικρό μου σπίρτο καθώς το μπαρούτι καίει το ξύλο του; Καμιά, κανείς μην σκεφτεί απαισιόδοξα Σ` αυτήν την ασήμαντη -το χέρι έχει μάθει στον λεπτό πόνο- η φωτιά ανάβει τουλάχιστον ένα τσιγάρο.
5.Ο πατέρας ήταν ο ίδιος. Λάθος λοιπόν, λάθος ότι αλλάζει ο θάνατος τους πεθαμένους. Με τους ζωντανούς τα βάζει, με τους ζωντανούς.
υγ. Λες να βρεθώ κάποτε με σπίρτα και να μου χρειαστεί το σπιρτόκουτο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου